آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستاناشک خشم
زمـانیکه مـلالی جـویا عمداً مورد یورش مطبوعات جهادی و وابسته قرار گـرفت و هـــمه به شیوه "مــــــامـون" وارو به تفتیش او پرداختند که گویا چیزی تازه ای برای گفتن نـــدارد اکثریت محــروم از همـه چــیز از گـوشه و کنا ر بــه حــمایت بیدریـغ از وی بپا برخاستند و از آن میان پدر هفتاد ساله ی با تمـام وجود صــدای همـــگان شد و چــنان فـــریـاد برآورد که حتا احسـاس مـردگان را بر انــگیخـت و لـرزه به انــدام مــداحـان خــود فــروخته و وجــدان خــفته انداخــت. "خشم اشک " در بــرابــر آن آواز حـق ، کوچــک و نارساست .
خشم اشک یکی درد و یکی خنثی یکی مدهوش عشرت ها زمین کفیده ی تزویر جنایت پادشاه عدل قصاب زندگی قناره بر حلقوم می بندد ستم ، از استخوان هفت آسمان بگذشت شب ویرانگران آباد دل من در عزای فصل بی باران فغان دارد چه ابر آلود حقیقت ساده پیدا است چه رفت با روز چه بود در شب بپرس از سنگ بپرس از شبنم و شبگرد همه آگاه همه پر درد وطن می سوزد و آتشگران توجیه گر آتش زبان زندگان را مار گزیده نه آوازی دهد یاری سراید نه نه دستی تا سپارم دست همه از خویش و خویش از وحشت بیداد می لرزد یکی از گوشه ی خاموش تبعید گاه بسان رعد می غرد که های مردم : حقیقت ساده افتاده دو صد سادیست بس مکار دو صد خلخالی بیمار شما را در قمار جنگ ها باخته گروگان است آبایم نفس بر وسعت این خاک زندان است کجاست آسایش و نان و غبار امن دروغ است آنچه می لافند و می بافند به اشک من به زخم تو سراسر بام ها گل بوته های زهر شعور لحظه ها فرسوده می چرخد زمانه نازک است لیکن زمخت است بهر فریادم همه سر در گریبان مات و یخ بسته صدای گام ها خاموش بر گشته در این هنگام پدر ای دردمند روز صدایت آشنا تر از هزاران دوست زمین را مژده می کارد صدایت هیبتِ کوبنده ای دارد: ملالی دخترم آواز دیگر کن کنام ارتجاع بر چین کتاب هستی را در اشک خشم تر کن جوان و رزم شکوه دارد حواس زندگی عصیان می جوید و دست اعتماد خلق به همرایت به پیش تا ناکجا تا زندگی آباد می گردد *** پدر آحاد آزادی به زندان است سکوت خسته می بارد دهان کوچه را بوئیده می بندند پدر اینان ز نازی زمانه هارتر جلاد انسان اند به عشق "قوم" خونخوار اند چه بیدادی به پا کردند به قاموس ستم سر تا قدم رفتم بدین پیمانه نکبت بار نیافتم واژه ی بی شرم و وحشتناک به تقویم وطن ای شاش و شاش و شاش شاشیدن و هنوز آیه پیچان حکم میرانند و وجدان منجمد ها بر شیار شلاق پشت مادر مظلوم "شاعرانه" واژگان اخته می کارند "زمان این است به نرخ روز باید گفت و باید رفت آهسته " چه بی درد است این افکار حرام باد چکله شیری پاک کز پستان مادر نیمه شب دزدانه دزدیدی پدر تا بیکران درد و آه سوگند که من با عهد تان جان دگر نیروی بی اندازه می گیرم اگر سنگسار و تکفیرم کنند حرامیان جهل ندارم باک خروش و همت اندیشه پا بر جاست من اینجایم برای مشت ها آواز برای نعره ات صدتا چریک ِ جنگی و جانباز به دامان کویر آهنگ دریا یم پدر می آید آنروزی و نوروزی چه باشم یا نباشم من بروید از میان هسته ی انسان آزادی بگیرد در بغل آواره آبادی وطن تا بیکران صبح خواهد بود مرا باور به یاد بسپار. 7/7/2006 |
آغـــاز نو
|
آغــــاز نــــو به این قـطـار کـه بیگـانگـان سـوارش هـست و هــُرم حـرمت انسان عـقیم و خاموش است سفـــر نخــــواهـم کـرد بــه عـــاشـقــان بگـــو انتظــار بیهـــوده ست نشـان تعـهد جــانبـاخـتگـان به شـــانه زنـــید و در تـــدارک آغـــــــاز نـــــو بیـــانـدیــشــید درون حـــادثه هـــا بـــاز سـتاده خــــواهــــیم رفـــت |
☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼☼ زمـانیکه مـلالی جـویا عمداً مورد یورش مطبوعات جهادی و وابسته قرار گـرفت و هـــمه به شیوه "مــــــامـون" وارو به تفتیشش پرداختن که گویا چیزی تازه ای برای گفتن نداری اکثریت محــروم از همـه چــیز از گـوشه و کنا ر بــه حــمایت بیدریـغ بپا برخاستند از آن میان پدر هفت ساله ای با تمـام وجود صــدای همـــگان شد و چــنان فـــریـاد برآورد که حتا احسـاس مـردگان را بر انــگیخـت و لـرزه به انــدام مــداحـان خــود فــروخته و وجــدان خــفته انداخــت. "خشم اشک " در بــرابــر آن آواز در بنـدِ حـق ، کوچــک و نارساست .
خشم اشک
یکی درد و
یکی خنثی
یکی مدهوش عشرت ها
زمین کفیده ی تزویر
جنایت پادشاه عدل
قصاب زندگی قناره بر حلقوم می بندد
ستم ، از استخوان
هفت آسمان بگذشت
شب ویرانگران آباد
دل من در عزای فصل بی باران
فغان دارد
چه ابر آلود
حقیقت ساده پیدا است
چه رفت با روز
چه بود در شب
بپرس از سنگ
بپرس از شبنم و شبگرد
همه آگاه
همه پر درد
وطن می سوزد و
آتشگران توجیه گر آتش
زبان زندگان را مار گزیده
نه آوازی دهد یاری
سراید نه
نه دستی تا سپارم دست
همه از خویش و
خویش از وحشت بیداد می لرزد
یکی از گوشه ای خاموش تبعید گاه
بسان رعد می غرد
که های مردم :
حقیقت ساده افتاده
دو صد سادیست بس مکار
دو صد خلخالی بیمار
شما را در قمار جنگ ها باخته
گروگان است آبایم
نفس بر وسعت این خاک زندان است
کجاست آسایش و نان و غبار امن
دروغ است آنچه می لافند و
می بافند به اشک من
به زخم تو
سراسر بام ها گل بوته های زهر
شعور لحظه ها فرسوده می چرخد
زمانه نازک است
لیکن
زمخت است بهر فریادم
همه سر در گریبان
مات و یخ بسته
صدای گام ها خاموش
بر گشته
در این هنگام
پدر ای دردمند روز
صدایت آشنا تر از هزاران دوست
زمین را مژده می کارد
صدایت هیبتِ کوبنده ای دارد:
ملالی دخترم آواز دیگر کن
کنام ارتجاع بر چین
کتاب هستی را در خشم اشک تر کن
جوان و رزم شکوه دارد
حواس زندگی عصیان می جوید
و دست اعتماد خلق به همرایت
به پیش تا ناکجا
تا زندگی آباد می گردد
پدر آحاد آزادی به زندان است
سکوت خسته می بارد
دهان کوچه را بوئیده می بندند
پدر اینان
ز نازی زمانه هارتر جلاد انسان اند
به عشق "قوم" خونخوار اند
چه بیدادی به پا کردند
به قاموس ستم سر تا قدم رفتم
بدین پیمانه نکبت بار
نیافتم واژه ی بی شرم وحشتناک
به تقویم وطن
ای شاش و شاش و شاش
شاشیدن
و هنوز آیه پیچان حکم میرانند
و وجدان منجمد ها
بر شیار شلاق پشت مادر مظلوم
"شاعرانه"
واژگان اخته می کارند
"زمان این است
به نرخ روز باید گفت
و باید رفت آهسته "
چه بی درد است این افکار
حرام باد چکله شیری پاک
کز پستان مادر نیمه شب دزدانه دزدیدی
پدر تا بیکران درد و آه سوگند
که من با عهد تان
جان دگر
نیروی بی اندازه می گیرم
اگر سنگسار و تکفیرم کنند
حرامیان جهل
ندارم باک
خروش و همت اندیشه پا بر جاست
من اینجایم
برای مشت ها آواز
برای نعره ات صدتا چریک ِ جنگی و جانباز
به دامان کویر آهنگ دریا یم
پدر
می آید آنروزی
و نوروزی
چه باشم یا نباشم من
بروید از میان هسته انسان آزادی
بگیرد در بغل آواره آبادی
وطن تا بیکران صبح خواهد بود
مرا باور
به یاد بسپار.
7/7/2006