آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانرها نمی‌کنم ترا!
چه زخم زخمی‌ست دل‌ت
چه گر گرفته کاکل‌ت
چه وحشت است به هر سرایی
کابل‌ت
به سنگ فرش کوچه‌ات
فقط غم است و
ماتم اسث
اگرچه جال فاجعه
فراخ تر از فروغ دیدگان ماست
دیار من
ترا به سوی دوزخ جهان چه کس کشاند؟
چه توطئه
چه تفرقه
درون خانه رفته است
که یار همصدای من
نگین‌های سرخ پر بهای من
ز راه رفته پا کشید
ترا درون گله‌های وحش و
جهل و
مرگ
به ماتمی رها نمود
به سوی بام ارتجاع
راه کشید
بکن بکن
بسوی ناکجا فرار
هله هله ز بهر چیست؟
که سر ز پا کنده ای
و عهد و مهد و راه رفته گم نموده
خون ریخته‌ی رفیقان با وقار را
ز یادِ یاد برده ای
چه رفته است درین دیار
چه بوده اصل آن «بهار»
مگر وطن بهشت بود؟
و رهزنان خاک و خون
فرشتگان سرزمین زشت بود ؟
ورق بزن زمانه را
کتاب درد و اصطراب خانه را
دریغ و درد
که ما همیش
زشب به شب
ز اوج ماتم سیاه
به قهقرای بی‌حیا
فتاده‌ایم
و من
و تو
و ما
به پشت هر رذالتی
شرایطی
کلاف ضعف خویش را
و یاس و ترس بیش را
نهان ز دیدگان راهیان
به سینه حمل کرده‌ایم
که خلق به پا نمی‌شود
و کارد به استخوان رسید
ستم ز خون و پوست ما
چرا جدا نمی‌شود؟
نوای گشنگان جنگ‌زده
ز قاره‌ها گذشته است
و رنج رنجبران ما
شکوه و کارساز نشد
هنوز فرو می‌رویم
هنوز به کله می‌زنیم
که این وطن؛ وطن نشد
چراغ رزم و همدلی
به ارتقای توده‌ها
به گرد آن ستاره ها
به شعله‌ی امیدها بدل نشد.
و ما به دست خالی مان
خجالتیم
و وامدار توده‌های با شهامتیم.
اگرچه زجر بی‌شمار دیده‌ای
اگر چه چوب "انقلاب" خورده ای
اگرچه بی‌قرار و با شکیب
ز جور جاهلان و مرتدان
بار بار سوخته‌ای وطن !
من عاشقم
به پینه‌های دامنت
به کوه و دشت و برزنت
به کودکِ گرسنه‌ات
به لاله و خرابه‌ات
رها نمی کنم ترا
عزیز پاره پاره‌ام
جهان غم‌سرا و بی‌ستاره‌ام
اگر به دار می‌کشند
اگر به تیغ جبر و جهل می‌کُشند
وطن!
کنار سنگ و آب تو ستاده‌ام
به‌خلق امید دوخته‌ام
کویر را به اشک خون
شعر و ستاره کاشته‌ام
تو ریشه‌گاه
تو ماوای ماستی
تو اخرین غرور پر صلابتی
تو بهر ما نجابتی
به غیر تو فراز نیست
به غیر تو صدای خفته مرا
اعجاز نیست
کجا روم که دل نمی‌کند ز تو
جهان جهنم است مرا
تمام ثروت سپهر
کم است مرا
سراسر آرزوی من
تمام تار و پود و
رنگ و بوی من
به سنگ سنگ و کوچه باغ تو
تنیده است
و عشق من
میان لایه‌های فقر جان‌گذار
خزیده است
نمی‌توان دل برید
نمی‌توان ز تو گسست
و ترک تو
و مرگ من
یکی‌ست وطن!
۲۸ اسد ۱۴۰۰
زخم باران
روز باران است و
باران ساز ثروت نیست
روز باران است و
باران بوی غم دارد
ابرها،
کاه‌گِل سرایم را
سبزه و باغ و بهارم را
به یغما برد
من که نفرین‌گشته‌ی دنیای بس سردم
من که دردمند هزار دردم
از چه باید گفت:
از هجوم کور اشغالگر
لشکر وحشتگر ویروس
یا گریز خیل «روشنگر»
به‌سوی «غرب»
ریشه پیدا است
هرچه سیلاب برد
هرچه از ما باد و باران خورد
طعمه‌ی یک شام جانی نیست.
خانه‌ام ویران
طفلکان در زیر آوار اند
زندگی را گر چه این دلاله‌ها کُشتند
هرچه از بابا بجا مانده
باد و باران رُفت
رقص سیلاب است و
باران شادی و لبخند نمی‌کارد
در این ایام.
ای که در غم‌ها فرو رفتی
از کی می‌نالی
کس به فریادم
ز جایش برنمی‌خیزد
پس به پا برخیز
«ز جا برکن»
لانه‌ی اشغالگر و
این چوچه‌اژدرهای هر دین را
باز باران می‌نوازد
سبزه‌ها را
غربتِ تنگِ دل ویرانه‌ها را
ها ،
همت کن.
م.آژن
۲ سنبله ۱۴۰۱
نه؛ از نیمه راه گذشته
در روزهای بد
در سال زشت و زشت
مرگ طرح ریخته است
دار و طناب گردن ما را ریسیده اند
بر شانه های مان
هفتاد کتاب کار
افتاده است و
تحرک "چه" را طلبگار
در یک چنین هوا
یاران نیمه راه
جان دادن مرا
از من گذر
خلق به تاراج رفته را
از درز ضعف ها
خنجر می زنند و
غنیمت شمرده اند
یاران نیمه راه
نه
از نیمه راه گذشته به گودال ابتذال
قی کرده های تعفن چند گنده خوار را
نشخوارکنان کتاب رهی خویش کرده اند
اینان
در منجلاب عُزلت و افلاس
نِق نِق کنان حقارت خود را
به رسم رزم
چون خاینِ گریزی و
دزدان "کاکه" اش
در کله های تنبل و وامانده از زمان
با پستی تمام
تزریق میکنند
من از قباحت و به خود اندیشی شما
سرخوردگان کوچه ی مردم
ای چرک زخم های نجس
نم کشیده ها
از شرم مرده ام .
آنی که از من است
هر چند ورم نموده و از پا فتاده است
رسوا گشته اند
سخت می گزد مرا
با خود کجا برم که تو روزی
همباورم بودی
در فرق من نشسته و
تاج سرم بودی.
.
سوسمارک شرور شر انداز دیگری
همساز ناکسان
از فقر فهم و فرط رذالت
بی ننگی و لجاجت خود را
به دم خر
در هرزه غرفه های جنایت
به نام خلق
از بام ارتجاع به قناره
کشیده اند
اینان سپاهیان گریز پای مکتب اند
چیل گشتگان راه
کز خاینان ترور شرف وام گرفته اند
تا زهر و غیظ ساری خویش را
توجیه کنان
به کام جوانان تازه کار
در چشم توده های فقیر
قطره قطره نرم
ریزند با دغل
ای همتِ بلندِ عزیزان رفته ام
ای آزمون زنده به گوران روزگار
ای خشم
ای جرقه ی خورشیدانقلاب
جان را بیازما که تخدیر گشتگان
داد از اصول"احمد" محبوب می زنند.
...
در روزهای زشت
در سال شوم سرشت
گر سرخ میروم
مفهوم می شوم
چیزی شبیهی عزم رفیقان سر به کف
ور نه
با حرف گنگ لشکر بی جان
در هایهوی شب
این قافله به قله ی انسان نمی رسد.
برخیز
برخیز عزیز جنگی من
با کتاب سرخ
یک ضربه
یک نشانه به قلب رکود بزن
این آب کندگان به هر در دویده را
این عامل رکود و ز محضرگریخته را
از ین مسیر بروب
پرواز ده همای رهایی خلق را
ترویج کن ترانه و گل را
به فصل سرد
بگذار با عدو بخوانند:
آیات مرگ ما
پایان شان را
در کار خویش و خیزش مردم
دیریست دیده ام .
م.آژن
۲۲ ثور ۱۴۰۱
ای بهار
ای بهار آمده ای
مقدمت لاله و آبادی و باران بادا!
دل من میخواهد
با تو لبخند بزنم چون جویبار
با طبیعت بنشینم سر هر کوه و کویر
چنگ و چغانه سرایم که وطن مست شود
لیک اینجا
زندگی زندان است
شب هر همنفسم خونین است
دست مردم خالی ست
سینه آبستن فریاد هزاران آه است
به تمنای تو من رقص کنم ؟
یا به غم های تو خونابه چکان بخیه زنم؟
من چه باید بکنم ؟
ای بهار آمده ای
باورم است که صحرا و سحر نو گشته
من که ویرانه ای دست خویشم
من که وامانده ای صد خار وخس بدکیشم
من چه باید بکنم؟
تا جهش کاکل فقر را به نوازش گیرد
بدمد صبح سپید
و بروید خورشید
از سیه چال زمستان
به ته ی کوچه ی پر مهر بهاران
طاقت "محسن" و
عزم "فیض" را
می طلبد
فصل بیداری پیوند مرا می خواند
گل به اندام زمین باید کاشت
زشتی را برداشت
با قدم های متین
نغمه ی عشق به فریاد بلند باید کشت
تا گریزد سستی
تا فرو ریزد بنیاد کجِ هر پستی .
م.آژن
اول حمل ۱۴۰۱
تو ای بیچاره !
تو ای بیچاره
ای سست عنصر کُخدار
تو راهت را که با خون رفیقان سرخ و سیراب است
به سوداگر فروختی، خفتی در مرداب
که جان آسوده گردد از طناب دار
و حسرتها برم بر ساحلِ آرام
تو ناامیدی
تو از حرمت سرای کوچه بریدی
تو با دون مایگی هایت
نجنگیدی
به زیر بال کرکس نرم خُسبیدی
بدین سان اختگی
شرمندگی سر زد.
تو "راه راحت جان گیر" و
پشت بر خلق
به گوش "بی غرض ها"یی نمک نشناس
نزول آیه ی تسلیم را
شب ها قرائت کن
و در بند هوس سرگرم رویا باش
ترا با این همه تردید و ترس و لرز
درین صحرای خون باران
میان کوچه ی یاران
راهی نیست
فقط چار زانو می زیبد.
و اما من
امیدم را ز جوی یاس تو بیرون کشیدم
خرم و سرشار
زدم بر شاخسار دردها پیوند
که روید عشق
دمد گل خوشه ی خورشید
پرد بر تار و پودِ جنگلِ فردا
نوید غرش تغییر
من اما بر گزیدم باز
همان دریای ناپا را
همان گام های بی برگشت
اگر خوانی که بیجا بود
بیجا را
همین راه را
من اما در دلِ ویرانه
با این خلق رنج و خون
ندای "احمد" و "مینا"ی میهن را
به مارشِ رهروان محکم خواهم کوفت
گلوی زندگی را
با سرود خیزش مردم
به عشقم تازه خواهم کرد
حقارت را
پلیدی های یک مشتی نجاست را
بدست کودکان ده و شهرِ شور و اگاهی
دوباره پاره خواهم کرد
ستمگر با خس و خاشاک
چه رسوا و حقیر در گور خواهد مُرد
تماشا کن
غریو کاروان را در مسیر عدل
شکوه زندگی را در "خراب آباد".
۱۱ جوزای ۴۰۰۱
مهسا را کاشتند!
مهسا را کُشتند
نه،
مهسا را کاشتند
در رگ خلق
در غرور تن فریاد و نبرد
بی خبر از آنکه
ترس زن خنجر گشت
بر گلوی جلاد.
مهسا ابر شد مستانه غرید
بر سر راه جنایت
و به آواز بلند
همه جا راز او را
نام شرر خیز او را
به قیام افراشتند.
مهسا خنجر شد
مهسا پرچم رزمندگی هر زن شد
ای تو ایران زن و
آهنگِ به بیداری من
من که دردمند ترین مهسایم
من که آشفته تر از کوچه ی واویلایم
باید اینجا که جنایتکده ایست
گورکنان بهر زنان پیدا اند
همزمان با همگان برخیزم.
م.آزن
باز آگاهی را...
کمر کاج شکست
"برچی"به خونابه نشست
باز آگاهی را
باز گلبرگ و رگ و خوشه ی دانایی را
جانوران جانی
به تبر کوبیدند.
شاخه ها خون بارید
قلب مهسای دیگر باز درید
"نازیه" لای کتابش دفن شد
"مرضیه" مهر وطن را نچشید
و "بنین" چون گلسرخ
در تب درس پر پر شد
کس به اندوه من از جا نپرید
زندگی
عشق
صدا در قفس است
لاله را ریشه زدند
و تباهی آزاد.
غم عالم اینجاست
زندگان صف بسته
مرگ جان می گیرد
جهل سوار بر دانش
ما،چار میخ
سخن از ماه و مریخ می گوییم
کابل ای قله پیکار و وقار
بشکن این درب سکوت
مهسا شعله خشم گشت و نبرد
و تو
در بستر سوگ ره گمی
دست ها را مشت کن
بر پا شو
با درفش زن و آزادی و
پیغام بهار
"زیر باران" برقص
پا بر گور ددان باید کوفت.
م. آژن
جمعه سیاه (۸ میزان ۱۴۰۱)
این دار رفتنی‌ست
ای رفته‌گاه عاشق و آگاه
بود تان ولوله بود
و نبود تان
گرزی‌ست بر فرق سفله‌گان
این دار رفتنی‌ست
جلاد مردنی‌ست
خون شماست در همه آفاق
تکثیر می‌شود
ایستاده مردن رسم کهمردان آگاه است
بر عهد تان تعظیم!
بر رزم تان درود!
م.آژن
۱۷ جدی ۱۴۰۱