آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانگام نوین
گام نوین
با هــیبت عــشق جهان نــو می ســـازم
یــک سفــره سـرود ز آب جو می سازم
گـر ابــر خــدا بــه کـوچـه بــاران نکــند
شیریــن دلکــم تــرا سقـــو مـی ســـازم
آنــان کـه وطــن وطــن کشـتند خـلـق را
بــر گــردن شــان یـــوغ گـاو می سـازم
نه نه این سفله رذیلکان کـجا شـرم کجا
چـــار فــصل ضحاکـیان درو مــی سـازم
آنیـکــه نهـال مـا شکــست می شــکنــم
آنیکــه خـــمیده اسـت بـه دو مـی سـازم
صد گونه اگر به دار کشند چون منصور
گامی دگــــــری بـاز جــــلو مــی ســازم
یا فــاتح قله های عشق خــواهم گـــشت
یــا راه نــوین بـــه رهــــرو مــی ســـازم
ایـن حـلقـه ی ننـگ اگــــر بگُـسلد مـردم"آژن"قسم است جان به گرو می سازم
4 اپریل ۲۰۰۹
و نشست خورشید
و نشست خــورشیـد
تقدیم به کارگران سراسر جهان
ای تو سازنده ی دنیای نوین
کارگـر - برخیز
جان به لب آمده
اشکم به فغان می سوزد
یاد آر
همت پاریس کهن
از کران تا به کران
غرش نبض زمان
مژده ناب بشر
اکتوبر
هان کجایی که بر نخ نخ خاک
خون جاریست
امپراتوری غارت
دست قحطی زدگان می گیرد!!
شرم باد هر نفس زندگی
این صبح و سرود
آزادی
گر نگیرم رهی خلق
و نشانم شیههِ ی مست ترا
بر دل خاک.
کارگر!
لنگر انداز به میدان نبرد
مرتدان گرد ستم را به دو چشمان
حقیر می مالند
نا رفیقان من افاده گران جلاد
نعره دارند " زمان آمده است "
زندگی گمشده در تنهایی
شوری
شوقی
شرری
بچشان بر لب زخمینه دهر
و سکوت منفجر ِ آواز است.
من که در خشم تو دنیای دگر می جویم
ای تو زایش گر فردای بزرگ
فکرها فاصله را بر چیده
عصرها نزدیک اند
سوسوی هست در این خانه
در آن سا حه دور
می بینم .
تکیه بر بازو ی دردمند ترین خواهم زد
عزم آفاق تو آفتاب به زمین می طلبد
زجر زنجیر تو آهنگ نوین
اوج فریاد تو اکتوبر ما خواهد بود
آخرین راه بشر.
کارگر!
گر تنند بر رهی و اندیشه تو
بار اتُــــم
چال صد حادثه را بر دارند
و جهان را به قفس گونه ی معلق به فضا
دور از دسترس انسان و گیاه
پُـــر و خالی بکنند
و صدا را به هوا تیر زنند
دژ دیوار بکشند برتل هر کلبه و راه
آفتاب را نتوان پنهان کرد
فصل انسان که شاه فصل فصول
خواهد بود
عشق می آید و
می خواند و
می ماند پاک
زندگی باز درین مرز نشست
خواهد داشت .
15 اپریل 2006
کسی و هیچ !
کسی و هیــچ!
کســــــی آمـد شب غم را سحر کرد
کســـــی همپای مــن عزم سفر کرد
کســـــی آمــــــد به سان زندگی بود
کسی درد مرا شـــــــور و شرر کرد
کسی در من نشست و قصه سر کرد
کســـــی حـرف دلم را سربه سر کرد
کســــی ناگـه طلوع گشت در حوادث
کســی آه کـرد و هـو کرد و نظـر کر د
کسی شهــکار شعــر شاعــران شـد
کسی از سیــــل خـــون خلق گذر کرد
کسی با خـنده اش پشت ستم کـوفت
کسی برگشت از راهـش خـطر کـــــرد
کســی آزادی را سیراب کــــــرد رفـت
کســی عـالم به خـــون زیـر و زبـر کرد
کســی آهسته می کُـشت زنــدگی را
کســی حق را ز بــوتِ خشم بــدر کرد
کسی جــان داد به پای عشق بی باک
کسی می گفت عمـرش را هـــدر کـرد
کسی حـمـاسه شــــد در شعــر "آژن"
کسـی دردا از عــشق اش حـــذر کــرد
Dec 2008
عشق را باور کن ۲
عشق را باور کن ۲
اینک که دست به شانه ی من می نهی به ناز
عشق را وطن بساز
من با تمام تعهد جانم ستاده ام
برخیز
با عطر یک ترانه وضو کن
سوگند را بجا بیاور
شب با ترنم تن تو صبح می شود
دشت با نوازش نفست باغ باغ باغ
آن سان که ابرها
با نم نم ِ نگاه تو سرشار میدمند
چــترا غرور باش
در چشم دشمنان
شامخ تراز شمایل کُهسار دور باش
گفتم دلیرانه صبور باش
اما خموش نه
چون کودکی به چهره ی غم ها بخند بخند
گفتم جسور باش
بر گوشه گوشه پشته ی برزخ بپیچ بپیچ
باران نور باش
گفتم برای شعر زمانم شعور باش
چــترا
دیر آمدی نیاز شبی خسته خسته ام
بر قله ی تمام حـــوادث نشسته ام
هـــنوز سخــن همـان ِ همـان است
آن جــبر و آن قتــــــال روان است
هنوز اسید به چهره ی "گلچهره" میزنند
هـــــنوز حـــلاج هــــا بـه دار اند
چــترای من بیـــا
آغاز کن به شوق
از هجرت شبانه ی یک مرغ
تا کچکول شکسته ی انسان نا توان
در انتظار توست
از دردها چگونه گریزم
وقتی که غصه ها
در خلوت شبانه به من حمله می کند
وقتی که لحظه ها
تلخی روزگار مرا شانه می کند
وقتی که قصه ها
از بامداد شانه من مگذرد به اشک
یاد هزار خاطره
یادواره های رزم
در مغز استخوان تن من تنیده است
شیرازه ی تحـمل دردم دریده است
میعادگاه باور من شرزه می کـــشد
من انقلاب می کنم
ای جان زندگی
در خانه
در خیال
در خط و خال یار
هر آنچه روح زندگی را بسته است به چال
من پشم و یشم گهنه گران را به آه فقر
آتش می زنم
من جال می تـنم
از گیسوی ستبر تو بر پای اژدها
با هیبت شرنگ تو بیدار می کنم
دنیای خفته را
من جان می ستانم
از داغ
از دروغ
از مرگ
از تگرگ
از آنکه خون خلق مرا ریخته بی حساب
از آنکه خواب طفل مرا کشته در سحر
از آنکه چار فصل مرا سوخته سر بسر
من درد می زدایم
از آب
از گیاه
از رگ رگ سیاه
از کف دردمند تو ای دست بی ریا
من جار می زنم
من انقلاب می کنم
ای جان زندگی
چترا خطر مکن
برخاستن نیاز زمان است
آن سان که دوستی
یک رکن زندگیست
از بهر آفتاب
یوگون پیر می کـّـند کوه را ز جای آن
زویا به شور عشق
مرگ را به خنده بست
ازسُکسُکِ شبان زمستان
مینـــا سرخ شگفت
راهی کشید و خفت
اما مـــن وتــو چه ؟
در کوچه های سرد
در سنگر نبرد
آنجا که چشم "بابه " مان را کشید به کارد
آنجا که مافیا به قمار باخته میهن ات
ناباوه گان پاک ترا کرده اند درو
یا داده اند گرو
باید به پیش تاخت
"نظم بزرگ" ببردروغ را شکست و بست
آن لحظه آن زمان
من می ستایمت
آن سان که زادگاه دلم را ستوده ام
من می کشانمت
در هر کجا که دست من آواز میدهد
در رهگذار آتش و طغیان زندگی
من می سرایمت
بالاتر از سرود خــــدایان
چون حرمت شکوه شهیدان
من می رسانمت
تا شهراه ی عزت فردای بی چرا
تا مرز انتها
من می نشانمت
بر بام آرزو
من پایتخت زندگی را با صدای تو
آزاد میکنم
من ذره ذره آب و هوا را بدست تو
آباد میکنم
من غنچه های باغ غمم را به شوق تو
شاداب می کنم
من عاشقانه های ترا
سرزمین عشق
تا دور و دور و دور
فریاد می کنم
گـــفتم :
من انقلاب می کنم
ای جان زندگی .
۲ دسامبر۲۰۰۸
آباد می سازم ترا
آباد می سازم ترا
بــا مـن بمان با من بمـان
آزاد مــی ســــــازم تــــرا
از هـــرچه بند بندگـیست
وز هرچه رنج زندگیست
مــن بــا ســـرود سرکشم
دلــشاد مـی ســازم تـــرا
ای چـلچـــراغ خـــانــه ام
گــنج دل ویــــــرانـــــه ام
آشــتی نگـــنجـد در تـــنـم
بهـر تـو از جـان مگـــذرم
بـــرگـــردن نــامــــردمـان
دار از رگانــــم مــی تــنــم
از آهـــن ایــــن پیـــکـــرم
فــــولاد مـــی ســـازم تــرا
هــر چند دستـم بسته است
یـاران دیـروز خـسته انـــد
گــربشکـــنی بشکسته ام
برپـا شـوی مـن رستــه ام
بـــرخـیز ورنـه سفله گـان
بــــربــاد می سـازند تــــرا
رمــز و نیــاز مــن تـــویی
یــــارم دیــــارم ســـاغــرم
من بی تو هیچم هیچ هیچ
دور از تــو مـرغ بی پــرم
آغــاز منـم بشکـن رکـــود
نقــــاد می ســــازم تــــــرا
پـایـان ده عصر ِ خـستگی
فــریاد گــر شـــو زنـدگـی
بــر خــرمـن اهــــریمنـان
بــر کاخ پـــوک هــرزگان
گـوگـرد منم هـم هیــمه ام
تــند بــــاد می سـازم تــرا
با دست های کــــودکــــــم
با خون واشک چک چکم
از تـاج محـل آراستـــه تـر
از کـعبـه پــــر آوازه تــــر
چون ریشه ی اهرام مصر
بنیـــاد مــی ســـازم تــــرا
زیبـــا تــر از اوج گیـــــاه
بر قـلـه ی امــــن و رفــاه
دلبـــاز تـــر از چـهـار راه
دور از گـــزند هـر گــنــاه
از ذروه ی ایمـان خـویش
آبـــاد مــی ســـــازم تــــرا
گــر گـوش دنیا کـــر شود
بیـدادگـران یکـسر شــوند
مـــن خـــاتم ِ ویـرانگـــرم
صــد بار اگـر پرپر شــوم
آمـــــــوز نمــــــاد رزم را
کـهـــزاد مــی ســازم تــرا
از ذره ذره سنگ و خـــار
از قــتل "بــودا" و بهـــار
حــساب خــواهم مو به مو
آن لحظه روزیست یــاد آر
از خـــــاک تــا اوج فـــلک
مــن داد می ســــازم تـــرا
بـــر ایـن زمین بــی وطـن
عـشق حــاکم دوران شـود
خورشید بخواند یک غـزل
مهمـان هــر انســـان شود
نفـــــرین به تقـــویم ستــم
میـــــلاد مـی ســـــازم تـرا
2 اکتوبر 2008
۲۲ عقرب
۲۲ عـقـرب !
دیروز که بودی نبود م
امروز که هستم ، نیستی
آه مشوق من
فقر دیروز استوارت ساخت
و ثروت امروز ویرانت
بدین سبب است که چوب سخن
تن خجالت زدگان را نمی آزارد
و زمین ناباورانه می کـفد
و عقامت جا می یابد
بیهوده زیستن هنر نیست
چنانچه بیهوده گفتن
کفش عمل را پالش ده
یاران گمشده در راه اند
بیراهه مزن
صبح بر می خیزد
فردا را به آفتاب بسپار
شاید شک بشکند
و روز یکسان بدمد
و نان دست گدا را بوسه زند
و یک کلمه بسنده ی انسان باشد
یاد آر
اینک ۲۲عقرب است
12 نوامبر2008
همصدا
همصدا
تــو سـاده بــاش مثـل دلـم مثـل آه مـن
من ساده ام به سان حقیقت خدای من
راز و نیـــاز و مـذهب دنیــــا دروغ شـده
هوشیار باش همسفر ای همصدای من
ستاره عشق
ستاره‌ی عشق
من آن نـیـیم که غــلام زمانـــه گــــــــردم بــاز
بـدست شوم هـوس پـاره پـاره گــــــــردم بــاز
من آن ســرم که به تـقدیر بی ستـاره‌ی عشق
رقــــم زنــــم جهــان را ستاره گــــــــردم بـــاز
سرود سخن بگو
سرود سخن بگو
مشتی به طبل کر زمین کوبد
سرود سخن بگو
که زمان با زبان شعر
هرگز به شرمساری خود
باور نمی کند .
۱۲ حمل ۱۳۸۵
تو حتا لایق هجویه هم نیستی !
به رهنورد زریاب
که خواندم سفارت رژیم خون وخیانت ایران در کابل، سالگرد تولدش را با شرکت بسیاری
ازدلالان ادبی ولایت فقیه جشن گرفت!!
تو حتا لایق هجویه هم نیستی!
زالوان لجن زار را می ستایند
و نا انسانی که تو باشی
حرامزادگان
ای نماد بر گشته از خویش
جهان به دهکده ای می ماند
و تو
گند کشنده ی حلقوم ملاگکان عفریتی را
وساجق جویده ی جلادان قبیلوی را
نشخوار می کنی
آن یک "کوچه"* را آفرید
و تو تفتیش کنان
زبان کوچه را مسموم می کنی
ای خسیس خوره ی یاوگانِ زنده
کز عقامت واژگان
و ابتذال خود فریبنده
نان را
علف را
و زندگی را بیهوده مصرف می کنی
تبرئه سرافکنده
عریان خواهد گشت
زمان بی چرا در گذر است
و تنها قضاوت هستی ماندگار
دو و نیم ملیون بار شهید شدم
یعنی هیچ ؟
مادرم را
و خدای را
و زندگی را بی سخن غرغره کردند
و من بی وطن گریستم
و انگاه آوارگی سبز شد
و تو گردن به زیور ِ "شایسته"** آراسته بودی
و هنوز سازش را در رگانم تداعی می کنی
دیروز مرا و همگان را
جوخه جوخه به دار می خواندی
امروز به گونه ای فردا را
نه !
گور فرزندم را کندی
اندیشه ات را دفن خواهم کرد
هی هی ادیب نافهم
قلم را بگذار
شرمندگی را پیراهن کن
"تو؟
تو حتا لایق هجویه هم نیستی"***
* "کتاب کوچه" فرهنگ اصطلاحات عامیانه فارسی از شهکار های احمد شاملو .
** اشاره به تفاخر بیشرمانه رهنورد زریاب به دریافت لقب "کارمند شایسته فرهنگ" از رژیم مزدور روس.
* ** این دو سطر از ارنستو کاردنال شاعر معتقد به تامین عدالت باتلفیق الهیات و مارکسیزم است خطاب به سوموزا دیکتاتور نیکارگوای .