گل سرخ

گلـــــــسرخ

رفته بودم به بهار  

تا بیابم گل سرخ

و بچینم دسته ای

            بهر عزیزِ سفرم                        

یک صدا از ته ی  خاک

                   به دلم رخنه نمود

دست بردار و تماشاگر باش!

دشت ها؛

گرچه سراسر به سخن خاموش اند

وز درون تندر و بس پر جوش اند

این تپش از دل خونین هزار لاله شنو

 و  بیاموز و بشر آگاه کن

و به یار هدیه نما

و به هر پنجره ای  

که به بن بست خفته است

نغمه ای زندگی

آزادگی را

       تازگی بخش

و بگو

با نفس عشق به یار

وندرین  خاک

به هر  ذره ی جا

                  خون چند لاله تنی پیچیده است

بهر فردای دگر

بیدار باشد.

بهار 1391