نادانی

خانه ام مثل دل مهتابی

نه به چشمانم اشک

نه ز یاران دیارم حرفی

نه به دل خنده ای دارم که به لب باز کنم

من دلم تنگ است

شوق در حافظه ام بی جان است

میل پرواز کجا

انتظارم

هیچ نمیدانم

و به نادانی خود زندانم

5/12/2002