آواز رزم

آواز رزم

اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم

آواز رزم

اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان

چند سخن

 

 

چند سخن

 

آغـــاز صــد دریـــا مـنـم

در ســـوگ گــمنام شمــا

با صد امید و چند سخـن

آورده پیغــــام شمــــــــا

 

بگذراز این بند و رکــود

بگــشا قـفس ای زندگـی

مــن آمــدم بــا کـــاروان

پیــوسته همــگام شمــــا

 

اینجــا به دشت شب منـم

آواز انســــان مـی تنــــم

گــور کــدورت می کّـــنم

با عــزم سرخ فـام شمــا

 

خـیل جـنـایت  مـی رود

از کــوچه‌سـار صبحـــدم

مـن آفـتاب را کاشتــه ام

بر زورق بـــــام شمــــــا

 

خـاموشی ها ای قصه ها

خـواب سکوت رابشکنید

حـماسه می بـاید  نـوشت

از آرش  و ســـام شمـــــا

 

از طعنــه و تبعـــیدگـــــاه

کی می شـود آتـش به پــا

گــرعـاشـق این خـانه ای

من حـــامی جــام شمـــــا

 

آن رهــــروان  شـــرزه را

گویید غریوند چون غرور

فــردا تمــام هست و بــود

گــردد  دگـــر  رام شمــــا

 

بـرخـیزکـه  بـاران  آمــده

دوران بـه عـصیان آمــده

جـــلاد نـامـــرد را نگــــر

سـر بــرده بـر دام شمــــا

 

با مـن بیـــا ای  همسفــر

فــــریــاد  جــانـم را بـبــر

وین ساطع رزم و سـرور

شیـریـن کـند کــام شمــــا

 

5/5/2007

وقاحت"سرخ"

 

         آنان که حقیقت را نمی دانند نادان اند و آنان که حقیقت

           را میدانند و انکار می کنند تبهکار اند   

                                                         برتولت برشت

 

      وقاحت"سرخ"

 

    من از جنایت هولناک شب نمی ترسم

    و از حـسادت دنیای بی‌کـرانه‌ی پـول

    و از خـــدای دروغ

                      ابــتذال غـــــول آســــا

    و از تـــرنم گــرگان میــان گله میش

 

    من از تـــلاوت آرام روز می تــرسم

    همین که بردل مـن سنگ شک میکوبـد

    بیا ســاده بگیریم زندکی سرد است

‌‌‌    خروش‌‌‌ ِ خفته  دگرباره بر نمی خیزد

    ز زخـــم جنگل انسان بهـار نمیروید

    و مشت بــاور دیروزیان کــهنه شده

 

    نگــو نگــو که آزرده جــان ِ بیـــدارم

    و من که با غم خود ذره دزه مشمارم

    سکوت اذیت بی انتهای وجدان است

 

    من از شقیقه‌ی بی‌خوی درد می‌ترســم

    و از وقــاحت سرخ گــونه های زردینه

    چــــرا که میـــدانند

    چــــرا که میخوانند  

    که این رذالت محض است

    و آن حــقیقت تــــــــــــــام

 

                              7/7/2007

عـــاشقــــانه

                                   

 

گـر نپـذیـرم کـه تـو ای

کـی تـو پذیـری کـه منم

نــه تــو ای نــه منـــــم

گـر بپـذیـرم کـه تـو ای

تـــو بپـذیـری کـه منـم

هــــم تــو ای هــم منم

              با  اقتباس از شعر پشتو

  

عــــاشقــــانـــه

 

بی تـو به راه نمی روم

از تــو جــدا نمی شـوم

سردی جان خـویش را

بــا تــو دوا مـی شــوم

 

درد و نوای  خـــانـه ام

ای ز وطـــن نشـانــه ام

سقف سکوت  در فگـن

آتـــش جــان شـراره ام

 

آنکه به خــون نشست

                     منـــم

آنکه زهم گسست منـم

آنکـه بـه دار مـی رود

آنکـه شکست شکست

                    منــــم

گـر نپـذیـرم کـه تـو ای

کـی تـو پذیـری کـه منم

این من خسـته مـا نشـد

خصـم در آیــد که مـنـم

 

گـر بپـذیـرم کـه تـو ای

تـــو بپـذیـری کـه منـم

گـــرد حـقیقـــت بتـنیم

راز  تـــو با رزم  تــنم

 

دست بـه شانه ام گـذار
مــاتــم رفـــته یـــاد آر

شــورش عـاشقـانه را

به خـانه خـانـه ام بـیار

 

گر تو به پـا می شـوی

خلـق بـه پـا می شــود

دسـت ستمگــران روز

زود کــوتـاه مـی شـود

 

رود بــه کــــوه میـزنـد

مـاه بـه خـنده مـی دود

سوخـته دلان پرعطش

از دل  خــاک می جهـد

 

آه دل و تــــــرانــــه ام

شعلـه‌ی عــاشقــانه ام

دخــــتر شــوق زندگی

ای تــو امـیـد خــانه ام

 

بی تـو به راه نمی روم

از تــو جــدا نمی شـوم

سردی جان خـویش را

بــا تــو دوا مـی شــوم

 

 

   23/8/02

 

                                

درد پیــــــــدا است

 

به جای آنچه من باید در مقدمه شعرم می گفتم با اندکی تأخیر در سایت کابل  پریس یافتم به قلم محمود عزیز که بعنوان شروع سخن گوشه‌ی از آنرا بر گزیدم  .

"قبل از همه خوب است به یاد سیاهسنگ بدهم که برای من هم نوشته "در مرز گور و گنگا"جذاب بود و به اندازه احساسات و رنج کشیدن خودم از میهن غرق آفت و بلای بی‌پایان ما، دلم به سختی فشرده شد اما صرفاً به خاطر شهادت فرشته‌ای چون "عبیر"(*) نه بلکه بیشتر به خاطر آنکه هماندم در برابر چشمانم دهها و صدها "عبیر" افغانستانم از ۲۸ سال به اینسو همچون پرده‌ی سینما جان گرفتند که قلم هیچیک از شاعران و نویسندگان ما برای شان لحظه‌ای هم به طور موثر یا حتی خنثی و ناموثر و در حد پسند صبغت اله مجددی‌‌ها نچرخید و نه خواهد چرخید.

   درد پیــــدا اســـت

   درد پیــــدا اســـت

 

با صدای تشنه می خوانم

در میان ورطه ی اندوه

شاخه ی انسان چه تنها است

 

خانه ام  ویران

خون من ارزان

خانه ی ویران گران با درد  من آباد

زندگی افسرده می پیچد                                                                  

قوله ی قوادیان بالا                                 

اشکی  تمساح ِ دروغ سازان

                      سوژه می جوید

شرمسارم ای قلم

                ای خاک

                      ای اندیشه گاه پاک

دامنت را نیز آلودند

 

زنده نامردان ِ چاخانچی !

در کجایی با م دنیا اید

کام زهراگین ِ بی بارِ بهاران

                            درد سرای خود نمی بینید ؟

مشت ها و

              رازها و

                       آرزو ها را

جوخه جوخه می کشند از گور

از شما آیا  صدای بر نمی خیزد  

خستگی را گر ز راهم بر نمی چینید

دیدبانت هــر چه هستی  

کور و

         کر و

               دور

قصه اینجا است

ده  فلسطین یک شب کابل سخن دارد

دختر ِ بی مادر عراق

           بی سرود هرگز نخواهد خفت  

هست بیداران رزمنده

تا سرایند خون   "صبرا " را

و بگویند "ناجیان " غارتگران  نان و ناموس اند

و ببندند گردن غدار را بر دار  دادخواهی

و بخوانند با فغان رزم

                             "دختران اینجا نمی میرند "(1)

و نشانند  در کنار دجله سرو پایدار عشق

و بپرسد  نوجوان ِ

                  سرکشیده از دم تیغ هزار" صدام "

ازشما

ای شهره خواهان  قلم پرداز

گفته اند بسیار

                    در زمین تان !

 

مرگ را سنگین تر از ذاتش  

                                میفرشندت ؟

مادران را بر تن سبز درختان میخ می کوبند (2)

دختران را در ازای گاو خریدار اند ؟

مرد را از پا می آویزند ؟

زندگی را زهر می کارند

دست باز هر حقیقت

              هر نگاه

                          هر نغمه

                                   هر تـدبیر ممنوع است 

ای که  بر بخت "عبیر" "روشنگری" کردی

خانه ات آباد  اما

از "عبیران"  زمین خود  نمی گویی ؟

رفته ای آیا به  جنگ آن تباهی ها ؟

پس چرا آواز ِ دلباز ِ به سوی ما نمی آید

باورم تردید ها دارد

 

با نگاه بی چرا

             خاموش

سر درون ِ خجلت تاریخ خواهید برد ؟

 

سوژه ها نا گفته خوانا است

صد "صنوبر" پیش چشم روز   

لحظه لحظه آه پر پر شد

دختران عشق بهایش سگ (3)

کودک آزرده  زنجیر را

                  کرم ها پچ پچ کنان پیوسته مکیدند (4)

طفلکان ما نمی دانند که  تفریح  چیست

از زباله زندگی را باز می جویند

غـــــم

     غــــم ِ  نان است و

                        امـــن در گـــور

وحشت اندیشه  سوزاندن

                    گردن استاد بریدن

ساری و جـــاریست

قــصه‌ی  ما

        غـصه ها  دارد

در کتاب هتلریان  هم نمی گنجد

واژه ســازان عجز خود خواندند  

واژگان از گند ه گویی ها گریزان اند

روزن وجــدان مگر کـور  است ؟

شیمه‌ی انسانیت کــوچـــید ؟

خویشتن را هیج نمی خاریم  

رهــزنان  مثل شب مهتــاب

مثل "پال " و " جیمز" هویدا است (5)

درد این اینجاست

هـویت ِ تاریخ ما فـرسود

 

گهگاهــی دیـده ای آیـا ؟

در کنــار بستــر بیمـــار

پشت میــز داغ جـراحـی

قلب سالــم نیز می لرزد

سر جراح مشغول عشق بازیست

 

 با سکوت بی خواص مان  

دشمنا ن بر  گنبد ایام

مغز انسان می خورند و

                              مست می رانند

نیست  غریوی تا در آمیزد به موج خلق

و بغُـــرد  چون غرور ببر بیداری

در میان گله وحشی

تار و مارش سازد و گوید

                               مــــــــلالی وار

"دُستم" و "سیاف" و چند مردار

باید و باید روند بر دار

    

تلخی دردم مگر درد نیست ؟

در من اینجا

چند نسل ِ از "عبیران "و "هدیلان" سوخت و می سوزد

"گور و  گنگا"  من آخر کو ؟

سالنمای  سوگ مان را کس به دیوار زمان محکم نمی کوبد

پیش از آن  تصویرگرانش را

                             دسته دسته آه درو کردند 

زاد روز و مرگ روزم گم

دردستان ما به  دل ها ره نمی یابد

این چه دنیایست !

چند ناخوان سرزمین‌ِ  را گرو دادند

چند جلاد شهر خونین ِ بنا کردند

چند "سخندان"  خاکزاد خود  گم کردند

از زمان خروش بر نخاست

"از خدا صدا نمی رسد" **

از زمین نرُست نرُست نرُِست    

                                      دانه ای

من نمی گویم

                نخــواهـم گـفت

خــون عــراق خــون پاک همسر من نیست

"لادن" و "مینا" و "خارا" از تن من نیست (6)

اشک ما خونین ترین اشک زمان ماست

درد  درد است هر کجا روید

مردم آزار و کسالتـزا و

                             بی مرز است

سنگ بـه جـــای خـــــویش

آب سرد در چشمه می زبید

وقــتی فـقــر آواره ام سازد

شور عشق دیوانه ام  سازد

بی هوس چون نی می نـالم

یا به عصیان می زنم بیخود

یا سرود سوگ می خـــــوانم

ســــاده مـیـــــــــــدانم                                        

سهم ما این است که بس فـریاد بـرآریـم

ریشه‌ی کرنشگران را سخت  بخشکانیم   

هـــر کـــــــجا هستـــیم

زندگی را تازگی کاریم

ناکسان را از فراز  فصل ها یکباره برداریم

سهـــم عـــراق نیز

سهم "راشل"(7)

              جان سپردن در رهی خون ِ فلسطین است

 

 من اگر با قحط افـــــریقا نمی سوزم

من اگر در  رزم کاراکاس نمی نازم

من اگر بر عاشقان سنگر نمی سازم

مــن اگــر در مـــــوج  ســــونــــامی

                               جان  نمی بازم 

                                           نمی بازم

                                                     نمی بازم

نام من کی میشود انسان

خانه‌ی درد هر کجا آباد است

                                 ویران

هر کجا شوری بپا خیزد

مرغ غمگین دلم سر شار می خواند

 

سالیـــان خـشک

خون نوای خفته در پهنای هر دیوار

                         زخـم جـان آزردگـی ها را

ما به جـسم خـویش آزمـودیـم

در گلـو ما ترانه بی تـرنم مُرد

از کی می گـــویم بـه کرات آه

غــرفه ای‌ ایمان شان خالیست

در ازای سکــه‌ی نــاچــیز

ای بسا مــدح و سخـن ارزان

جـوهــر افغـــانیت نـایـاب

 

باز می پرسم به تکرار من

کـــــــــــــــــو

 کدامین حنجره آواز خواهد داد

درد پیــــــــدا است

هسته ی  انسانیت خـــنثی

قلب غیرت را خریده  پول

خسته را آهسته بگذارید

                  سر نهد بر گوشه‌ی مرداب (8)

 

بشکند این کج مدار تقدیر بد طینت

هـــرزگان را بر نمی چــــــــیند

چهره ی هر کوچه را باران خواهد شست  

قـــوغ خــشم سینه ام را

                              آخ

انتقام خلق آیا اندکی تسکین خواهد کرد ؟

 

گـر خــدا رخ سوی من هـرگـز نگـرداند

ویـن زمــانه تلــخ  رانــد

یا کشد دیوانه وار بر دار منصور هـــم

یا کـَنند گـوشتم  به پنجال سگ زرداد (9)

 

 من تکان تازه  در اندام هـر جـریان

عـشق را تا بیکــران خــاطـر انسان 

                                  سربلـند آزاد می  خــواهــم                              

مــن زبــانم فلــج

                عـشقـــم کـــور

                              دســـــتم کـــج

ور نــایستــم  آفـتــــابـی

و نکـوبم بـردهـان هـر سکـوت  فـریاد   

و نرزمم تا جهان اینگونه وحشتزاست

و نسـوزم دشنـه‌ی جـــلاد بـد کـیش را

بــا تــن رنجـــور و بیـــرنگــــــم

و نسازم از حقیقت سـار ِ بی پایان قـرنم

سایبـــان بـــــام فـــردا را

 بـــر دل هــــر دره

                   هـــر  سنگـــم

مـــــن چــــه بــــی نــــامـــــم

                   چــــــــــه بـــــی ننگـــــــــم

                          awazrazm.blogsky.com

                                                                                                                          22/6/2006   

                      م د.آژن

 

                                                   

* -   عبیر دخترک ۱۴ ساله‌ی عراقی که توسط پنج عسکر پر پر شد و بعد گلوله باران گردید.

1-  "... و در این جا دختران نمی میرند" خاطرات خواندنی و فراموش ناشدنیست از یک زن  مبارز در بند رژیم  منفـــور ایران که چندین سال در برزخ اویـــــن و ...  به شکل فجیع سپری می کــــند و  خـــــود شاهــــــد شهادت ها و حماسه های فرزندان دلیر این سرزمین بوده که در این کتاب به درستی آز آنان یاد گردیده است .

 

 2-  در هلـمند مادر سرسفید را طالبان به تــنه درخت سبز میخ کوب کردند این جنایت چنان تکاندهنده بود که حتا آقای کرزی هم نتوانست از آن چشم پوشی کند.

3-   "در ولایت کندوز دختری را چندی پیش در بدل  یک سگ جنگی فروختند، این اتفاق زمانی روی می دهد که نه حالا رژیم طالبان بر سر قدرت است و نه هم به گفته بـــرخی ها حــاکمیت های ایــدئولوژیک و اقتدارگرای پیش از آن. مادر این دختر می گوید دخترش را در روز روشن از مقابل چشمانش ربوده اند و می افزاید که هیچ کسی در آن زمان به "داد و فریادش" نرسیده است.        ؛؛ بی بی سی؛؛              

4-    پسرک  شش ساله ی که توسط دزدان انسان درولایت  فراه ربوده می شود و بیشتراز پنج ماه را در تاق یک اتاق  نمناک با چشمان بسته  و پاهای ریسمان پیچ سپری می کند در این مدت وی را جهت زنده ماندن و به آمال شوم خود رسیدن  تنها نان قاق و آب می دادند و بس .

این پسرک به مشتی از پوست و استخوان بدل شده بود که  در بدل پول و معامله گری ، به وابستگانـــــش سپرده شد همین که تکه ی چشم بندش را باز کردند کرم ها از گوشها و صورتش سرازیر شدند.

5_  "پال" و "جمیز" از جمله ی پنج جنایتکار امریکایست که بر دخترک معصوم  عراقی (عبیر ) تجاوز کردند، او را با فامیلش تیرباران و بالاخره او را با کلبه اش آتش زدند .

سیاهسنگ به گونه‌ی "شاعرانه نام آنان را با مشخصات شان به زیبایی و سادگی قطار کرده و افــــــسوس همین آقا از سرجنایت کاران اوباش وطنی هرگز و هرگز نام نمی برد .

** -  بند از شعر  فریدون مشیری  

6- "لادن" دختر مبارز ایرانی است که به  بخاطر آرمان هایش چوبه دار را بوسید مگر تسلیم نــــشد .

مینا رهبـــر جــانباخـته و بنیانگذار جمعیت انقلابی زنان افغانستان

وکتور خارا آواز خوان انقلابی شیلی تبار که بعد از کودتای جلاد پینوشه با سرودِ بر لب بکام مرگ رفت . 

7-  راشل کوری دختر جوان و بیدار امریکایی است که خلاف سیاست های مستبدانه دولت امریکا در برابر بلدُزر های ویرانگر اسرائیل غاصب به نشانه اعتراض می ایستد تا حـــمایت خــــود را از فلسطینیان اعلام کند ولی آدمکشان بی اعتنا تنش را با تیغ بیل بریدند این غمنامه قهرمان ملل در دل مطبوعات غـربی که دم از حقوق انسان می میزنند بی اثر و خاموش برگذار شد و برعکس برای "جسیکا"های تقلبی همین مطبوعات چیان فلمها و تبلیغات رنگارنگ را سرو سامان دادند و در گوش ها پف کردند که گویا این است نمونه ی از ناجیان  قهرمان در عراق . 

8- ... و کسی که یک عمر مبارزه کرده بود اینک به بهانه ی مریضی به دوستی کفت "ازمبارزه خسته ام و دیگر توان ندارم مرا بگذارید به حد خود کار کنم " و اما با تآسف  سر از آستین کرزی نشینان بیرون  کشید تا چند روپیه ای پس انداز کند 

9-   در عصر پاتک شاهی (1996-1992 ) انسان وحشی صفت را به نام سگ زرداد در شاهراه کابل – جلال آباد  در اتاقک کوچک زیر زمینی زنجیر پیچ همین نکتایی پوشان فعلی با خود داشتند  همین که مسافران از دادن پول سر باز می زدند این درنده را به جانشان یلا می کرد تا با ناخن های بلند و دندان گرفتن های مضاعف بیدفاعان را زخم  زخم ساخته و مبلغ دلخواه شان را برآورده سازد. بعد ها سگ زرداد دستگیر شد و بادارانش خپ و چُِپ او را کشتند تا رازهای نهانی شان افشا نگردد.