آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستاندختران رزم و آگاهی!
وه
چه سرمست می‌جهند بالا
درمیان موج خون و دهشت و باروت
دختران عشق و آزادی
دختران رزم و آگاهی
برای روز آبادی.
می‌فشارند ماشه بر شیاد
با هزاران نفرت دیرین
تا زمین را لاله افشانند
رنج زخم قرن‌ها بر دوش را
اکنون
بر مدار عدل
نمود زندگی
آزادی بخشایند.
دختران سرکش و شاداب
دختران هر رسوم گنده را آداب
با چه تدبیری
چه تصویری
در هوای جبن و ناباور
با صلابت پای می‌کوبند و
سر بر کف
می‌ربایند تیرگی را
خصم پیر زندگی را
از دیار خویش
سینه می‌تپد به استقلال
مشت می‌گردد گره با فهم
وسعت اندیشه تا خورشید
بر گلو آواز آزادی
تعهد از «لیلا»(۱) و «اوزلاب»(۲) و «علم هولی»(۳)
زیر لب همسان چه‌گوارا
می‌سرایند راز درمان اسارت را
می‌نوازند
زن، نماد زندگانی است
می‌گذارند بر تحجر
بر ستمگر
آخرین خنجر
تا بیاسایند تن رنجور دنیا را
در هوای عشق و آبادی.
دختران خفتگان را
شور بخشیدن
دختران جهل را با خنده دریدن
دختران زایش آزادی را دیدن
هر شرنگِ بی‌شرابی
در شبی رگبار توفانزا
همت جانانه می‌خواهد
هر سرودی با مسلسل
گر بیامیزد به شور خلق
آرزوهای نهان را می‌کشد از گور
جوهر اندیشه‌ها را می‌زند صیقل.
رژه‌ها در پیچ زلفانت
ای دلاور کُرد آزاده
روح «خارا» را به آواز
می‌دهد پرواز
گور می‌لرزد
می‌برد تا کوچه‌های دور
پیک و پیام رهایی را
زنده می‌سازد
شمیم نوبهاران را
بوی نان و
یاد رزم آن کهن‌یاران
زندان را
هیچ آیینی بدین بی‌باکی
تا عریان
درد دوران را
قهر خاک و شور باران را
قهقه‌ای مستِ سپاهِ رزم یاران را
نه سروده
نه عمل بخشیده در میدان
«نادیا»(۴) باید بیاموزد
«آیدا»(۵) باید به پا خیزد.
وه
می‌رقصند میان خون
نیمه‌ی پنهان آزادی
پا می‌کوبند جهان برپا
یک صدا طرح دگر ریزید
بشکنید دژ ستمگر را
با شعور و شوکت والا
هی نشانید با سرانگشت صداقت
بذر فردای سعادت را
این شکفتن‌ها و
رفتن‌ها
در دلی وحشت سرای روز
مشت می‌کوبد به یک فریاد
بر دهان آنکه می‌گوید؛
زن ضعیف است
نصف مرد است
بهر شهوت آفریده
ناقص‌العقل و ذلیل اند.
دختران آشنا با رمز این هستی
دختران انقلاب و
عشق و
سرمستی
دختران شب‌ستیز و
دفن هر پستی
راز این مستی
به این راستی
از کجا آموخته‌اید
ای فخر هر هستی
کلک تان بر سینه‌گاه «یانکی» و «داعش»
مشعل آزادی‌خواهی جهان گشته
بار بار
تکرار بگو با من
درد نافرجام را
این جهان خفته در مرداب را
با چه رمزی شور بخشیدی
درس عزت
رسم آزادی
به آگاهی؟
یا فقط با خون بخشیدی؟
گرچه جنگل را به آتش زد
عمق ماتم نیست
ریشه‌ها در انتظار رویش فردا
راه می‌جویند و
بس باقی‌ست
با کدامین شعر ناب و
عشق بی‌پایان
مست و سرشار
می‌توان تمثیل کرد
رزم دخت قهرمانت را
ای کوبان!
یادداشت‌ها:
۱- لیلا قاسم، زن مبارز کوردی که توسط رژیم خون‌آشام صدام حسین اعدام شد.
۲- جیلان اوزلاب، دختر جنگجوی کوردی که با انفجار خود چندین داعشی را در کوبانی به قتل رسانید.
۳- شیرین علم هولی، دختر مبارز کوردی که توسط رژیم سفاک ایران یکجا با چهار همرزمش اعدام شد.
۴-
نادیا انجمن، زن جوانی که شعر می‌سرود و آینده درخشانی در چشمانش
می‌درخشید در اثر جدل‌های خانوادگی با شوهر متعصب‌اش به شکل مرموزی به قتل
رسید.
۵- آیدا تجسمی از مقاومت زنان ایران در اشعار احمد شاملو است.
