من و ساحل

من و ساحل

کنار ساحل آرام

تو گرم گفت و گپی لحظه ها ای

و من در دیدگان آبی ات غرقم

کرُند سرکشدت بر تپه ی مغرور خیزان باد

و اما ، در دلم موجیست نا آرام

نسیم اش سرد

بسان لخته های خون در پیشانی مصلوب

کجاست آرامش ساحل

که بسپارم رکود غنچه های نو رس باغ را

غم امروز را

            دیروز را

                    نان را

فغان تشنگی خاک را و صد هزاران را

و بگذارم ز دوشم کوله بار غصه هایم را

و بنویسم به رخسارش

                     به اشکش

                      آه و رنجم را

و بس ریزم ....

هنوز گرد ستم در کف پایم هست

و بوی پیچک ویرانه ام در زلف من پیچان

"بیا رهتوشه برداریم

قدم در راه بگذاریم "

بسوزانیم شاهراه کدورت را

رویم بر ساحل هامون

بسازیم آشیان صد چکاوک را

تنیم بر برگ های نوبر مجروح

سرود زایش دریا

و آن جا است که می خواند

                   روانم با دو چشمانت

و گرنه

ترا آن ساحل آرام

مرا این بی بهار صحرای بی باران

5/10/  2000  کمپ