آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانپا با من نرود
هر چه ایام گذشت
خاطرت از دیده نرفت
تلخ می گیرم و می بینم شیرین تر است
هیچ می اندیشی
تو چه بودی و چه کردی با خویش
نیست نیرو که به سنجد تبش قلب مرا
همه در جا مات اند
وارث هستی و امید همه
ای نشانی ز شهیدان وطن
چه طلسم بود که شکستاند ترا
رازها یادت هست
زوزهای که گذشت
اعتمادیکه به دستان تو داشتم آندم
حرف دل ساده نگاشتم
دوستدارم
دوستت میدارم
و تو فریاد زدی
گر نَرم به رهی تو بی جانم
دل به تو مسپارم
ما چه تعهد کردیم
ما چه اندیشه وسیع داشتیم
من سر افگنده ام در نزد شما
عشق
طبیعت
ای خلق
سخت می گیرم یک لمحه فراموش کنم
بغض درد می خیزد
خواب از چشمه ی دل می روبد
پا با من نرود
پس چه باید بکنم
منتظر می مانم
تا کسی آید بر دل بزند نقش ترا
یا نفس از بری این زندگی زندان رها خواهد شد
یا دو دستان مرا بار دگر خواهد بست
8/8/04
میثاق
من بر دلی که حـسرت دنـــیا شکسته است
میثاق عاشق در شب توفــــانی بسته است
با فقر زیسته است و به پستی نخفته است
از قلب خویش سرود به گـــــردش می تنم
درنگ
درنگ
خـــورشید عـشق مـن
در ساحـتی که شعله به هر سو فگنده بود
در خویشتن شکست و فرو ریخت
آن سان کز درنگ زمان قلب خاک درید
دریا به خون نشست
پیوند کوه و آهن و احساس زندگان
نـاگـه تـرک نمود
چـو تقــویم خـانه ام
وز شرم روز دامن من لکه لکه شد
من از شکست زندگی آغاز میکنم
شاید
او از شکست عشق !
26/5 /2005
هدیه!
هر چند گشته ام
هر چند دیده ام
در کهنه گر سرای که دنیا خوانده اش
در خور تو دختر خونین شراره ها
چیزی به رسم هدیه ندیدم
جز آنکه در کنار صدای رسای تو
سروی ز استقامت ایمان بنا کنم
بر تارک تبرزن این سائلان زور
بر غرفه های درد فروشان روزگار
آتش به پا کنم
گل بر تبار شعله شهیدان به شور عشق
رویش کند به دامن فردای دیگری
بن بست را ز کوچه ای انسان
رها کنم
آنگاه بهار ملت ما
سالگرد توست
نادانی
خانه ام مثل دل مهتابی
نه به چشمانم اشک
نه ز یاران دیارم حرفی
نه به دل خنده ای دارم که به لب باز کنم
من دلم تنگ است
شوق در حافظه ام بی جان است
میل پرواز کجا
انتظارم
هیچ نمیدانم
و به نادانی خود زندانم
5/12/2002
شکسته بال
بر خیز بر خیز
که سیل وحشت آمده
و می برد ترا به سوی نیستی
تمام ساز و برگ و بوم و بر
شکسته است
شراع گلبُن شفق
لبش به خون نشسته است
ببار ببار
به درد و رنج این دیار
که هست و بود نسل ما به خاک غم
نشسته است
بتاب بتاب
برین خرابه و سراب
به زیر چتر خون در آ
طلسم مرگ را شکن
شب سکوت درفگن
تو خود همیشه آفتاب
برین روال کور بتاب
تو خود همیشه سنگری
برای خلق
شتاب شتاب
که میدمد به جای لاله ها سراب
بخوان بخوان
چو قمری شکسته بال
بسان چنگ غمگسار
که گوش تیز این زمان کر است
و دست ناباوران قرن
به خون ملتم تر است
2 مارچ2001
تردید
به آنکه هیج ندانست و رفت تا لب هیچ
دست هایت
که همیش ساده سخن می گوید
با لب ات می خواند
وقتی آه بکشی
خامه ی خاطره را می نگرم
باورم تردید است
چشم هایت
شاید حال من است
و تماشاگر حرف دل تو
آنچه گفتی و نگفتی
در پس ابر زمان پنهان باد !
19/2/2001
گند گناه
گند گناه
هستند درین کرانه‌ی پر پیچ مردمی
دور از کنار ما
شاید میان ما
با اشک غم تنیده و
بی درد
با شراب هوس عطسه می‌زنند
انگ شرف فروخته
خش خش به سوی زر
آوازمیدهند
روز ما
روز مــــــــــا
در پی روز م و روز
روز ما روز شما
روز انسان سترگ
روز پایان دروغ های بزرگ
روز خوشبختی دریا و گیاه
روز بر چیدن درد جانکاه
روزیکه چکاوک پریده
با هزار شوق به وطن برگردد
آشیان گیرد و صد نغمه زند
نهراسد ز درختان بلند
و درخت از فصل ها
فصل ها از ابرها
ابرها خون نبارند به زمین
آسمان!
اشک روان است ببین
در پی روزم و روز
روزیکه کودک افغان و فلسطین و
عراق
دست آواره‌ی سونامی و کشمیر گیرد
روزیکه تو بنوازی بر من
من بخوانم بهر تو
آدمی دست گدایی نکند پیش دگر
لبخند فاصله را بزداید
گریه عیب باشد و شرم
زندگی!
من به آغوش تو می گیرم گرم
در پی روزم و روز
روز فردای نوین
روز بر هم زدن استبداد
روزیکه فقر نباشد به زمین
و نداند کسی شعر حزین
دار بهر جلاد
و بهار بهر همه رنگین باد
در پی روزم و روز
روز ما روز شما
روز انبوه محبت
روزیکه آمدنیست.
۸ جنوری ۲۰۰۶