عشق را باور کن ۲

عشق را باور کن ۲    

اینک که دست به شانه ی من می نهی به ناز

عشق را وطن بساز

من با تمام تعهد جانم ستاده ام

برخیز

با عطر یک ترانه وضو کن

سوگند را بجا بیاور

شب با ترنم تن تو صبح می شود

دشت با نوازش نفست باغ باغ باغ

آن سان که ابرها

         با نم نم ِ نگاه تو سرشار میدمند

چــترا غرور باش

                در چشم دشمنان

شامخ تراز شمایل کُهسار دور باش

گفتم دلیرانه صبور باش

                            اما خموش نه

چون کودکی به چهره ی غم ها بخند بخند

گفتم جسور باش

بر گوشه گوشه پشته ی برزخ بپیچ بپیچ

باران نور باش

گفتم برای شعر زمانم شعور باش

چــترا

دیر آمدی نیاز شبی خسته خسته ام

بر قله ی تمام حـــوادث نشسته ام

هـــنوز سخــن همـان ِ همـان است

آن جــبر و آن قتــــــال روان است

هنوز اسید به چهره ی "گلچهره" میزنند

هـــــنوز حـــلاج هــــا بـه دار اند

چــترای من بیـــا

آغاز کن به شوق

از هجرت شبانه ی یک مرغ

تا کچکول شکسته ی انسان نا توان

در انتظار توست

از دردها چگونه گریزم  

وقتی که غصه ها

              در خلوت شبانه به من حمله می کند

وقتی که لحظه ها

               تلخی روزگار مرا شانه  می کند

وقتی که قصه ها

                 از بامداد شانه من مگذرد به اشک

یاد هزار خاطره

یادواره های رزم

در مغز استخوان تن من تنیده است

شیرازه ی تحـمل دردم  دریده است

میعادگاه باور من شرزه می کـــشد

من انقلاب می کنم

                   ای جان زندگی

در خانه

در خیال

در خط و خال یار

هر آنچه روح زندگی را بسته است به چال

من پشم و یشم گهنه گران را به آه فقر

                                     آتش می زنم

من جال می تـنم

از گیسوی ستبر تو بر پای اژدها

با هیبت شرنگ تو بیدار می کنم

دنیای خفته را

من جان می ستانم

از داغ

از دروغ

از مرگ

از تگرگ

از آنکه خون خلق مرا ریخته بی حساب

از آنکه خواب طفل مرا کشته در سحر

از آنکه چار فصل مرا سوخته سر بسر

من درد می زدایم

از آب

از گیاه

از رگ رگ سیاه

از کف دردمند تو ای دست بی ریا

من جار می زنم

من انقلاب می کنم

                    ای جان زندگی

چترا خطر مکن  

برخاستن نیاز زمان است

آن سان که دوستی

یک رکن زندگیست

از بهر آفتاب

یوگون پیر می کـّـند کوه را ز جای آن

زویا به شور عشق

مرگ را به خنده بست

ازسُکسُکِ شبان زمستان

مینـــا سرخ شگفت

راهی کشید و خفت

اما مـــن وتــو چه ؟

در کوچه های سرد

در سنگر نبرد

آنجا که چشم "بابه " مان را کشید به کارد

آنجا که مافیا به قمار باخته میهن ات

ناباوه گان پاک ترا کرده اند  درو

                    یا داده اند گرو     

باید به پیش تاخت

"نظم بزرگ" ببردروغ را شکست و بست

آن لحظه آن زمان

من می ستایمت

آن سان که زادگاه دلم را ستوده ام

من می کشانمت

در هر کجا که دست من آواز میدهد

در رهگذار آتش و طغیان زندگی

من می سرایمت

بالاتر از سرود خــــدایان

چون حرمت شکوه شهیدان

من می رسانمت

تا شهراه ی عزت فردای بی چرا

تا مرز انتها

من می نشانمت

بر بام آرزو

من پایتخت زندگی را با صدای تو

                                    آزاد میکنم

من ذره ذره آب و هوا را بدست تو

                                     آباد میکنم

من  غنچه های باغ غمم را به شوق تو  

                                شاداب می کنم

من عاشقانه های ترا

                             سرزمین عشق

تا  دور و دور و دور

                                فریاد می کنم

گـــفتم :

من انقلاب می کنم

                    ای جان زندگی .

                                      ۲ دسامبر۲۰۰۸

آباد می سازم ترا

آباد می سازم ترا 

بــا مـن بمان با من بمـان

آزاد مــی ســــــازم تــــرا

از هـــرچه بند بندگـیست

وز هرچه رنج زندگیست

مــن بــا ســـرود سرکشم

دلــشاد مـی ســازم تـــرا     

ای چـلچـــراغ خـــانــه ام

گــنج دل ویــــــرانـــــه ام

آشــتی نگـــنجـد در تـــنـم

بهـر تـو از جـان مگـــذرم

بـــرگـــردن نــامــــردمـان

دار از رگانــــم مــی تــنــم 

از آهـــن ایــــن پیـــکـــرم  

فــــولاد مـــی ســـازم تــرا  

هــر چند دستـم بسته است

یـاران دیـروز خـسته انـــد  

گــربشکـــنی  بشکسته ام

برپـا شـوی مـن رستــه ام

بـــرخـیز ورنـه سفله گـان

بــــربــاد می سـازند تــــرا  

رمــز و نیــاز مــن تـــویی  

یــــارم دیــــارم ســـاغــرم

من بی تو هیچم هیچ هیچ

دور از تــو مـرغ بی پــرم

آغــاز منـم بشکـن رکـــود

نقــــاد می ســــازم تــــــرا   

پـایـان ده عصر ِ خـستگی

فــریاد گــر شـــو زنـدگـی

بــر خــرمـن اهــــریمنـان

بــر کاخ پـــوک هــرزگان

گـوگـرد منم هـم هیــمه ام 

تــند بــــاد می سـازم تــرا    

با دست های کــــودکــــــم 

با خون واشک چک چکم

از تـاج محـل آراستـــه تـر

از کـعبـه پــــر آوازه تــــر

چون ریشه ی اهرام مصر

بنیـــاد مــی ســـازم تــــرا    

زیبـــا تــر از اوج گیـــــاه

بر قـلـه ی امــــن و رفــاه  

دلبـــاز تـــر از چـهـار راه

دور از گـــزند هـر گــنــاه

از ذروه ی ایمـان خـویش

آبـــاد مــی ســـــازم تــــرا  

گــر گـوش دنیا کـــر شود

بیـدادگـران یکـسر شــوند

مـــن خـــاتم‌ ِ ویـرانگـــرم

صــد بار اگـر پرپر شــوم

آمـــــــوز نمــــــاد رزم را

کـهـــزاد مــی ســازم تــرا   

از ذره ذره سنگ و خـــار 

از قــتل "بــودا" و بهـــار

حــساب خــواهم مو به مو

آن لحظه روزیست یــاد آ‍ر

از خـــــاک تــا اوج فـــلک

مــن داد می ســــازم تـــرا  

بـــر ایـن زمین بــی وطـن

عـشق حــاکم دوران شـود

خورشید بخواند یک غـزل

مهمـان هــر انســـان شود

نفـــــرین به تقـــویم ستــم

میـــــلاد مـی ســـــازم تـرا   

                     2 اکتوبر 2008