آواره

این قطعه ناچیز به آوارگان جنگ و تمام یتیمان

بی سر پرست آنانی در زندگی خود جز خشونت چیزی

ندیده اند   تقدیم می شود

آواره

کودکم

نام من آواره

نسبم درد

حرف ناگفته ی صد گفتنی ها

شور پژمرده ی روز

ذوق تزویر و اهانت

لب مسکوت زمان

پدرم را ناخلف ها سوی مسلخ بردند

خواهرم را به جفا کاری خویش سنگ زدند

مادرم ... بی خبرم

من ندانم چه گذشت

من یتیمم که فقط آه مرا

دل خونین من و ناله سرما زدگان میداند

شب من؛ بی نهایت سرد است

مثل سالهای فلسطین و

                  روزان عراق

مثل سونامی و بم

مثل قحطی زدگان سودان

مثل خالی شدن کوچه ی ما

بذر کشنده ی باروت پاشید

آسمان خون گریست

غنچه در باغ نخرامید دگر

رفت قمری و کبوتر غربت

جویباران همه بی مزرعه ماند

هم قطارانم یک یک شد و رفت

"روشنک" در تب یک محرقه مرد

"شمشاد" طعمه ی یک سانحه شد

"محمود" را غرض شهوت خود بردند و

                                 سر بریدند

"مسکا" خود کشی کرد

"یلدا" تن به آتش زد و سوخت

"گل پری" را قوماند خرید

وقت پدرود اشک چشمان خدایان ستم نیز چکید

                                                  میدیدم

من به آوارگی تن بسپردم

منم آن اواره

طفل نا خوانده کتاب

کنده یخن در تب وتاب

در دل مزبله ها می پویم

زندگی را که به یغما بردند

حسرت گمشده ام را

                 هوس بازی را    

گاه

بر در کوچه و پس کوچه بلند می کوبم

"ها ، نان شب مانده و قاق "

میوه پوسیده

رخت بیکاره بیار

 منم ان آواره"  

نعره ام در پی خود

             چوب تحقیر دارد

و تسلی و نوازش گاهی

زندگی کوره ی پر کشمکش ست

زندگی ماشه به قلب مظلوم

زندگی ...

قفل به بازوی من از پشت زده

هیچ میداند کس رمزش را

اشک من میریزد

وقتی همبازی من

دخترک همسایه

می پراند به هوا گدی زیبایش را

یا کتاب می خواند

و ز من می پرسد :

"خانه تان گازک و یخمالکی خوبی دارد ؟

خانه تان رو به کجاست " ؟

چشم به ناخن دو پا میدوزم

بغض بر گرد گلو می پیچد

زیر لب می گویم

خانه مان جای که خواب حمله نمود

خانه مان گوشه ی ویران زدگی

خانه مان خوان ندارد در خویش

خانه مان زیر پل متروکیست

خانه مان دخمه ناجور ستم

خانه مان چور ، چپاول، حراج

خانه مان شام سیاه هفت و هشت

خانه مان خیمه گگ بی سقف ست

خانه مان بی دانش

خانه مان خاطره ست دردآلود

یادم آید وطنم

" خیل کفتر، جوی جاری 

فصل دلگرم بهاری

کس نمی پرسید هرگز

      از کجایی، با کی داری

نون مایی یا نه مایی*

ساده بودم  زندگی بود

کوچه از کشتار تهی بود

خلوت و آزادگی بود

میدویدم خانه خانه

می شمردم دانه داته

مادرم خندیده می گفت

طفلکم هست نازدانه

روز داشتم پاک و شیرین

فارغ از لحظات خونین 

اشک نمی ریختم به هر در

تا دهند دشنام و نفرین" 

های مردم

قاتل خواهرکم

قاتل زندگی و آب و درخت

آنکه فرمانده  ویرانزدگی

                          قحط زدگیست

آنکه از چشم ترم شرم نکرد

آنکه صد سینه برید

                 میخ بکوفت در مغزم

آنکه "بودای مرا

                   ویران کرد

آنکه بر هویت افغانیتم

                         شاشیده

آن" رهبر"

نا انسان

آن خاین

همه در پیشه ما

تا همین لحظه با میله ی "صلح "

و نگاه" متجدد "

دار می بافند بر گردن خلق

هم دیاران من

       های مکتبی ها

منم ان آواره

طفل ناخوانده کتاب

کنده یخن بی تب و تاب

زندگی را به تطاول بردند

خنده ام را ز لبم بر چیدند

هستی ام را ز برم  ببریدند

ساقه ها را همه جا تیشه زدند

نیست برجا نشان ز وطن

                  نه ز یاران پدر

ریشه ی هست مگر

با شما هستم من

و شما حلقه زنید دور قلم

دل به دریا بزنید

خفقان را ز زمین بردارید

و حقارت را از ذهن زمان

                  و زمستان را نیز

بدوانید دروغ را ز جهنم  حتا

بر سری راه جنایت بنویسید ممنوع

بزدایید جهالت  که حقیقیت بدمد

یآس را در همه جا نیست کنید

دست شب را شکنید 

شاه سرودی بسراید به دیوانچه عشق                    

بنشانید به بلندای همین ویرانه

                        خورشیدی

و بخوانید که ما پیروزیم

باشما دارم  من

جهشی باید کرد .

                         ـ آژن

               اپریل2003

               با تغییرات 7مارچ 2005