آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستاننپـــــذیــــــریــــد
به خلق بیدار امریکا،آنانیکه قهرمانه در مقابل رژیم خونخوار بش ایستادند
و جنایات هولناکش را افشا نمودند و در این راه همصدا با اقشار محروم می رزمند.
نپذیرید از خلق‌های سخن می راند که نا آگاهانه بدون آنکه بدانند در افغانستان ، عـــراق
فلسطین و سایر نکات دنیا چه می گذرد قربانی دروغگویی شده و مطــبوعات و رســـانه
های گروهی وابسته در گوش شان امپریالیزم امریکا را منجی بشریت پـــــــف کرده و از
وجود شان استفاده اعظمی برده است.
نپـــذیــزید
من در این وحشت توفانزدگی
بارها از پی هم
از جگر تندر وار
تا رمق در نفسم رفت
فریاد زدم
خلــــق ها
وارث زندگی مرگ
پاسبان شرف و حرمت تان
امپراتوری دزد
مافیا تولهِ سگ ویرانگر
خلـــــق ها
آزادی
هدیه ی سُم ستم
جهل بیدادگر اخوانزدگی‌ست
و دموکراسی
آه دموکراسی
شربت جرم و چپاول به دهان
خون فرزند شماست
زیر این پرچم آلوده به خون
کف نزید ننگ دارد
زخم ما یاری دستان شما می طلبد
درد مان مشترک است
جشن شان ماتم ماست
پایکوبی نکنید
شرم و نجاست دارد
خلــــق ها!
خون سیاه
کره‌ی فقر
خون فلسطین و عراق
عرق و خستگی درد روان
انجن انگل سرمایه به پیش می راند
خلــــق ها
تیل از بهر غذا
انجیو بهر نجات
و خدایی که رهاند ز سونامی و بم
و خدایی که مافوق خداست
نپذیرید دروغ است و دغل
هــــــــان !
و خدای که ستمگر همه جا می کارد
دالـــــــــــر است
نرم می کاود ادراک جوان را
تا مفلوج کند
ببلعد از رگ من
رزق حرامزاده را
تف بر قافله ی قصابان
و قتی با ماشه ی نارنجک و بُم
صلح می کوبند بر سینه خلق
می نشانند بر سر و زیر مدال
و وقیحانه تر از هرزگی اش
سیم پیچیده به نعش وطنم
از سیه گیسوی خون پیچ هزاران مادر
از شرار شب بی‌صبح و صدا
رسمـأ می خواهتد
بودنش را تصدیق *
خلــــق هـــــا
ساز سوزنده ی مرداب شوید
مشت سازنده ی تقویم
تن تسلیم شکنید
نپذیرید نپذیرید
که سهل است و دروغ
ماسک هـــا را بدرید
لاف اژدر شــــــکنید
بلی سونامی شریان ددان می بایست
خلـــــق ها
نگذارید که بادها ببرد حرف مرا
تا کجا خواهد برد؟
کوه ها بیدار اند
آب ها در همه جا
دشت ها پشت سخن می خوانند
خلــــق ها
روز به غداری به ما چیره شده
صبح دیگر باید
برخیزیم
می 2005
-----------------------------------------
کرزی از مردم خواست موافقت نامه ی شـــــــرم
آوری را امضا کنند که طــی آن عساکر امریکایی
می بایست تا شصت سال دیگر در خاک ما بمانند
گــزارش
که جز ویرانی چیزی ندیدم .
بازآمدم به سوی تو مادر
با یک بغل امید و تبسم
دستان من تهی
باز آمدم که بوسه زنم خاک پای تو
باز آمدم که مویه کنم در رثای تو
هر چند به دیدگان تو دیدم
هر چند به گوش جان شنیدم
هر چند چند رفتم و دیدم
پژمرده و شکسه و نالان
ویرانه ای به وسعت آفاق
اشکی برای گریه نمانده
آه درون سینه جانکاه
تا چشم و
چشم
چشم دواندم
بلدک ! در رهگذار مردم گمنام
آغاز ماتم است
هر انحنا کمین
در هر کمین مرگ
هر پایه زخم زخمی و
هر جا نشان ماشه شیاد
حتا
نامردکان روز
سنگفرش جاده را به غنیمت ربوده اند
اینجا بهار هیچ ندمیده
صحرای وحشت است
این قصه گو مسافر هم سرنوشت من
گریانتر از من است
گفتا :"من دیده ام سرخ دروغ را
من دیده ام سفید به ناپاکی گناه
من دیده ام سیاه و سفید مطلقا ریا
آن یک به پولیگون
این یک به میخ و سرب و دریدن
و آن دیگرش نپرس
نفرتگهی زمان
زهر خند تاریخ
اکنون همان خران
پالان و خرران
اندک عوض شده "
گفتا : نظر فگن
این پایتخت "کودک" دیروز
در آتش جهنم بیداد
آری
دیدم به چشم خویش
آوار قندهار
تا چشم و چشم و چشم دواندم
"میوند" خونین تر از زمانه ی خود
بر دشت"سنگگلان " پائیز پادشاهست
این داغ داغ چهره "دلارام" !
بکواه
آرام و سرد خمیده خموش است به گوشه ای
فریاد بر کشیدم ای واه گدام من
ما پا برهنگان فلک سخت گرسنه ایم
صلحی به جای خوشه ی گندم
هرات "رستخیز"
جان میکند هنوز
در پنجه ی قساوت نا بخردان دون
دیدم که گل پری
در قید چادری
با آن کتاب کهنه به مکتب می رود
دیدم "جوین" خویش
توفان ریگ به زخم دلش تیغ کشیده بود
"شاه جوی" ساطور خشک سالی به گردن نهاده بود
غزنی ! بار دگر به ماتم تاریخ نشسته بود
دیدم شمال به قامت خود خون نوشته بود
فریاد دهکی
میخ کوب کرد مرا
آه ! آهسته پا گذار
هر ذره اشک و خاطره و خون
خون عزیزان شهیدم
اینجا دخترم
اینجا برادرم
آنجا ...
دست بر دعا فشرد
خونابه می گریست
هی رفت و گفت و گفت
دیدم به چشم باز
کابل دلبند روزگار
بابل سرای بزم غزل
اینک
پایمال سُم و پنجه ی بیمار
فریاد بی صدای هزاران
سیمای خون بر در و دیوار
چون چینی شکسته ی ایام
با پتره های در هم بر هم
دهی شبیه شهر اسیران
در چنگ چله های زمستان
دیدم که در برابر چشمان "زرمینه"
منحوس قاتلش
به تماشا نشسته بود *
دیدم خطمی نیست
خُتن نیست
ترانه نیست
عشق را به کوچه سار تقلب رانده اند
افیون خدای نان و زر و زور
ورد زبان کودک و برنا
سرگرمی زمانه ی ما
نیرنگ
بنگ
جنگ
بازار داغ به شانه ی " شاهرخ"
رشوت حرام نیست راستی خیانت است
بسیار داد و داد رسی نیست
تصویر زندگی ز نفس ها بریده بود
تصویرگران به غرفه ی تنگی خزیده بود
شاعر ز زلف یار کمندی تنیده بود
یا آنکه دست و صورت بیداد بوسیده بود
دیدم
همسایگان ما
آتش بیار معرکه هستند
"امدادیان" ناظر فقر است
و فقر تا انتهای شاهرگ بحران
"چاراسیاب" گندیست بر مشام
از یادگار امت "زرداد"
در شرق
تقویم خسته است
خود کامگان جهل
غرق جهاد خویش
و آنجا زباله دان چه خالیست
دیروز" بوی بهار نارنج"
امروز نارنج مرده است
بویش غبار غم
دیدم حاکمان زمین دالر و تفنگ
دیدم که سارقان همه جا پاسبان شده
دیدم ضحاک به خانه من "مهربان" شده
دست زیر فک به غارت عراق گریستم
دیدم
در لابلای این همه نیستی
پژواک عاشقانه ایمان به هستی
در گوش عابران خموشانه خواند
فردا حلاج وار
بر لب سرود رزم
باید که رفت و رفت
آیا نصیب ما از زندگی فقط
آن زوزه های مست بد اندیش جنگ تبار
در یک غروب سرد
یا تلخی زوال نسیم لحظه ی بهار
نه
در پشت دردهای زمستان
گلخند آفتاب پیامیست
بر ساق هر جوان و جوانه
هامون:
ای وسعت زلال ستاره
بیدار باش
نجراب
هیبتگهی سترگ دلیران
قبضه کن
بر شب ستا و روزگریزان زن ستیز
یک باره نعره کن
تا ترک خاک کنند
آرکستر شکسته ی من
آن آخرین نغمه ی جان را نوازشی
آمو:
تکتاز سیل خون شهیدان
بخروش
تا لاله از تلاطم امواج سر کند
"پروانه" عقده های دلش را بدر کند
لبخند بر لبان یتیمان جاری باد!
دیدم به چشم خویش
تورخم
مرز گریز ز غم
بــــر لـــحــــظه ای
سپتامبر 2003
---------------------------------------------------------------------------------------------------
* در ستدیم ِ که زرمینه را تیر بـــــاران و ده ها تن دیگررا دست و پا بریدند
اینک عکس بزرگ از سر جنایتکار نصب گردیده و زیر آن هم در وصفش شعر
شاعر درباری خلیلی به چشم می خورد.
تنها ترا نه شکسته اند
تنها ترا نه‌شکسته اند
به‌بت های بامیان
در این روال شکست و
زوال روزنه ها
که گریه ارزان است
ترانه حجم جنایت
و حرف حرف زمین مرده
یا که پنهان است
بیا شراره ی شب های بی ستاره شویم
به امتداد همین زندگی نا شیوا
به ناکجا و کجا
مسخ سروستان را
به کام مضحک تاریخ
بران
که زهر کنیم
ز پولیگون غزلیست خون "سرمد" و "آزاد"
به قتل گاه صد هتلر
به سوگ نرگس و لاله
مزار برف کفنان یکاولنگ برویم
* * * *
بیا که آیینه ها را شکسته می خواهند
صدای پای ترا جرم
سرود سبز هزار آرزو را جلاد
تمام پنجره ها را
بسته می خواهند
حجاب حاکم شهر است و
هر نگاه ممنوع
بلوغ حنجره ها را بریده می خواهند
بیا که ریشه آبای ما به تیشه زدند
و یاد یادِ گران مایه یادگاران را
لمیده می خواهند
کجاست چشم و گوشی
قضات موزونی
گذر نه مکث زمان است
بیا قدم بزنیم
غبار دل تنگیست
حروف حافظه ی کوچه ها تردید است
نشاط زندگی در چهره ها یخبندان
و خیره می نگرند
طفلکان جاده ما
به سهم خویش از امروز
به آسمان
به زمین
ببین که درد و شکنج
همیشه داد و ستد می شود
در این بازار
بهای خون چه پایین
درون درز و دریچه حنای رنگیست
چرا ؟
چگونه ؟
چنین
مگر همیشه بهار را به روی ما بستند
و شام نحس و سیاه را نصیب ما کردند
مگر همیشه به سنگسار
مگر همیشه به اعدام
ترا و هم مرا میبرند
د‍‍‍‍ژخیمان
بیا به کوه بزنیم صخره در خروش شویم
و عهد زندگی را همچو "چه" تازه کنیم
و ما سنگ نشویم در بساط درد زمان
بیا به غمکده ها ابر نو بهار شویم
غبار زخم بزدائیم و جویـــبارشویم
نشان خشم سکوت هزار باران را
جرس نواز به پرواز و
انتقام شویم
بیا پرنده ای دریا و دشت تام شویم
5 مارچ 2001
من آبروی مرگ را
من آبروی مرگ را
کسانی به سر نوشتم
راهم
ایمانم بازی کردند
و کسی هم به تنها عشقم
با مرگ شان شادمان نخواهم شد
زیرا نخواسته ام
ساده آسوده شان کنم
زیستن در حقارت
انتهای مرگ است
آنگاه که داغ لعنت انگشت نما کند
دریوزگان به طعنه بگویند ...
و تفخند ایام منزجرش کند
زغال و زغن
خدا را به خنده وا خواهد داشت
نا انسانی که تعفن بی ننگی را
استنشاق می کند
و در محله نجابت
استمنا می زند
جایش در گورستان ما نیست
تاق بلند موزیم خوکان
شاید
پتیارگان را بپذیرد
من آبروی مرگ را
آخر به پای آغل پستان
نه نه هرگز نمی ریزم .
شناسنامه
شناسنامه !
ای سرزمین زندگی ام
غـــــــــم
ای گل درخت تازگی ام
مــــــــرگ
ایمان من رسا ست
بگذار از بهشت شما جان رها کنم !
بهـــــــــاره
بهــــــاره
بهاره دخترک بی فصل
رویای عصر من
وحشت مکن
تلخ است زندگی
از خنگ روزگار
اینک حرامیان ببر ریش
شاشیده اند به حرمت انسان
آزادی را به گند گناه رنگ میدهند
معتاد وحشت اند
گرگ اند درندگان مخرب
گرگ را به بوی دنبه میازما
بی ساز و بی خواص
شب کی سحر شود
با دردها به کوچه روان باش
درمن سرود زندگی بگشا
خشم خفته پشت هر نفس خلق
من دیده ام
زمین گواه است
با من بمان بهاره
ای ترانه ی فردا.
جولای ۲۰۰۵
قصه ای دخترکی کهنه فروش
مادرم عادتِ خوب دارد
از شب و شب زدگان خاکی
از رخ آیینه های خسته
از ستارگان نیلی
تا شباهنگ بخواند
یا گاهی
سرهرجاده به ما می گوید
قصه ای دخترکی کهنه فروش
داستان غم نان ِ پسرک
رقص ژولیده دستان گدا
درِ هر خانه به فرش سنگ سرک
تن خشکیده ی انسان و درخت
خشم کوبنده ی کودک ز گریبان خدا
مادرم شاهد آلام زمین
مادرم ناول نا خوانده انبوه اندوه
مادرم...
و همیشه ابر بارانی چشم
بغض ِ لای نفسش
ماجرا را نا تمام مگذارد
نزدیک صبحدم است
مادرم بخیه زنان می گوید
دختر زیبایم
سر بدر آر از این روزنه ی سرد عبوس
تو به این تشنه ترین حنجره پژمرده
نعره بردار به هیبت
به صلابت
و بگو
گشتی های کوچه های ویران
دل خونین زمان و مکان
جگر ویروسی هار و حرص
سائلان ولگرد
که نمک را خوردید
و نمکدان بردید
شاهرگ شرم شما
درمیان مردم چشم کدام بی شرم است
کنده و کارد و قناره ز کدام رهزن قرن
به غنمیت بردید
نه سلام میدانید
و نه هم نیمچه کلامی
و فقط مرگ به بازوی سلاح میکارید
آخ
لذت یال و سبیل جنگی
گنج و حدیقه "بودا" و "اهورا" به تاراج برده
دخترم
دست بریده فرزند و پدر
تب سوزنده محکوم به سوی اعدام
لب تفتیده هامون و هری
شعله ی زخم فغان سای دل کابلیان
دهان دوخته ی چلچله ها
گرد پای غربت
جشن سوزنده ی تصویر و صدا
رقص تحقیر دوکارد
حمله ی نیمه شبی چون شبخون
و چپاول به آهنگ "کمک"
سهم روزنه ی این زندگی است
دختر زیبا یم
هرگز
آیا
هیچ این افراط گر
بر گشته از تاریخ
ازمنطق
از احساس
میداند
بر جدار دل خاموشِِِِِِِ ِ من
خون رستم به فغان می جوشد
وقتی خونابه ی چشم طفلکان بی خواب
جای هر ماشه که قلب می شکند
فر و فواره کند
مرزها نیز فرو می پاشد
آتش دامن من
پشم و پوستین شپش گونش را
قصر زربفت فراتر ها را
بیدریغ خواهد سوخت
دختر زیبایم
چه بگویم
ز کجا های کجا
تربلینکا ، خمینی
فرانکو ، باستیل
نه نه
درد های کوچه ی ما بسیار
شب را هم پایان
خواهر کوچک تو در خواب است
صبحدم نزدیک است
بقیه ی مادرک ناکام را
وقتی خورشید ز جا برخیزد
و به پروانه و شبنم که بدین جا آمد
فاجع تلخ "زرمینه" که هر لحظه دلم می گرید
به شما خواهم گفت
اول می 2000
انگشت زخم زخم
انگشت زخم زخم
بر گشته از تلاطم پر درد روزگار
ای سر کفیده دخترک فقر
خوش خوان زندگی
من نیز خسته
بنشین کنار زخم دلم تُرد گویمت
چون اشک کودکان گدا
از برای نان
دیدی زمانه را
این بی زبان برادر مرگ تازیانه را
نیرنگ و رنگ
پست و بلند
هایهوی "حق"
دیدی
سوگند خوردگان مذبذب
آتش زدند دار و ندار آشیانه را
با خاکیان چه ها که نکردند
دردا!
آوار ها زبان ندارند
شفق
بر خاسته از درون تباهی به جنگ جهل
قلب شکسته گان
هر گاه ، هر پگاه
راهوار راهیان ترا میدهد نوید
آزادگیست نشان دو انگشت زخم زخم
هوشیار
دور است کوه قاف
سیم پیچ یاغیان اجل
تا قشون پوک
هستند در کمین
باید عبور کرد
دریاب دو دست سبز
این بی خبر ز نیروی ایمان خویشتن
فریاد را به یاری عشق همت بده
بر چین بساط هرزگی را با شرار صبح
تا گریه ها ی شوق دمد در سرود فتح
بر گرد یک شفق
بر گرد یک شفق
کابل ۱۰جنوری ۲۰۰۴
پیوند آب و زخم
پیوند آب و زخم
دریا تو بشنو
در رمقم زمزمه شکست
تا باز گویمت
من زخم
زخم
زخمم و تو
آب حیات بر دل صد زخم
بی هیج مگذری زکنارم
پیوند است میان من و تو
در روزگار تنگ
ای وای چرا سنگ
5مارچ 2002