به پیش می‌رانیم!

این شعر به‌ مناسبت روز جهانی زن، منع تحصیل دختران سرزمینم و مسمومیت شیمیایی دختران آگاه و رزمنده ایران تقدیم می‌گردد. 

به پیش می‌رانیم!

بمان و دلهره‌ها را 

                      ز سینه بیرون کن 

نهال عشق به هر جا که غم رسیده نشان

برای دخترکانِ اسیر و بی‌مادر

کتاب مکتب "مینا" را  هدیه نما 

بگو "سپیده"دمید از بن حصار ستم

بگو که "نه" درید قلب مرگ و اژدر را 

ببین که فیروز کوه 

ز گیسوان بلند و ستبر "رخشانه"

و آه "فرزانه"  

طناب گردن جلاد را تنیده به سنک

گمان مبر که هوا سمی شد و 

                                       شیران مرد 

و ارغوان و بهار رشته‌اش ز هم سکلید

 افول پیر جنایت

گریز چند خنثی

ظهور ویروس‌ها 

نزول رزمم نیست 

و ترک مادر و میهن علاج دردم نیست. 

طلوع باور من در کویر و کوچه‌ی خلق 

به شاخ و برگ‌ سیپدار و 

                      غنچه‌های سحر 

به جوش آگاهی 

میان پنجه‌ی گل‌دختران روستایی

شکوفه می‌گیرد 

بمان که می‌مانیم

ارابه‌های به گل مانده را که فرسودند

ز راه می‌رانیم

 طلسم جبر عدو توته توته خواهد شد 

وطن 

 وطن که دلش پاره پاره مشحون است 

 دوباره در رگ خلق پر ستاره خواهد شد 

دوباره از شر آن مرده‌خوی و

                                       نکبت و ننگ 

 رها خواهد گشت 

 دوباره باز من و تو 

به "شیر دروازه" 

به "کوه آسمایی"

به خانه خانه‌ی زحمتکشان حاشیه‌نشین   

عقاب علم و سعادت رها خواهیم کرد

 غرور "ماما" را

              به صخره خواهیم داد 

سرود خواهیم برد  

و پاک خواهیم زیست

 وطن؛  وطن شدنی ست 

چشم به این غبار  مدوز

بمان که می‌مانیم

به پیش می‌رانیم.

م.آژن 

قوس ۱۴۰۱