درد را ترانه کن

درد را ترانه کن

افتاده از کتاب زمان

این رانده از دیار 

                        منم ، من

تشویش مدار

               از درد قصه کن         

آیین زندگی چنین رفت

چون روز بسته است

دل من نیز خسته است

ایستاده ام

با همه  شور بی هراس ز مرگ

با خون نویس

               چکیده ی دردم چکامه کن

قاچاقچیان خون و شرف

هرزگان دهر

 بی رحمتر ز مین ِ اجل

                    بوته های زهر

بر زخم شانه هام  بنشانید

من بوسه بر رکاب هزارمرگ میزنم

تسلیم را به مدرسه تدریس نمی کنم

از من گریز

              شهامت فردا نظاره کن          

برگرد ای پریده  کنارم

دشمن مرا به چشم سبک خار می زند

جان را به خواب ذلتِ آسوده می کنی؟

آن تک گــره محکم سوگـند ما چه شد

ننگ  است

       کتاب دوری و تخفیف پاره  کن

       آوازِ بند بند زمین را فواره کن

من کوچکم

              اراده بزرگ

                          جانی بی شمار

تردید مکن

قافله با  صبح میرسد  

 بشکن رکود  

                  درد مرا نیز ترانه کن

خود جنگلم

ریشه به اعماق برده ام

در من سکوت نیست

                   ریا نیست

                            شورش است

در من همیشه همت دریا شناور است

بــا زخــم ماندگار درخــت       

             عهـــد تازه کن

بگذار مست چرند چُغلپارگان پوک

من نیز چوبدار ددان برگزیده ام

گر آفتاب دمید

از چشمه های صبح و سرود

                       عشق زاده  شد     

با من بمان

              به یاوگی شب خنده کن

پروا مکن

گرچه به ما سخت مگذرد

گرم است اُجاق خلق

اندیشه کن به  وسعت انسان

من باز نقش زندگی بر خاک می تنم

برخیز سلاح رزم

                     به تکرار قبضه کن  

بر سالیان یأس خروشان شراره  کن

از یا تا الف دلم را به رنگ عشق

برچین

 به دختران صباح یک قصیده کن

از درد قصه کن

                 درد را ترانه کن

                                                                        ف 2/2/1380

بی باکتر بخوان!

بی باکتر بخوان!

به ملالی جویای قهرمان که صدای مردمش شد و لرزه به اندام خاینان و قاتلان انداخت

در مسلخ‌ جنون‌ زده‌ی‌ شب‌
آنجا که‌ زندگی‌ سکوت‌ است‌
هر نغمه‌ زخم‌ زخم‌
فرسودگان‌ واعظ‌ ترفند
با دنگ و فنگ خاصه خود
تقدیر را تمسخر تقویم‌ می‌کنند

در کام‌ جارچیان‌ ستبر دار حلقه‌ شد
انگار زمان‌ شکست‌
میوند زنده‌ شد

عصیان‌ دختریکه‌ خدا را شگفته‌ ساخت‌
از آسمان‌ گذشت‌
از درد عاصیان‌ زمین‌
                       کوچه‌ سار فقر
از آنچه‌ میرود
از آنچه‌ بود و رفت‌
صد شهنامه‌ حسرت‌ ناگفته‌ قصه‌ داشت‌
                         آهنگ‌ شرزه‌ داشت‌

نابخردان‌ قوله‌ کشیدند ز چارسو
این‌ ببر از کجاست‌ که‌ می‌غرد
ملحد خواندنش
او تلخ‌ خنده‌ زد
سرشار پای‌ کوفت‌

گیسو بلند صبح‌
در آن‌ حصارتـنگ‌
تخدیر را درید
پایان انتظار
در دهنه‌ی‌ شماتت‌ زورمندکان‌ روز
آمد صفیر صاعقه پیوست انفجار
گرُ سوخت گونه های چپاول
شاخ فلک به لرزه در افتاد فغان کرد
هستند بی گمان
          در جنگل نهان
                         بیدار ماندگان
تا بر کشند شیره ز حلقوم جانیان
در من دمید جان هزار آرزوﻯ پاک 

ایمان‌ آتشین‌
در بذر عشق‌ آیت‌ فردا کاشت‌ و کاشت‌
دستان‌ شرق‌ و غرب‌ گرهی‌ خجسته‌ یافت‌
از شوره‌ زار قیامت‌ آزادگی‌ رست‌
آوارها به‌ نعره‌ برآمد که‌ شاهدیم‌
از خون‌ فغان‌ دمید
دریا خون‌ گریست‌
آوارگان‌ به‌ سینه‌ سرودند
                              وطن‌، وطن‌
دشت‌ با پرنده‌ گفت‌:
               این‌ دست‌ بی‌ صدا نمی‌ماند

شهبانگ‌ زندگی‌!
هرگز مکن‌ درنگ‌
ابریست‌ پشت‌ مردمکان‌ دو چشم‌ تو
ابر غرور عشق‌
سیل‌ خروش‌ خلق‌
بی‌ باک‌تر بخوان‌
ما نیز خوانده‌ ایم‌
نه‌ آن‌ چنان‌ تو

                       دسمبر۲۰۰۳