آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانتا سرود خورشید
تا سرود خورشید
تا سرود خورشید
ها ای خورشید
منتظر ماندم که روزی خود
برشب من لنگر اندازی
یا میان پلک های خسته من
نور را با خنده بگشایی
ها ای خورشید
من ندیدم مهر
من نه چیدم برگ های ارغوان این جوانی را
من ندیدم از برای یک صباحی روزن روشن
و برای یک صدایی دست یاری را
آری
من ندیدم دست باز یک حقیقت را
با لبانم مزه ی طمع لب لبخند
دیده ام باری
از برای ماشه انگشتان بس جلاد
از برای زنده ماندن تن فروشی را
از برای نان
کودکان بیمار
مادران گریان
از برای هیچ و پوچ زندان و مسلخ را
دیده ام بازار نامردانه ی پرکین و غارت را
من نه چیدم هیچ
از این هرزه نخل پر ثمر دنیا
من ندیدم هیچ
حتا
پر توی گرم زمستان خدایی را
خسته ام از چشم کجی های فریبنده
خسته ام از ناهمایون نور درنده
نا امید هرگز مپنداری که بیدارم
من ترا بالا تر از هفت سین
هفت خدا و
آسمان خوانم
من یقین صبح پاک را
وقت دستی می کشی بر خوشه زار گندم وشالی
یا که پای می نهی بربرج و بار شهرهای آسمان پیکر
درتو می خوانم
و تو ای دانسته دانا ای
رعد های سست و عفریت و تهی از بار
سرخ های زرد بی مقدار
بیمار بدکش اندام
لشکر ویروسی و ویرانگر بد نام
با دروغ بس کشنده
نامش آزادی
بهایش تیل
گرد گردت را تنیده با تناب جهل و جبر و جنگ
از فضا و بحر
کویر سرد
بهر تسخیر تو ای خورشید نا تسخیر
"نظم نوین" دگر را داده اند سامان
آه ! ای نبض زمان فریاد
یک جهش سوی نگاه بی فروغ ما
تا به کی سرد و سکوت ، خاموش
تا به کی صبح و سلام و رفت آمد
خواب
تا به کی لب زیر دندان ستم بی تاب
تا به کی باید بدوزم با دل خونین کفن بر خویش
ها ای خورشید
من ترا روزی ( یا تو خود روزی )
در جوار کلبه ی کولی
پشت پشته های تاکستان
در میان درهای بسته ی اعدام
چشم های خسته ی عاصی
دردهای شانه ی کارگر
بر زمین نابرابر
در پراگ و ناصریه
زابل و نیویارک
در دل این کودکان جنگ
دستان نامراد نوعروسان
بر سر ویرانه ی من
با تشعشع بهاران
دین انسان
واژه انسان
بر همه یک سان و یک سان
باز بر افشان
تا سرایم من ترا .
22 می 2003
