آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانبرگرد
روزی اگــر به ســــوی دیـــــارم قدم نهی
چشمان من به شوق تــــو گلریز می شود
بر آســــتان سپـــیده و بر گــــرد شهر من
نامت به عشق و بوسه شرر ریز می شود
برف خون
و نعش شهر شهیدیست به دوش هر مادر
و نقش پای ستم بر غبار کوچه ی غم
هنوز بذر جنایت ز خاک می روید
نوای بی کسی کلبه های ویرانه
به گوش کر زمانه
چه بی اثر خیالیست
چگونه باز بگویم
که باغ پاک خدا را به تیر مرگ نشاندند
ستارگان همه گلگون
و برف ها کفن گمشدگان است
و واژه ها دل خونین جویبار روان
شیار پیر جنایت
به تیغ تیز تبر ها
و چنگ و پنجه ای بیداد مشت شوم اجیر
در آن صحاری صبح
کنار سرو جوان
چگونه جنگل پر بار آرزو ها را
و با هزارگره ِ امید و خاطره ها
به جرم هیچ
کمر شکن بریدند و
بس دروکردند
و آه چه ساده درویدند به آن شقاوت خود
مگر گمان نکردند
زجاودانگی عاشقان قرن ستم
سرود صبح ز دل لاله ها خواهد رست
الا که آه دلت عرش آسمان را سوخت
بـیا که برخیزیم
بسان جوش شقایق به دامن خورشید
که خاک شاهد رقص بوسه های مردان است
بخوان که شعله ی صد انتقام در دل ماست
که ریشه های علفزار هرزه لرزان است
بیا که بر خیزیم
10/2/2001 کمپ
هوای باران
هـــــــــوای باران
خـــامــوشی ابر هــــوای بــاران دارد
کاردیکه به استخوان رسد افغان دارد
ای دل تو بدست خویشـتن خوارشـدی
برخــیز که خــزان نــیز بهـــاران دارد
سرود در لب
من از درد جــدایی تــا به کی گــــویم ســرودم را
فلک گر هستی ام را سوخت جفـایت تارو پودم را
لب از لبخند ها برید نشست بر ســاحــل غمگــین
بـیا جــانا بخــوان من که ســـازم هست و بودم را
من اینجایم
من اینجایم
رهی پرواز را بستند
هراسی نیست
من از امروز توفانی
و از دیرینان سخت بارانی
گریزم نیست
و حتا
واژهِ سرخ سرودم را
به دار مرگ آویختند
و بند بند سلولم را بوئیدند
و بگذار
زایش هر قطره را بیهوده انگارند
تبر بر شاهرگ ارژنک بنشانند
و بگذار
هر چه آشوب است
زند این قرن به زخم من
و بگذارهر چه هست و بود فردا است
بگذارند به دوش من
هراس ِ از نبود چشمه ها هم نیست
"من این جا ریشه در خاکم "
اگرچه اشک خشکیده
ولی من از شرار درد نمناکم
گریزی نیست در آهنگ پای من
من اینجا تا صدای هست بی باکم
سرطان 79 هرات – فراه
من و ساحل
من و ساحل
کنار ساحل آرام
تو گرم گفت و گپی لحظه ها ای
و من در دیدگان آبی ات غرقم
کرُند سرکشدت بر تپه ی مغرور خیزان باد
و اما ، در دلم موجیست نا آرام
نسیم اش سرد
بسان لخته های خون در پیشانی مصلوب
کجاست آرامش ساحل
که بسپارم رکود غنچه های نو رس باغ را
غم امروز را
دیروز را
نان را
فغان تشنگی خاک را و صد هزاران را
و بگذارم ز دوشم کوله بار غصه هایم را
و بنویسم به رخسارش
به اشکش
آه و رنجم را
و بس ریزم ....
هنوز گرد ستم در کف پایم هست
و بوی پیچک ویرانه ام در زلف من پیچان
"بیا رهتوشه برداریم
قدم در راه بگذاریم "
بسوزانیم شاهراه کدورت را
رویم بر ساحل هامون
بسازیم آشیان صد چکاوک را
تنیم بر برگ های نوبر مجروح
سرود زایش دریا
و آن جا است که می خواند
روانم با دو چشمانت
و گرنه
ترا آن ساحل آرام
مرا این بی بهار صحرای بی باران
5/10/ 2000 کمپ
گرد باد
گـــــــــرد باد
گرچه رعد پا و پر تلاشی
گرد باد
اندکی دریغ
جور رقص کور بیکرانه ات
بر نگاه آسمان
یادِ یاد هر ستاره است
بوی انتقام
باز
بر من و زمینیان خسته خسته
این غریو و غربت غبار از چه رو ؟
یا به وز وزی هجوم شب
خواب پاک مرغک سحر را ربوده ای
بر درخت و آب و خاک و پنجره
حلقه های نیستی تنیده ای
بر رخ گرسنه پا برهنگان
زوزه های مست خو کشیده ای
سبزه را لگد چه سود؟
در بروی کوچه ی امید بسته ای
روز من
به پنجه ی فریفته ی برادرت سیاه
شام من
به تیر خون چکان تو تباه
دست به شانه های خسته ام مزن
سنگ به شیشه ای شکسته ام
لب اگر چه بر سکوت لحظه نهاده ام
من پرم ز بوته های درد و رنج
بارورم زمشت های بس گره
در من از حواس تیره ات هراس نیست
بی سبب به گوش من مخوان
من !
من میان لشکری ویروسیان تن سفید و دل سیاه
در هوای گیج دوزخ ستبر زیسته ام
من به زیر تیغ پر فساد غاصبان روز
خنده را به کام تلخ بسته ام
بی گمان برو به گوشه ی سراب
رویش جوان و هر جوانه با من است
30/4/79 هرات
صدا در زنجیر
به آنانیکه سالیان غم بی سرود زیستند
به مردمم
و درز درز کوچه ی خرابات
صــدا در زنجـــیر
بخوان
با ما بخوان ای پیر خرابات
بلند بالا
که جان از ناله ای فریاد می گیرد
از آن لحظات دفن زندگی در گورهای گنگ
از آن ننگ سیاه دامن تاریخ
از آن تکفیر
ازآن تحریم
از آن توهین زهراگین
و لیلام هنر
در دست مکر و مرگ و نادانی
بخوان درگوش کر "ناجی" حراف
بکوب با خشم بس سنگین
به حلقوم ددان با مشت فولادین
دلت تنگ است
سکوت سالیان خون را بشکن
صدا ؛ آزرده ی صد جور و
صد ننگ است
اگر انگشت ناز و سوز جانت را
به جرم زمزمه زولانه پیچیدند
و یا با دره ی تحقیر کوبیدند
وطن با توست
زمان آبستن درد است
بگیر اوج و بزن فریاد
بران چون " نی نواز" و"ساربان "
با کاروان خلق
سرود زندگی را ساز دگر کن
بخوان پرسوز و با صد ساز
سرود عشق
سرود جان آزادی
تکانده تار و تن را
تا بریزد درد
گریزد دون
بلرزد قلب سست و پست
بمان
با ما بمان
ای آشنای درد دیرینه
که فردا روز دادخواهی ست
و بر دار رفتن جلاد
چه اقراری
بهاران نغمه خواهد کاشت
تو شاهد باش
بمان با ما بمان
آغاز دگر شو
بخوان با ما بخوان
پر سوز و با صد ساز
3/3/06 پشاور
آواره
این قطعه ناچیز به آوارگان جنگ و تمام یتیمان
بی سر پرست آنانی در زندگی خود جز خشونت چیزی
ندیده اند تقدیم می شود
کودکم
نام من آواره
نسبم درد
حرف ناگفته ی صد گفتنی ها
شور پژمرده ی روز
ذوق تزویر و اهانت
لب مسکوت زمان
پدرم را ناخلف ها سوی مسلخ بردند
خواهرم را به جفا کاری خویش سنگ زدند
مادرم ... بی خبرم
من ندانم چه گذشت
من یتیمم که فقط آه مرا
دل خونین من و ناله سرما زدگان میداند
شب من؛ بی نهایت سرد است
مثل سالهای فلسطین و
روزان عراق
مثل سونامی و بم
مثل قحطی زدگان سودان
مثل خالی شدن کوچه ی ما
بذر کشنده ی باروت پاشید
آسمان خون گریست
غنچه در باغ نخرامید دگر
رفت قمری و کبوتر غربت
جویباران همه بی مزرعه ماند
هم قطارانم یک یک شد و رفت
"روشنک" در تب یک محرقه مرد
"شمشاد" طعمه ی یک سانحه شد
"محمود" را غرض شهوت خود بردند و
سر بریدند
"مسکا" خود کشی کرد
"یلدا" تن به آتش زد و سوخت
"گل پری" را قوماند خرید
وقت پدرود اشک چشمان خدایان ستم نیز چکید
میدیدم
من به آوارگی تن بسپردم
منم آن اواره
طفل نا خوانده کتاب
کنده یخن در تب وتاب
در دل مزبله ها می پویم
زندگی را که به یغما بردند
حسرت گمشده ام را
هوس بازی را
گاه
بر در کوچه و پس کوچه بلند می کوبم
"ها ، نان شب مانده و قاق "
میوه پوسیده
رخت بیکاره بیار
منم ان آواره"
نعره ام در پی خود
چوب تحقیر دارد
و تسلی و نوازش گاهی
زندگی کوره ی پر کشمکش ست
زندگی ماشه به قلب مظلوم
زندگی ...
قفل به بازوی من از پشت زده
هیچ میداند کس رمزش را
اشک من میریزد
وقتی همبازی من
دخترک همسایه
می پراند به هوا گدی زیبایش را
یا کتاب می خواند
و ز من می پرسد :
"خانه تان گازک و یخمالکی خوبی دارد ؟
خانه تان رو به کجاست " ؟
چشم به ناخن دو پا میدوزم
بغض بر گرد گلو می پیچد
زیر لب می گویم
خانه مان جای که خواب حمله نمود
خانه مان گوشه ی ویران زدگی
خانه مان خوان ندارد در خویش
خانه مان زیر پل متروکیست
خانه مان دخمه ناجور ستم
خانه مان چور ، چپاول، حراج
خانه مان شام سیاه هفت و هشت
خانه مان خیمه گگ بی سقف ست
خانه مان بی دانش
خانه مان خاطره ست دردآلود
یادم آید وطنم
" خیل کفتر، جوی جاری
فصل دلگرم بهاری
کس نمی پرسید هرگز
از کجایی، با کی داری
نون مایی یا نه مایی*
ساده بودم زندگی بود
کوچه از کشتار تهی بود
خلوت و آزادگی بود
میدویدم خانه خانه
می شمردم دانه داته
مادرم خندیده می گفت
طفلکم هست نازدانه
روز داشتم پاک و شیرین
فارغ از لحظات خونین
اشک نمی ریختم به هر در
تا دهند دشنام و نفرین"
های مردم
قاتل خواهرکم
قاتل زندگی و آب و درخت
آنکه فرمانده ویرانزدگی
قحط زدگیست
آنکه از چشم ترم شرم نکرد
آنکه صد سینه برید
میخ بکوفت در مغزم
آنکه "بودای مرا
ویران کرد
آنکه بر هویت افغانیتم
شاشیده
آن" رهبر"
نا انسان
آن خاین
همه در پیشه ما
تا همین لحظه با میله ی "صلح "
و نگاه" متجدد "
دار می بافند بر گردن خلق
هم دیاران من
های مکتبی ها
منم ان آواره
طفل ناخوانده کتاب
کنده یخن بی تب و تاب
زندگی را به تطاول بردند
خنده ام را ز لبم بر چیدند
هستی ام را ز برم ببریدند
ساقه ها را همه جا تیشه زدند
نیست برجا نشان ز وطن
نه ز یاران پدر
ریشه ی هست مگر
با شما هستم من
و شما حلقه زنید دور قلم
دل به دریا بزنید
خفقان را ز زمین بردارید
و حقارت را از ذهن زمان
و زمستان را نیز
بدوانید دروغ را ز جهنم حتا
بر سری راه جنایت بنویسید ممنوع
بزدایید جهالت که حقیقیت بدمد
یآس را در همه جا نیست کنید
دست شب را شکنید
شاه سرودی بسراید به دیوانچه عشق
بنشانید به بلندای همین ویرانه
خورشیدی
و بخوانید که ما پیروزیم
باشما دارم من
جهشی باید کرد .
ـ آژن
اپریل2003
با تغییرات 7مارچ 2005
ورطه
ورطه
در گرداب زندگی
ای دل
پیوسته در تلاش
گامی را به چتر موج
اما نه همنوا
ازبهر آشنا
با هر گیاه گره
درقعر شن ها
نا گفته ها سروده و
بس غوطه زدی
رفتی
تا آخرین صدای صدا ها
در انتهای معرکه
تا مرز نیستی
در گوش های نا شنوای زمانه ها
آهنگ هستی را
با تارها زدی
ای آن سکوت گمشده !
نا مهربان عجول
چنگ شکسته ام
بی آشیانه خواب
با درد زیسته ام
در امتداد روزنه ها ی امید صبح
خونین گریسته ام
شوری بده تا بنوازم غم ترا
هر چند دلنشین نواختم
ای نا سپاس ترا
پارو ز بن شکست
گرداب به گل نشست
اکنون دل ای مشوش خیره
بر کن دل از دیارشفقت
از پشت یال یاًس نفس های شوم شب
بر صخره ای مقاوم بنشین
در چشم پر ستاره ای صد آسمان نگاه
هنوز غریو ورطه و نا آشنای هست
ما را صدای است
4/1/79 هرات