جشن بی ننگـــــان
« جشن بی ننگان
دوامش مرگ
سرودش پوچ»
من از میان سفره ی اعداد
صفر را به جای "هشت"
صفر را به جای "هفت "
تا سالیانِ سال
در ثور خونچکان
تعویض می کنم
نی نی
در پیش روی هر یکی
نامرد
درد
زرد
تصویرِ ِ از رذالتِ خر را آونگ می کنم
تقویم از خجالتِ روز پاره می شود
اما
این هرزگان دیده درآ
بدسِگال دهر
دستی به خون فشرده و
بر نعش مادران
مست رقص می کنند
اینان
این بوته های تعفن و سگشاش*
در کندوی نجاست عفو
طبل دگر به گردن سرخورده بسته اند
بهر نجات خویش
یک مرگ کوچک است
و سزاوار خاک نیست
ای داد
ای تناب ستم
دار
چرخ ِ به حق بزن
تف بر جبین شان!
* در دشت های غرب افغانستان و یا شاید در جاهای دیگر بوته ای میروید که عمر زیاد میکند، بلندی آن به یک متر میرسد ، زمخت و متمایل به سفید و این بوته ی هرزه و بیهوده را نه حیوان می چرد و نه استفاده دیگر از آن میشود و حتا به اندازه ی
بد بو و متعفن است که به جای هیزم هم نمی شود از آن کار گرفت همین که حیوانات وحش آنرا بوئید شاش و یا گند خود را
بر فرقش تخلیه کرده از کنارش می کذرند و ازینجاست که مردم آن را بنام بوته سگ شاش میشناسند.
این بوته ی متعفن شباهت غریب با معجون "جبهه ملی" داشته چنانچه اگر هزار و یک ائتلاف و جبهه ی جـــدید هم سرو سامان بدهند و از آستین بش های کوچک ولی "مدرن" سر بدر بیاورند دیگر نزد مردم ما به بجُــل باخته های روی سیه ای می مانند که نه اکت دمـــوکرات بودن و نه جشن های میان تهی پر زرق و برق نجات شان خواهد داد و نه از ازذالت پیشگـی شان خواهد کاست .به امید بسیج و استقرار نیروهای مترقی ومردمی
بـــــــــــــدرود
درود بر شما که به پاکی یک گیاه
از باغ سبز معرفت آموخته اید
بسا
با خاطر بلند
با عزم استوار
آسوده میروید
هر جا که می رسیــد
هر سو که میــدمیـد
نخلی به پای زندگی و عشق
با نوک یک قلم
بنشانید
نادانی تبار تبر را
در خویش بشکنید و برانید
وز ما برای شان
آواز صلح را برسانید
از یادِ یاد تان نرود ارتش نجات
با پرچمِ فراز به تمنای یک بهشت
بر این زمین زشت
تخم دوام زندگی را بر ترازِ خاک
باید سرود و کِشت
هر جا جنایتیست
صبح را صدا دهید
تا ریشه گاه خصم بخشکد
تا جهل پیر گنده شود
در دل ِ خزان
بدرود
ای کاروان ِ علــــم
ای قامتی سترگِ
اهورای معرفت
با جوش پر خروش
دستِ درازِ خستگی را قطعه قطعه کن
قلبِ تمام زندگی را روشنی بده
پرواز ای قـناری خوش خوان و رهگشا
گامی به فصل دیگر و اندیشه ی دگر
از شاخچه ها به باغ
وز باغ تا به جنگل ایمان و چلچراغ
بدرود ای بهار
بدرود ای شگوفهِ دامان زندگی
۲۴ اپریل ۲۰۰۸
عشــق را بــــاور کن
ای که در چشم تو هر واژه سخن می‌گوید
غــم‌ها را بشکن
طـــرح آزادی را 
در تهی هر قفس و
هر نفس و
هر جرسی باید کاشت
دوستی معنی چـــند زندگی است
حاصل ساده‌ی همبستگـی است
قصه‌ی آیینه و «ماتیک« نیست
یا فریبی که زمان بر لب خود مالیده
دیر ، دیریست که مهمان تماشای توام
آنچنانی که تو هم
با من امشب بنشین
حرف مان گر بچکد روی زمین
تازگی خواهد داشت
خستگی را ز سر سبز گیاه خواهد کاست.
تو همان نیمه‌ی پنهان منی
من همان خواهش عریان توام
تو زنی
نبض بلند بشری
تو علمدار هزار رویایی
دست من دست ترا
گام تو گام مرا
بهر فردای نوین می جوید
چتــــــــــــــــــرا
تک سرود دل تنهایی من
حسرت گمشده‌ی قرن منی
گر بپا خیزی جهان می لرزد
توبه از یورش توفان خموش
توبه از جوشش اندیشه و مشت
بشکن افکار ستم را
بشکن
خانه را روشن کن
هوش کن
روز ،
خنده‌ای چشم ترا تر نکند
هوش کن
باد سیه ،
پیچ زلفان ترا خم نکند
من به گیسوی تو از چتر خیالم
چه ببافم به نوازش
یا به خواهش
تا سرافراز تر از عشق
خدا گردی و
پرواز کنی
چتــــــــــرا
گل ِ نشگفته‌ی دهلیز سکوت
دل به دریا زدن و با طبع خود جنگیدن
ره پیمودن از این خاک به آن بحر
شکوه می جوید
گر چه در تاب و تب همهمه وآغازیم
گر چه بی‌بارش و بی‌نوروزیم
یک قدم مانده به مرز
وزین فاصله‌ی پوچ گذر باید کرد
چتـــــــــــرا!
من ترا چون هوس زندگی نو پیدایم
در حواس و نظرم خانه‌ای توست
تا زمستان بکفد
و بهاران بدمد
فریاد کن
من ترا همراه یم
من ترا شاد تر از شادی خویش
می نوازم به ترانه
به ترنم
به چار فصل برم
تا این زندگی آبــــاد شود
تا سیه بخت ترین دخترکان
خرمن هستی فرهاد شود
چتـــــــــــــــــرا
از دل غمزده‌ی شام برآ
زیر رگبار حوادث بنشین
مشعل زندگی را روشن کن
و بکوب با نفس صبح به موج
دریــــــــــــا باش
"ترس را خنجر کن"
عـــشق را بــاور کن
وطــــتی باید ساخت.
نیمه شب 5 اپریل 2008
چــند فـصل تـرانه دارم اما بهـــار نیست
آواز سوخـته است ســرود و گیتار نیست
پـــروانه هــای شـوق مـرا پـر بستـه اند
نــــو روز آمـــدی دریغــــا نگـــار نیست
نه باغ مـــانده است نه یـار و نه هم دیار
درد است لحـظه ها در آنجا که یار نیست
یـک روز آمــدم به تمـــاشــای زنـــــدگی
آخـــر کجـــا روم مــرا غمگــسار نیست
هفت سین ما چو قامت بودا به خون تپید
زهــر است روزگار مگر آشکار نیست ؟
دستی کسی ز مـــزرعه عـشق پــــُر نشد
کشتند بـــی شمار که اینجــا شمار نیست
تا خـــادی و جهــادی ضحاک رهـبر است
یک واژه از حـقیقت روز پــایــدار نیست
در زیــر چـتر حــادثه نوروز کــــی دمـــد
این سال پیر به شانه مـــان شاندار نیست
در تنگنای تنگ زمستان سکوت چه سود
خــیزیــد ای خــلایــق پــایــان کــار نیست
بی شبهه تخـت بخـت خـدایان شکستنیست
آنجـــــا بهـار مـاست دگــر انتحـــار نیست
گـــر لاله هـــای دامــن پـامــیر غــزل نشد
"آژن" سروده های تو ما را به کار نیست
هســــــــــــــتی
پر بارترین شاخه ی هستی
والاترین صدای صدایان
درسوز
در سرور
قایم مقام ترینِ خــــدایان
بخشنده ی محبت و پیمان
ای روح آفریده ی هر قوم
هر قبیله و
هر دین
"چه" عصیان "فیض" دوران
رزمیان کاخ تاریخ
زندگی را از تو مکیدند
بویِ خوی لحظه ای اوج تو میدادند
وام دار عشق بی پایان تو هستم
و خواهم بود ای مادر
من پای درد مند ترا بوسه می زنم
وز گرد دامنت به دو چشمانم
سرمه ای.
3/3/2003
تقــدیم آنکه دربرابر سیاهی قد علم کرد و اینک لحظات تلخ اما شکوهمند زندگی را در زندان
مخوف اوسطاییانتجربه می کند.
به کامبخش عزیز و فامیل مبارزش
آژن
غـرور خاکم باش!
چه ساده آغازی
نه او به بام کسی رفته است نیمه شبی
نه او سیاهه "هشت" را پــدیــد آورده
نه او تنــاب به حـلقــوم خـلق آویخــته
نه هم شکنجه گریست
نه او شورش هنگامه خیز به پا کــرده
و این طویله گرایان خویشتن نشناس
که مهُر مرگ به بازوی روشنی زده اند
به پای خطبه ای خامی
نبشته اند
اعـــــــــدام
و جـای حـیرت نیست
دیار و یار مـرا
حسرت نهان ترا
چگونه دزدیدند
ولقمه لقمه به دنــدان خــشم دریـدنـــد
و قطعه قطعه هـزار دست و پا بـرُیدند
چگونه با چه زبانی ز دل کشم فریــاد
به حـلق کـشته ی مـا شُرشُر شاشیدند
مگر خدا نبود !
مگر عدالت تان
تاج صد رذالت نیست؟
مگر حکومت تان
فحشاِ قدرت نیست ؟
و این شقاوت پوک را
به تف خواهد بست
کنیزکان دموکرات شانه جنبان کیش
میان فک شما وهم روز خــوابـیده
سخن ز مسخ نگاه است و
دار به گردن مرد
سپاه سرکش فردای عدل آمدنیست
بمان به گونه ی رندان
به سان خسرو پاک
و عاشقانه نویس
آن سرود مزدک را
سلول ِ تنگ نماد نبرد مردان است
چــه باک از بودن
و خط فاصله اینست
غـــرور خــاکم باش
درنگ نباید کرد
و زین حقیقت بشگُفته در میانه ما
صدای عشق جوان نو جوانه خواهد زد
سرود باید خواند
درود باید گــــفت
برآنکه حنجره اش قفل قرن را رازیست
برانکه می رود آزاد
سربلند و متین
برآنکه نام او حلاج کوچکیست بردار
به یادِمان بسپار
همیشه زندگی آغاز می شود با مرگ
ز خاک خون شهیدان
ترانه خـواهـــد رست
به پیش باید رفت
29/1/
"شکل گیری حکومت های خود کامه بدون حضور
روشنفکران کوته بین و نادان ممکن نیست، این
گونه روشنفکران در عمل به رژیمی خدمت
می کنند که مدعی مبارزه با آنند. "
هانا آرنت
چـــــــــه !؟
دستـــــان کی به تـیر و تــبر راز گفتنیست ؟
آن غوطه خورده در لجــن روز رستنیست ؟
بگذشت دست رزم ؛ چپـــن را به شانه زن !
بر بــال چــــــــند هــوس دلـــت آرمیدنیست
عزم بلند "خــارا" و "چـــه" را کنـار گذار
اینک زمان گذشته و دالـــر بوسیدنیست !!
ازبـــام ارتجاع به" ســـیاهکل" فغان زدن
نیرنگ تــان به مکتب ما خـــنده کردنیست
از کاروان گـــریختن و عهـــــد وفـــا زدن
حرافـــیان خـســته بدین شیوه جستنیست
شیر و شکر مجال به عمـــرت اگـــر دهـد
بر راه رفــتـه لعـنت تـــو نــیز شنیدنیست
با"شعر سرخ " و حرف دروغ پند ما مده
این خــرقه هم به محضر مردم دریدنیست
بگذر ، به نرخ روز هنر را حــراج مــکن
چتر خـــــــــیال تــــو به نسیمی پریدنیست
صد نعره از میــان دو صـد کـوه اگــر زنی
بر توبه گاه حـــــــــاکم دوران نشستنیست
دُر دری به پـــای خوکان لاف بــیش نــبود
نفـرت ز گـــور بلـــخی شاعــر رسیدنیست
بر راه و بر سفینه ای تان کــــودکان فـقــر
صد سنگ می زنند که هرسنگ ستودنیست
تشویش مـــدار قافـلــه سر مست مـی رود
خاشــــاک هم سر سر سـیل چندِ رفتنیست
ایـــن شف شف و شفــاگر تــان نیز بگذرد
دار وطــن بـــه گـــردن نامـــــرد دیدنیست
Dec 06
افتاده از کتاب زمان
این رانده از دیار
منم ، من
تشویش مدار
از درد قصه کن
آیین زندگی چنین رفت
چون روز بسته است
دل من نیز خسته است
ایستاده ام
با همه شور بی هراس ز مرگ
با خون نویس
چکیده ی دردم چکامه کن
قاچاقچیان خون و شرف
هرزگان دهر
بی رحمتر ز مین ِ اجل
بوته های زهر
بر زخم شانه هام بنشانید
من بوسه بر رکاب هزارمرگ میزنم
تسلیم را به مدرسه تدریس نمی کنم
از من گریز
شهامت فردا نظاره کن
برگرد ای پریده کنارم
دشمن مرا به چشم سبک خار می زند
جان را به خواب ذلتِ آسوده می کنی؟
آن تک گــره محکم سوگـند ما چه شد
ننگ است
کتاب دوری و تخفیف پاره کن
آوازِ بند بند زمین را فواره کن
من کوچکم
اراده بزرگ
جانی بی شمار
تردید مکن
قافله با صبح میرسد
بشکن رکود
درد مرا نیز ترانه کن
خود جنگلم
ریشه به اعماق برده ام
در من سکوت نیست
ریا نیست
شورش است
در من همیشه همت دریا شناور است
بــا زخــم ماندگار درخــت
عهـــد تازه کن
بگذار مست چرند چُغلپارگان پوک
من نیز چوبدار ددان برگزیده ام
گر آفتاب دمید
از چشمه های صبح و سرود
عشق زاده شد
با من بمان
به یاوگی شب خنده کن
پروا مکن
گرچه به ما سخت مگذرد
گرم است اُجاق خلق
اندیشه کن به وسعت انسان
من باز نقش زندگی بر خاک می تنم
برخیز سلاح رزم
به تکرار قبضه کن
بر سالیان یأس خروشان شراره کن
از یا تا الف دلم را به رنگ عشق
برچین
به دختران صباح یک قصیده کن
از درد قصه کن
ف 2/2/1380
بی باکتر بخوان!
به ملالی جویای قهرمان که صدای مردمش شد و لرزه به اندام خاینان و قاتلان انداخت
در مسلخ جنون زده‌ی شب
آنجا که زندگی سکوت است
هر نغمه زخم زخم
فرسودگان واعظ ترفند
با دنگ و فنگ خاصه خود
تقدیر را تمسخر تقویم می‌کنند
در کام جارچیان ستبر دار حلقه شد
انگار زمان شکست
میوند زنده شد
عصیان دختریکه خدا را شگفته ساخت
از آسمان گذشت
از درد عاصیان زمین
کوچه سار فقر
از آنچه میرود
از آنچه بود و رفت
صد شهنامه حسرت ناگفته قصه داشت
آهنگ شرزه داشت
نابخردان قوله کشیدند ز چارسو
این ببر از کجاست که می‌غرد
ملحد خواندنش
او تلخ خنده زد
سرشار پای کوفت
گیسو بلند صبح
در آن حصارتـنگ
تخدیر را درید
پایان انتظار
در دهنه‌ی شماتت زورمندکان روز
آمد صفیر صاعقه پیوست انفجار
گرُ سوخت گونه های چپاول
شاخ فلک به لرزه در افتاد فغان کرد
هستند بی گمان
در جنگل نهان
بیدار ماندگان
تا بر کشند شیره ز حلقوم جانیان
در من دمید جان هزار آرزوﻯ پاک
ایمان آتشین
در بذر عشق آیت فردا کاشت و کاشت
دستان شرق و غرب گرهی خجسته یافت
از شوره زار قیامت آزادگی رست
آوارها به نعره برآمد که شاهدیم
از خون فغان دمید
دریا خون گریست
آوارگان به سینه سرودند
وطن، وطن
دشت با پرنده گفت:
این دست بی صدا نمی‌ماند
شهبانگ زندگی!
هرگز مکن درنگ
ابریست پشت مردمکان دو چشم تو
ابر غرور عشق
سیل خروش خلق
بی باکتر بخوان
ما نیز خوانده ایم
نه آن چنان تو
دسمبر۲۰۰۳
...و چـــــــه رفـــت!
من سرم را به گرو دادم
از بی وطنی
تا بسازم وطنی
بهر عشقی که به جا ن پروردم
و رها گردم از دوزخ شوم ناکس
و بگـــیرم آرام
مـن نجـنبیدم با کاکل روز
مـن نرقصیدم با طبل زمان
و نترسیدم از کل کل طعن
پا فشردم کـه منـم
کس به قاف قدمم هیچ نرسد
دور از دوره ای خود
ناگهان حادثه شد
نور تکید
زلـزله شد
عشق در محشر خون سوخت
چو جان وطنم
خانه ام سنگر صد رهزن شد
و بدین گـونه کسی پر پر شد
و بدین گونه کسی "رهبر"شد
و من از برزخ نیمه سوخته
جدا بر خاستم
پای تک باور خویش ایستادم
وقـتی از روزنه‌ی بخـت
غـرورم دیدم
بی امان بر جگرم خنجر خشم کوبیدم
لیلی در مذهب عشق کافر شد
شـور و آواز مرا ساده گرفت
و دلم را به هــوس لیلام کرد
من به نامـیـــد ی گس آور خویش
خنده ای اشک و عـرق گونه زدم
و به آهنگ هـوس سار دلم
چلپایی که زمان حیرت کرد
رهـی خـود را جـْستم
از ته ی کـوه و کـویر
از سیه چاه خیالات سبک
رفتم تا مسلخ اعدام و شکنچ
و به خون بنوشتم
بهترین فصل در اقلیم خدا آزادیست