ناباوران

نـــاباوران

نـــــابـــــــاوران

غـمنامه ی روزم را

در چـار راه مـزدحـم خـواهـم آویخـت

تا از تلــــــخی اش

              لبخـند نصیب شمــا گـردد.

11/10/2006

تا سرود خورشید

تا سرود خورشید

تا سرود خورشید

 ها ای خورشید

منتظر ماندم که روزی خود

برشب من لنگر اندازی

یا میان پلک های خسته من

نور را با خنده بگشایی

ها  ای خورشید

من ندیدم مهر

من نه چیدم برگ های ارغوان این جوانی را

من ندیدم از برای یک صباحی روزن روشن

و برای یک صدایی دست یاری را

آری

من ندیدم دست باز یک حقیقت را

با لبانم مزه ی طمع لب لبخند

دیده ام باری

از برای ماشه انگشتان بس جلاد

از برای زنده ماندن تن  فروشی را

از برای نان

       کودکان بیمار

              مادران گریان

از برای هیچ و پوچ زندان و مسلخ را

دیده ام بازار نامردانه ی پرکین و غارت را

من نه چیدم هیچ

              از این هرزه نخل پر ثمر دنیا

من ندیدم هیچ

حتا

    پر توی گرم زمستان خدایی را

خسته ام از چشم کجی های فریبنده

خسته ام از ناهمایون نور درنده

نا امید هرگز مپنداری که بیدارم

من ترا بالا تر از هفت سین

                           هفت خدا و

                                   آسمان خوانم

من یقین صبح پاک را

وقت دستی می کشی بر خوشه زار گندم وشالی

یا که پای می نهی بربرج و بار شهرهای آسمان پیکر

                                             درتو می خوانم

و تو ای دانسته دانا ای

رعد های سست و عفریت و تهی از بار

سرخ های زرد بی مقدار

بیمار بدکش اندام

لشکر ویروسی و ویرانگر بد نام

با دروغ بس کشنده

           نامش آزادی

                      بهایش تیل

گرد گردت را تنیده با تناب جهل و جبر و جنگ

از فضا و بحر

             کویر سرد

بهر تسخیر تو ای خورشید نا تسخیر

"نظم نوین" دگر را داده اند سامان

آه ! ای نبض زمان فریاد

یک جهش سوی نگاه بی فروغ ما

تا به کی سرد و سکوت ، خاموش

تا به کی صبح و سلام و رفت آمد

                                      خواب

تا به کی لب زیر دندان ستم بی تاب

تا به کی باید بدوزم با دل خونین کفن بر خویش

ها ای خورشید

من ترا روزی ( یا تو خود روزی )

در جوار کلبه ی کولی

پشت پشته های تاکستان

در میان درهای بسته ی اعدام

چشم های خسته ی عاصی

دردهای شانه ی کارگر

بر زمین نابرابر

در پراگ و ناصریه

زابل و نیویارک

در دل این کودکان جنگ

دستان نامراد نوعروسان

بر سر ویرانه ی من

با تشعشع بهاران

دین انسان

واژه انسان

بر همه یک سان و یک سان

     باز بر افشان

                 تا سرایم من ترا .

                    22  می 2003 

کارکن

کار کن

 راز دار غم دیرینه جان

دختر بی وطن وبی مادر

کاری می باید کرد  

              کارستان

بزند چنگ به تقویم جوان

دست نامرد زمان را بشکن

راستی را دریاب

ترس وتزویر

            سکوت

              کهنه حجاب عق را

مشت خاکستر کن

از جهنم بزند لاله بدر

آفتاب بر دل ویرانه  ی ما

نه نگویید که آواز دهد

                      لانه کند

زندگی پاک شود

               باغ شود

                  ده به ده میوه دهد

نبض زخمی زمین

خواهش دریا دارد

گردش چشم تو

             آهنگ دگر

                شعر دگر

                     فصل دگر می طلبد

غم شب را بتکان

به سحر باور دار

                        آمدنیست

کار کن

دخترک بی وطن و بی مادر

تا خدای بی زر

تا خدای بی زور

و خدای که مانند همه ست

جوهر ناب بشر

             عشق عزیزان شهید

باور و یاور فردای جهان گردد باز

پشت مژگان تو می خوانم من

کارمی سازد

          آزادگی را

                زندگی را

                 همت کن

             18/3/06       

شاید...

شـــــــــایــــد...

شاید ای طفلک نا خوانده کتاب

در پی ای  لب لبکت

حرف حقیقت بدمد

شاید ای مادر بر گور شهیدان

                                  فریاد

آرزو ها به دل آراسته شود

شاید این فصل آمیخته به سردی و سکوت

جا خالی بکند

شاید این خستگی تاریخ نیز

بی محابا گذرد

پشت این چشم پر از اشک شما

مادر من

        دخترکم

 آسمان ، سنگ ، علف

وزش ابر بهاران خفته ست

پای ویرانگری ها آبادیست

دل من ویران است

             می ترسم

و به آبادی آن شک دارم

26 می 2004

گفتی...

گــفتی ...

گفــــــتی که ز زندگـــی دمی باز بــگو

وز چــــال و خــــم جهـان پر راز بـگو

گفـــتم گفـــتم دل تــــــــرا  افســــــردم

گفـــــتی ز شهـــادت شهــــــــباز بگــو

گفــتی غــزلی برای ویــرانه نویــــــس

از پنجره های خــــون حــمـاسه نویتس

ای بس نوشـــــتم پــاره هــای غــــم را

گفتی ز وطـــــن به خاک بیگانه نویــس

گفــتی به غـــــزال به لاله ی دشت بگو

از ثـور ســـــــیاه هفــــتم و هشــت بگو

دردا که جهان کور و کر است از بر من

از گـــردش شــــام شـوم برگشت بـــگو

گــفتی کـــه زمین به خـون خلقم تر شـد

یکبـاره خــدا و آسمــان پـر پـر شـــــــد

ایـــن آتــش اگــر بـه دامــن روز رسـید

آخــر شنـوی کـه گـوش حـق هم کر شد

آیتی می آید

آیتی می آید

در نگاه شب تار

خنده کردم تا سحر

                   صبح سپید

دیدم چیزی ندمید

شعله سر دادم و در کوچه مردم رفتم

دیدم ای واه!

   چه ساده چه سکوت

نم نم شبنم و اشک

میریزند بر لب رودخانه به خاک

هیبتم بالا شد

تا به کی خاموشید

در سکوت زمزمه و زمزمه و بغض شکست

طفل نا خوانده کتاب

 کنده یخن با تب تاب

گفت به عتاب :

از پی ابر سیاه ابر سیاه ابر سیاه

آیتی می آید

همه آیات دگر می سوزد

مشت کوبند به حلقوم زمان می کوبد

همه از زیر و زبر

همه از کوچه و پسکوچه ی آوار تباه

مثل آهو به تکاپو در پی گمشده اش

مثل یک شعله سرخ

و به آهنگ سحر نعره کنان مخروشیم  

8/08/2002

خشت یک بنیادیم

خشت یک بنیادیم

بی تو بودن غلط است

با تو بودن،  در تو آمیختن

در تو خدا را دیدن

آرزوی همه عمر

با تو از پنجره ی صبح و صدا

هر چه دشنام به زمین و به فضا است

            بیا بر چینیم

خشت یک آخوره ایم

موج افتاده در امواج روان

مشت کوبنده شد و باید رفت

بی تو ماندن غلط است

با تو خواندن غزل لحظهِ بدرود پدر

با تو رفتن راهیست

با تو رزمیدن و همرزم شدن

همت والایست

خواب من رمز شگفتن دارد

شوق من اوج جهیدن به فراسوی دیگر

چشم ها می بینند 

کودکان توشه راه می بخشند

آرزو ها به قد و قامت تو می پیچد

رهروان فال ترا می خوانند

نکند

  دست من لرزه کند

                      عیبی نیست

نکند

پای تو لگد اگر

وای به من

وای به خلق

وای به آن راه دراز

اگست 2003

یاد تان باشد

یاد تان باشد

یاد مان هست

یاد تان باشد

این زمستان و زمستان ها

سالها رفته است و باری باز خواهد رفت

داغ عفریت بر جبین آنکه وصفش را به تکرار گفت

هرگز و هرگز نخواهد رفت

یاد مان هست

یاد تان باشد

واعظان و ناصحان" شعر"

در حریم سرد

مست و مستانید

جام خون آلود اشک طفلک بیمار

نوش تان بادا !!

وه چه خندانید به سوگ ما

مرگ پایان دل حماسه سازان نیست

توده مستیزد

روز می خیزد

وین غروب شب  طلوع ماست

یاد تان باشد 

راهیان راه آفتاب

ما راهیان راه آفتاب

قطره های دامن سپیده ایم

عاشقان سر فراز شرزه ایم

در دل سیاه شب دمیده ایم

ای شکسته و خسته ها

ای همیشه در نهان گریسته ها

ای عزیز داغدارمن

ای صدای من

          سلاح من

               وجود رزم آشنای من

صبح شو سرود شو  ستم کشیم

ما

شیفتگان قله های سر کشیم

بر گزیده راه و رسم خویش

ما ز راه رفته پا نمی کشیم

میرویم میان دشت شب نشین

می کنِیم تمام بوته های هرزه را

ز دامن زمین

ما

برای کودکان کوچه های غم

نوازش و چراغ می دهیم

و بر فراز هر کویر خشک

چه آب ها به باغ و راغ میدهیم

ما! باورِ امید آفتاب

قطره های دامن سپیده ایم

عاشقان سرفراز شرزه ایم

در دل سیاه شب جهیده ایم

12/6/2001

گمشده

گــــــــمشده

 از آمــد و رفـــت آفــــتـاب بـی خبرم

وز راز و نـــیاز زندگـــــی بی ثمــرم

چندیست که در کنج قـفس می سوزم

من گمشده ام کـوچه کجـاست تا گذرم