هدیه!

هر چند گشته ام

هر چند دیده ام

در کهنه گر سرای که دنیا خوانده اش

در خور تو دختر خونین شراره ها

چیزی به رسم هدیه ندیدم

جز آنکه در کنار صدای رسای تو

سروی ز استقامت ایمان بنا کنم

بر تارک تبرزن این سائلان زور

بر غرفه های درد فروشان روزگار

                          آتش به پا کنم

گل بر تبار شعله شهیدان به شور عشق

رویش کند به دامن فردای دیگری

بن بست را ز کوچه ای انسان

                                 رها کنم

آنگاه بهار ملت ما

سالگرد توست