تو ای بیچاره !

تو ای بیچاره

ای سست عنصر کُخدار 

 تو راهت را که با خون رفیقان سرخ و سیراب است 

 به سوداگر فروختی، خفتی در مرداب

که جان آسوده گردد از طناب دار 

و حسرتها برم بر ساحلِ آرام

تو ناامیدی 

تو از حرمت سرای کوچه بریدی

تو با دون مایگی هایت

                                 نجنگیدی 

به زیر بال کرکس  نرم خُسبیدی

بدین سان اختگی 

          شرمندگی سر زد.

تو "راه راحت جان گیر"  و 

                                  پشت بر خلق 

به گوش "بی غرض ها"یی نمک نشناس

 نزول آیه ی  تسلیم را 

                         شب ها قرائت کن 

و در بند هوس سرگرم رویا باش

ترا با این همه تردید و ترس و لرز 

درین صحرای خون باران 

میان کوچه ی یاران 

                          راهی نیست 

فقط چار زانو می زیبد. 

و اما من

 امیدم را ز جوی یاس تو بیرون کشیدم

                                         خرم و سرشار 

زدم بر شاخسار دردها پیوند 

که روید عشق

دمد گل خوشه ی خورشید 

پرد بر تار و پودِ جنگلِ فردا

نوید غرش تغییر 

من اما بر گزیدم باز 

همان دریای ناپا را

همان گام های بی برگشت 

اگر خوانی که بیجا بود 

                             بیجا را   

همین راه را

من اما در دلِ ویرانه 

با این خلق رنج و خون 

ندای "احمد" و "مینا"ی میهن را 

به مارشِ رهروان محکم خواهم کوفت 

گلوی زندگی را

با سرود خیزش مردم 

به عشقم تازه خواهم کرد

حقارت را 

پلیدی های یک مشتی نجاست را  

بدست کودکان ده و شهرِ شور و اگاهی 

دوباره پاره خواهم کرد

ستمگر با خس و خاشاک 

چه رسوا و حقیر در  گور خواهد مُرد 

تماشا کن

غریو کاروان را در مسیر عدل 

شکوه زندگی را در "خراب آباد". 

۱۱ جوزای ۴۰۰۱