آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانبه دیه‌گو مارادونا
به دیه‌گو
هنگامیکه کوچه کوچه‌ی دنیا
نام ترا به بلندای کهکشان
در سوگ و
در سرور آواز میدهد
شوق هزار زندگی
از گور روزگار
پس زنده می‌شود.
دیه‌گو!
تو از کدام سرشتی
که امپراتوران می هراساند و
دیکتاتورها توطیه می‌کنند
و مرتدان انکار
ارژانتین بار دگر با تو احیا می‌شود
و امریکای لاتین
«فهم تند» ترا
در جوشش ستارگان نو خاسته
در امتداد جنگلی که "چه» قدم نهاد و رفت
جست‌جو می‌کند
اکنون گیتی بوی ترا میدهد
و «روزنبرگ» ها در خاک می‌خرامند
چون بذر انقلاب
و«آرتل»های آینده
با «خلق بی شمار»
در سینه می‌نوازند
شیپور انتقام
دیه‌گو!
منشور تو چیست
که تصویر«چه» را به بازو زده
«چاوز» را ابرمرد میدانی
و ستمبران را بر محور
«وحدت و تشکیلات»
انسجام می‌بخشی
و «بش»ها را کثافت انسان خوانده
توپ را به زیر پا نهاده
فریاد می‌زنی:
فوتبال سیاست است
و با لنگ «فیدل»
انگلیس را در هم می‌کوبی
یادت بخیر دیه‌گو!
چه با صفا زیستی !
چه با شکوه گفتی!.
دیه‌گو!
تو،
هوس ثروت را در خویش کُشتی
و حسرت بازار هرزه را
با پشت پا زدی
و مرزها را در هم شکستی
آنگه
بر قله ی شرافت و دانش
پاکباز برآمدی
تا جهانی بیابی فارغ از جبر
عاری از کین
اما ما
در دوزخ بزرگ
در بطن انفجار
دانه دانه ضعف ها را بر شمرده‌ایم
و دسته دسته سُستی ها را
با تعهدِ به طاقت مردم
در هم کوفته ایم
که کرختی ها را
که پلشتی ها را
با دریبل جانانه‌ات
در پرتوی
پراتیک و اندیشه‌های پاک
ذره ذره بتکانیم
از صف خلق ها بدوانیم
و میهنی بسازیم
به صداقت آفتاب و
مقاومت فولاد
دردا هنوز هم
ما در گرو اشغال
و جهالت خونریز اخوان
بی آنکه آگاهانه بجنبیم
هر روز قصابی می شویم
شور شورش
و موج جهش
اینجا
در کالبد شکسته‌ی این شهر بی قرار
در هسته‌های فکر هزار زخمی جوان
با درد و آه
خوب ندمیده ست آشنا
هنوز ما
با خرده کاری های تباه کن
سخت در عذابیم
و از پیوند استخوانی مان
و رگ تبارزدگی مان
و حقارت پشتون خواهی مان
و پوست هزارگی و
تعفن ناآگاهی
که بوی عق میدهد
و با امراض جنون زده
عجین گشته است
نبرُیده‌ایم.
با این همه تلاطم پُر درد
ما نیز
دنیال می‌کنیم
یک انقلاب را
شم و شرار و خیزش زحمتکشان را
در قعر صد زمستان
راه بهار را
تک زایش طلیعه‌ی خورشید و ماه را.
آرام بگیر عزیز
مشت را بلند کن
روزی
توده های ستمبر
بیدار می شوند
کاخ سفید و فکر تبهکار «بایدن»
در آخرین خروش «دیه‌گو»ی بی شمار
ویران می شود
در یادمان مادر فردای روزگار
سر افراز زیسته‌ای
بارور از شکوه عزیزان
بی باک رفتی ای
راهت گرامی باد!
ای رود جاودان
در خشم بیکران.
30 نوامبر 2020
