عشق را باور کن ۲

عشق را باور کن ۲    

اینک که دست به شانه ی من می نهی به ناز

عشق را وطن بساز

من با تمام تعهد جانم ستاده ام

برخیز

با عطر یک ترانه وضو کن

سوگند را بجا بیاور

شب با ترنم تن تو صبح می شود

دشت با نوازش نفست باغ باغ باغ

آن سان که ابرها

         با نم نم ِ نگاه تو سرشار میدمند

چــترا غرور باش

                در چشم دشمنان

شامخ تراز شمایل کُهسار دور باش

گفتم دلیرانه صبور باش

                            اما خموش نه

چون کودکی به چهره ی غم ها بخند بخند

گفتم جسور باش

بر گوشه گوشه پشته ی برزخ بپیچ بپیچ

باران نور باش

گفتم برای شعر زمانم شعور باش

چــترا

دیر آمدی نیاز شبی خسته خسته ام

بر قله ی تمام حـــوادث نشسته ام

هـــنوز سخــن همـان ِ همـان است

آن جــبر و آن قتــــــال روان است

هنوز اسید به چهره ی "گلچهره" میزنند

هـــــنوز حـــلاج هــــا بـه دار اند

چــترای من بیـــا

آغاز کن به شوق

از هجرت شبانه ی یک مرغ

تا کچکول شکسته ی انسان نا توان

در انتظار توست

از دردها چگونه گریزم  

وقتی که غصه ها

              در خلوت شبانه به من حمله می کند

وقتی که لحظه ها

               تلخی روزگار مرا شانه  می کند

وقتی که قصه ها

                 از بامداد شانه من مگذرد به اشک

یاد هزار خاطره

یادواره های رزم

در مغز استخوان تن من تنیده است

شیرازه ی تحـمل دردم  دریده است

میعادگاه باور من شرزه می کـــشد

من انقلاب می کنم

                   ای جان زندگی

در خانه

در خیال

در خط و خال یار

هر آنچه روح زندگی را بسته است به چال

من پشم و یشم گهنه گران را به آه فقر

                                     آتش می زنم

من جال می تـنم

از گیسوی ستبر تو بر پای اژدها

با هیبت شرنگ تو بیدار می کنم

دنیای خفته را

من جان می ستانم

از داغ

از دروغ

از مرگ

از تگرگ

از آنکه خون خلق مرا ریخته بی حساب

از آنکه خواب طفل مرا کشته در سحر

از آنکه چار فصل مرا سوخته سر بسر

من درد می زدایم

از آب

از گیاه

از رگ رگ سیاه

از کف دردمند تو ای دست بی ریا

من جار می زنم

من انقلاب می کنم

                    ای جان زندگی

چترا خطر مکن  

برخاستن نیاز زمان است

آن سان که دوستی

یک رکن زندگیست

از بهر آفتاب

یوگون پیر می کـّـند کوه را ز جای آن

زویا به شور عشق

مرگ را به خنده بست

ازسُکسُکِ شبان زمستان

مینـــا سرخ شگفت

راهی کشید و خفت

اما مـــن وتــو چه ؟

در کوچه های سرد

در سنگر نبرد

آنجا که چشم "بابه " مان را کشید به کارد

آنجا که مافیا به قمار باخته میهن ات

ناباوه گان پاک ترا کرده اند  درو

                    یا داده اند گرو     

باید به پیش تاخت

"نظم بزرگ" ببردروغ را شکست و بست

آن لحظه آن زمان

من می ستایمت

آن سان که زادگاه دلم را ستوده ام

من می کشانمت

در هر کجا که دست من آواز میدهد

در رهگذار آتش و طغیان زندگی

من می سرایمت

بالاتر از سرود خــــدایان

چون حرمت شکوه شهیدان

من می رسانمت

تا شهراه ی عزت فردای بی چرا

تا مرز انتها

من می نشانمت

بر بام آرزو

من پایتخت زندگی را با صدای تو

                                    آزاد میکنم

من ذره ذره آب و هوا را بدست تو

                                     آباد میکنم

من  غنچه های باغ غمم را به شوق تو  

                                شاداب می کنم

من عاشقانه های ترا

                             سرزمین عشق

تا  دور و دور و دور

                                فریاد می کنم

گـــفتم :

من انقلاب می کنم

                    ای جان زندگی .

                                      ۲ دسامبر۲۰۰۸