درد را ترانه کن

درد را ترانه کن

افتاده از کتاب زمان

این رانده از دیار 

                        منم ، من

تشویش مدار

               از درد قصه کن         

آیین زندگی چنین رفت

چون روز بسته است

دل من نیز خسته است

ایستاده ام

با همه  شور بی هراس ز مرگ

با خون نویس

               چکیده ی دردم چکامه کن

قاچاقچیان خون و شرف

هرزگان دهر

 بی رحمتر ز مین ِ اجل

                    بوته های زهر

بر زخم شانه هام  بنشانید

من بوسه بر رکاب هزارمرگ میزنم

تسلیم را به مدرسه تدریس نمی کنم

از من گریز

              شهامت فردا نظاره کن          

برگرد ای پریده  کنارم

دشمن مرا به چشم سبک خار می زند

جان را به خواب ذلتِ آسوده می کنی؟

آن تک گــره محکم سوگـند ما چه شد

ننگ  است

       کتاب دوری و تخفیف پاره  کن

       آوازِ بند بند زمین را فواره کن

من کوچکم

              اراده بزرگ

                          جانی بی شمار

تردید مکن

قافله با  صبح میرسد  

 بشکن رکود  

                  درد مرا نیز ترانه کن

خود جنگلم

ریشه به اعماق برده ام

در من سکوت نیست

                   ریا نیست

                            شورش است

در من همیشه همت دریا شناور است

بــا زخــم ماندگار درخــت       

             عهـــد تازه کن

بگذار مست چرند چُغلپارگان پوک

من نیز چوبدار ددان برگزیده ام

گر آفتاب دمید

از چشمه های صبح و سرود

                       عشق زاده  شد     

با من بمان

              به یاوگی شب خنده کن

پروا مکن

گرچه به ما سخت مگذرد

گرم است اُجاق خلق

اندیشه کن به  وسعت انسان

من باز نقش زندگی بر خاک می تنم

برخیز سلاح رزم

                     به تکرار قبضه کن  

بر سالیان یأس خروشان شراره  کن

از یا تا الف دلم را به رنگ عشق

برچین

 به دختران صباح یک قصیده کن

از درد قصه کن

                 درد را ترانه کن

                                                                        ف 2/2/1380