گفتی...

گــفتی ...

گفــــــتی که ز زندگـــی دمی باز بــگو

وز چــــال و خــــم جهـان پر راز بـگو

گفـــتم گفـــتم دل تــــــــرا  افســــــردم

گفـــــتی ز شهـــادت شهــــــــباز بگــو

گفــتی غــزلی برای ویــرانه نویــــــس

از پنجره های خــــون حــمـاسه نویتس

ای بس نوشـــــتم پــاره هــای غــــم را

گفتی ز وطـــــن به خاک بیگانه نویــس

گفــتی به غـــــزال به لاله ی دشت بگو

از ثـور ســـــــیاه هفــــتم و هشــت بگو

دردا که جهان کور و کر است از بر من

از گـــردش شــــام شـوم برگشت بـــگو

گــفتی کـــه زمین به خـون خلقم تر شـد

یکبـاره خــدا و آسمــان پـر پـر شـــــــد

ایـــن آتــش اگــر بـه دامــن روز رسـید

آخــر شنـوی کـه گـوش حـق هم کر شد