ورطه

ورطه 

در گرداب زندگی

                   ای دل

پیوسته در تلاش

گامی را به چتر موج

اما نه همنوا

ازبهر آشنا

با هر گیاه گره

درقعر شن ها

نا گفته ها سروده و

بس غوطه زدی

رفتی

تا آخرین صدای  صدا ها

در انتهای معرکه

تا مرز نیستی

در گوش های نا شنوای زمانه ها

آهنگ هستی را

              با تارها زدی

ای آن سکوت گمشده !

نا مهربان عجول

چنگ شکسته ام

بی آشیانه خواب

با درد زیسته ام

در امتداد روزنه ها ی امید صبح

خونین گریسته  ام 

شوری بده تا بنوازم غم ترا

هر چند دلنشین نواختم

ای نا سپاس ترا

پارو ز بن شکست

گرداب به گل نشست

اکنون دل ای مشوش خیره

بر کن دل از دیارشفقت

از پشت یال یاًس نفس های شوم شب

 بر صخره ای مقاوم بنشین

در چشم پر ستاره ای صد آسمان نگاه

هنوز غریو ورطه و نا آشنای هست

ما را صدای است

                                      4/1/79   هرات