آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانای کاش پیش از این...
«شعر خویی برایم جلیل و شفیق و رزمجو بود زیرا در آن صفیر با شکوه «سیاهکل» و پیمانش را با فرزندان قهرمان به خون خفته‌ی ایران می‌شنیدم و می‌دیدم. اما وقتی خبر تلخ و باور نکردنی اظهار ارادت او را به لطیف‌پدرامِ خادی ـ جهادی که هنوز از دریدن پیراهنش در عزای «سردار کثیرالابعاد» خلاص نشده، خواندم، احساس کردم وای! اکنون مردم سوگوار من از سوی شاعری مهم که آنقدر دوستش داشتم توهین میشود!
خواسته‌ام دردم را در این سطرها که برای تان فرستاده‌ام انعکاس دهم.
آیا قلب داکتر اسماعیل خویی از درد من و صدها هزارِ مثل من به خاطر همدلی‌اش با یک خادی ـ جمعیتی، نه می‌گویم فشرده خواهد شد ولی کم از کم صورتش را اندکی سرخ خواهد یافت؟»
محمد ف. آژن
ای کاش پیش از این...
آهای!
سر سفید قصه‌های تلخ!
وارث شعر خراسان!
پاسدار حرمت انسان!
تبعیدی بلند حوادث!
در سوگ مهد دُر دری
یاران همتراز «سیاهکل»
جانباختگان جنگل ایمان
یک مصرعی ز سوز
نه سرودی!؟
اینک خراسان
دیریست
ویرانه در ازای شهادت
می‌گرید
و ز هر کرانه‌اش
خاکستر حلاج نمایان است
فریاد جان ضخامت هفت آسمان درید
اما
بر طبع شعر نواز غزلواره‌ی تو
هیچ
بر خویشتن سرود نوازش نواخته‌ای
بر ما
هزار چشم به تماشا خریده‌ای
خون در دهان واژه مگر فرق میکند؟
درد در مزاج خامه‌ی شاعر؟
یا خود نخواسته‌ای
ای شاعران بسته به فریاد مشترک
خون فرش پولیگون
یا لکه‌های دامن هامون
هار زوزه‌های جهل جهادی
وان بانگ جانگداز «بودا»
در عرصه‌ای که سرب به مغزش فرو نشست
هرگز مشام تیره تان را
آزرده هم نکرد؟
وجدان لای حنجره‌ی نحس مرده است؟
یا نه
تنگ است دیدبان خیال از برای من
اینجا سخن ز واژه و شعر نیست
استاد!
اینجا سخن ز وحشت یک قرن
اینجا سخن ز ملت برباد رفته‌ایست
اینجا به سوگ برف‌کفنان «یکاولنگ»
نه زلف یار و باده و نرگس
آنک به یاد مزدک و زردشت
در اشک کابلیان
با قلب جرحه جرحه مصلوب
با خون وضو گرفتی و
مست خنده کرده‌ای
حماسه ساز پیر!
گفتی: «من خام نیم»
عامی‌تری ز خامی «اوهام»
در زیر آفتاب
نه فانه بود نه دار
با خادی و جهادی خونریزترین ضحاک
(ساواکی و بسیجی ناپاک)
تفخند خاک «خسرو» و «سرمد»
خلط سیاه روسپیان سیاسی
آن ناشکیب «ادیب» تماشایی
زنگینه‌ی زباله تاریخ
ویرانگر زمین و زبان
در دو زمان
چون هودج گسیخته به آغوش فشرده‌ای
ننگیست بر جبین
سنگین‌تر از نجاست ایام
آری
عزلت گزین دوخته لب بر زمین من
می‌بینمت فاجعه بر دوش
با شکلکِ شکسته‌ی بیمار
با خصم خلق نشستن و داد از ستاره‌ها
باری
فجیع ساختی و باختی
«اینان» ۱ سلاح سنگر و زندان
شهکار زندگی تو و تک سرود من
در جنگ این فجایع دوران
«اینان» نمود ضربه‌ی شعر بود
افسوس!
«اینان»
با «مشتی نام» و «ننگ»
در یک مغازله
در گوشه‌های خلوت و تسکین
بدست خود
تیر خورد
جان سپرد
تبعیدی بیچاره شکسته
اینک پناهی
جایی
عریان است
این دوزخی ز دوزخ خویش هم بریده است
اندیشه‌های مرگ
ای کاش پیش ازین...
ورنه
فردا
«روزی که آقتاب
از هر دریچه تافت»
غوغاگران که غوطه به غرقاب گند شدند
«دریوزگان» ۲ بی‌پدر و بی‌ستاره اند
دادگاه زندگی
ساطور ننگ به گردن نامرد می‌کشد
جوزا ـ ۱٣٨۲
۱ـ اینان که بر این ملک کنون سرهنگ اند/ خصم هنر و زندگی و فرهنگ اند/ فردا که ورق خورد کتاب تاریخ/ مشتی نام اند و معنی هر ننگ اند
۲ـ از شعر «برای خون و ماتیک» شاملو
من عضو این زمینم
هنوز پارلمان نام نهاد افـغانستان یکساله نشده بود که کاســه
حوصله ی "نمایندگان" لب ریز شد و چــانه زدن هــــــای جــهــادی
"خادی" که ماهیت بی نهایت کـثیف شان را بر چــــندمین بـار بــه
نمـایش می گذارد بر سر معــاش فــوق العاده ، یک نمــره زمــین
و سیاحت در پشت درهای بسته بـــالا گــــرفت و سر جــنایتـــکار
قــانونی به دفاع از اراکین بی مایه خود به توجیه بـــرخاست
مـن عضو این زمینم تعهدش را در مبارزه با خون شیر پور
بار دگر تازه می کند.
من با شنده ی این سرزمینم
آنجا که"برادران" ناخلفم
ناشناخته
گورم را کنده اند
خونم را
غرورم را
و میهنم را در قمار جنگ باخته اند
یا شاید بر گرد چرسی
سفله گانی که تدریس حیا می کنند
بر خونهای ناخشکیده
و گرده های مردم بی نان
خمیازه کشان مست می رقصند
اینان قبای دین به تن دارند
آزادی را
و ایستادگی را سلاخی می کنند
کدو جمجمه های بیمار
با چند بغل قانون
در خانه ی که به طویله شباهت دارد
توجیه گر جنایت خویش اند
اینک بر سیاحت
ثروت
و تطاول شیر پور دیگر
اندیشه می کنند
من عضوی این زمینم
و شهروند شهرتبعید
مادر !
سلاحم کو .
اکتوبر2006
کاخی میان خون
برای شیرپور
کـاخی میـان خـون
بر تارک فلک‌زده‌ی قرن
با آتش دگر
چرخید
بلدوزر ستم
آن سان که بر بلندگه «جولان»
اینک
خودکامگان لشکر بیداد
شیار می‌کشند بر جراحات قلب مان
مستانه می‌خرامند و آباد می‌کنند
کاخی میان خون
با شانه‌ی خمیده‌ی ویران گشته‌گان
بر «نخبگان» ناخلف و عاق
مردم
دژخیم را ببین
بی‌هیچ ندامتی
بر پهنه‌ی حریم شهیدان
بر گور نامراد هزاران
از چک چک چکیدن اشک برهنگان
از استخوان خواهر در رنج سوخته‌ام
از کوچه‌سار منفجرِ فقر
از عصمت رفته به تاراج مادرم
بی‌شرم‌تر ز پیش
می‌آرایند به ذوق زمانه
عمارتِ شاه وزیران
اینجا عدالتی
صدایی
خدای نیست
حتی به چشم کرکسی شان
سر را پناهی نیست
من تحملم شکسته
من آتشم دگر
فریاد من دست تو را می‌دهد صدا
شیرپور قوغیست
در زیر سم این همه جلاد
با خشمی از جگر
در خرمنِ پخل
در انتظار حادثه‌ها
تار می‌تند
محمد. ف آژن - ۱۲ ثور ۱۳۸۳
آن هم رفت !
به مادر دردمند "سعید"
اینجــا گلـی در خــــاک نهــــــان است
با حـسرت ناگـفـتـه و امیـــد فــــراوان
هر چنــد جـــوان است
بــگـــذار کـــه آســــودگـــــی گــیــــرد
ویـــن قــــوت فـــــــــردای روان است
مــاتـمــزدگـان قـصه ی دیــروز بمانید
از ســـردی امروز ســـرودی بســرائید
با غم نه نشینید
ویـرانگــری خصلت ویرانگــران است
از اشک شما مادر من او نگران است
ای خلـــق نگـــویید
آن یــار به سفر رفـته که برگـشت ندارد
اشکینه نـه بـــارید
انــــدوه بــه دل دشــمن انســان بنشاـید
هرگز نمیرد شعله در اندیشه ی خورشید
آیـــــــین جهــــان است
از دیــــده اگـــر رفـــت دریـغــا !
در کنج نفس آتـش ِ پنهــان به فغــان است
با قــافـله ای صبح شهـــیدان چـو بهــاران
بــر تــارک تـاریخ دگــر بـاره عـیـان است
یکم جنوری2007
گند گناه
گند گناه
هستند درین کرانه ای پر پیچ مردمی
دور از کنار ما
شاید میان ما
با اشک غم تنیده و
بی درد
با شراب هوس عطسه میزنند
انگ شرف فروخته
خش خش به سوی زر
آوازمیدهند
گند گناه را به تنفس گرفته اند.
کچل بنویس بی باکتر
" آنکه با شعر طنزگونه اش درد را فریاد می زند"
ستم بر زندگی چــیره نه جنب وجوش جــریانـی
درین پهـــــنای وحشــتزا شــرار عشق پژمــرده
غرور با درد خو کرده کجاست تــدبیر و درمانی
یکی شمشیر زر بوسید یکی برگشته از راهــش
به بار آورد سیه روزی خـــطی زرد پشیمـــــانی
شکست عهد وفا یارا ستمگر مهـــربان شد وای
بکــشتند تا توان داشتند به حکم جبر و نـــادانی
غبار بر پلک غم پیچید و اشک سرزمینم ریخت
بریدند سینه ها، سرها و سیل خون و ویرانـــی
نگر برقـامت کــابل به گردش سیم خـاردار است
سکــوت کـوچه ها تا کی ز بن بست و پریشانی
و دستی پیش نمی گردد زند آتــش به اهــریمن
"کچلپا"وار برخـیزد ســتون گــردد به آرمانـی
و حلق خـــون فروشان را به دار شعـــر آویـزد
کشد بطــلان به مداحان به آوازی غـزل خوانـی
به دنیای جفـا پرور من و تو نقش خـواهــیم زد
اگـر شوریده برخـــیزیم به سان ابر توفـــانـــی
ترا بر قــله ی شعر مقــــاومت جـایگاه باشـــد
کچل بنویس بی باکتر به هر سازی که می دانی
ازعشق با جهان بسیار مانده است
در شماره 822 سال سیزدهم جمعه 28 شهریور 1382 شعــر
از خانم مینا اسدی شاعر نامدار و مقــاوم ایرانی تحت عــنوان
"از عشق با جهــان چیزی نمانده است " آمـده بود کـه توجـه
مرا به خود جلب کرد دلم نشد مینا را شکسته و نــالان در برابر
چشم دشمــــنان بگــــــذارم و این نا چیز را به مینـــا مبـــارز و
شهـــروند وزین صمیمانه تقدیم کردم
آژن
از عشق با جهان بسیار مانده است
مینا ! شعله هست
ده جرقه یک حریق
یک دست هزار صدا
صد مشت یک انقلاب
شبخون ، شبروان
شب زنده داران شررخیز
هر نغمه در نگاه من آغاز جنبشیست
درهر جهش به وسعت گیتی زندگی
در هر نفس عشق
بی عشق زندگی
سر تا قدم خستگی و سر شکستگی
مینا ! ما هم به سان تو
در آستانه ایم
از چشم سبز شوق بهاران فتاده ایم
ما
سایه ، غنچه ، برگ طراوت
از شاه سرو شاد کهن سال زندگی
با آنکه شانده ایم
با آنکه خون داغ جوانان کاردان
در طی قحط سال
همواره ریخته است بپایش
باری ندیده ایم
حاصل
در کام افعی که زمان خود به چنگ اوست
یا بچه مافیای جنایت
تلخ است زندگی
باشد
هستی بدین روال نمی چرخد
این لحظه های ژنده ی ایام
این بود این نبود
شرمسار خواهد آمد
از عشق با جهان بسیار مانده است
مینا ! آشفته هیچ مباش
ایمان زندگی ، زنان اند
در جوخه های دار
درقصر در اوین
در دخمه گاه حضرت طاعون
آنگاه که در برابر دژخیم
بی هیچ ندامتی
لبخند میزنند
مینا ! "... پژمرده "*
دختریست بر آوار
آنجا که عشق چوبه دار است
پیراهن دریده یک ربع رنج را
با هیبت صفیر
در مغز مرتدان "زمستان ابدی"
آتش میزند
ویرانه در حسادت شب
آباد میشود
ما در ظلام عشق
مینا ! بر یاس خنده زن
بشکن رکود را
دیگر زمین را به رهایی امید ده
دستان بد لگام ستم را ز پشت ببند
دیریست درندگان
بلعیده عشق را که معنی زندگیست
از قلب شرق وغرب
بیگانه نیست نبض شفق با سرشت فقر
دست مرا فشار
طرح طلوع بریز
مینا ! باشد می رسد
آندم که دختران سحر خیز آفتاب
رقصند بنام عشق
روزی که زندگی زندان بشکند
صد گالیا شگوفه کند در سرود من
صد مینا** ستاره شود در نگاه تو
هستیم
میرسیم .
---------------------------------------
*فریاد ملالی جویا در لویه جرگه تصویب قانون اساسی در مقابل بنیادگرایان.
** رهبر بنیانگذار جمعیت انقلابی زنان افغانستان.
نپـــــذیــــــریــــد
به خلق بیدار امریکا،آنانیکه قهرمانه در مقابل رژیم خونخوار بش ایستادند
و جنایات هولناکش را افشا نمودند و در این راه همصدا با اقشار محروم می رزمند.
نپذیرید از خلق‌های سخن می راند که نا آگاهانه بدون آنکه بدانند در افغانستان ، عـــراق
فلسطین و سایر نکات دنیا چه می گذرد قربانی دروغگویی شده و مطــبوعات و رســـانه
های گروهی وابسته در گوش شان امپریالیزم امریکا را منجی بشریت پـــــــف کرده و از
وجود شان استفاده اعظمی برده است.
نپـــذیــزید
من در این وحشت توفانزدگی
بارها از پی هم
از جگر تندر وار
تا رمق در نفسم رفت
فریاد زدم
خلــــق ها
وارث زندگی مرگ
پاسبان شرف و حرمت تان
امپراتوری دزد
مافیا تولهِ سگ ویرانگر
خلـــــق ها
آزادی
هدیه ی سُم ستم
جهل بیدادگر اخوانزدگی‌ست
و دموکراسی
آه دموکراسی
شربت جرم و چپاول به دهان
خون فرزند شماست
زیر این پرچم آلوده به خون
کف نزید ننگ دارد
زخم ما یاری دستان شما می طلبد
درد مان مشترک است
جشن شان ماتم ماست
پایکوبی نکنید
شرم و نجاست دارد
خلــــق ها!
خون سیاه
کره‌ی فقر
خون فلسطین و عراق
عرق و خستگی درد روان
انجن انگل سرمایه به پیش می راند
خلــــق ها
تیل از بهر غذا
انجیو بهر نجات
و خدایی که رهاند ز سونامی و بم
و خدایی که مافوق خداست
نپذیرید دروغ است و دغل
هــــــــان !
و خدای که ستمگر همه جا می کارد
دالـــــــــــر است
نرم می کاود ادراک جوان را
تا مفلوج کند
ببلعد از رگ من
رزق حرامزاده را
تف بر قافله ی قصابان
و قتی با ماشه ی نارنجک و بُم
صلح می کوبند بر سینه خلق
می نشانند بر سر و زیر مدال
و وقیحانه تر از هرزگی اش
سیم پیچیده به نعش وطنم
از سیه گیسوی خون پیچ هزاران مادر
از شرار شب بی‌صبح و صدا
رسمـأ می خواهتد
بودنش را تصدیق *
خلــــق هـــــا
ساز سوزنده ی مرداب شوید
مشت سازنده ی تقویم
تن تسلیم شکنید
نپذیرید نپذیرید
که سهل است و دروغ
ماسک هـــا را بدرید
لاف اژدر شــــــکنید
بلی سونامی شریان ددان می بایست
خلـــــق ها
نگذارید که بادها ببرد حرف مرا
تا کجا خواهد برد؟
کوه ها بیدار اند
آب ها در همه جا
دشت ها پشت سخن می خوانند
خلــــق ها
روز به غداری به ما چیره شده
صبح دیگر باید
برخیزیم
می 2005
-----------------------------------------
کرزی از مردم خواست موافقت نامه ی شـــــــرم
آوری را امضا کنند که طــی آن عساکر امریکایی
می بایست تا شصت سال دیگر در خاک ما بمانند
گــزارش
که جز ویرانی چیزی ندیدم .
بازآمدم به سوی تو مادر
با یک بغل امید و تبسم
دستان من تهی
باز آمدم که بوسه زنم خاک پای تو
باز آمدم که مویه کنم در رثای تو
هر چند به دیدگان تو دیدم
هر چند به گوش جان شنیدم
هر چند چند رفتم و دیدم
پژمرده و شکسه و نالان
ویرانه ای به وسعت آفاق
اشکی برای گریه نمانده
آه درون سینه جانکاه
تا چشم و
چشم
چشم دواندم
بلدک ! در رهگذار مردم گمنام
آغاز ماتم است
هر انحنا کمین
در هر کمین مرگ
هر پایه زخم زخمی و
هر جا نشان ماشه شیاد
حتا
نامردکان روز
سنگفرش جاده را به غنیمت ربوده اند
اینجا بهار هیچ ندمیده
صحرای وحشت است
این قصه گو مسافر هم سرنوشت من
گریانتر از من است
گفتا :"من دیده ام سرخ دروغ را
من دیده ام سفید به ناپاکی گناه
من دیده ام سیاه و سفید مطلقا ریا
آن یک به پولیگون
این یک به میخ و سرب و دریدن
و آن دیگرش نپرس
نفرتگهی زمان
زهر خند تاریخ
اکنون همان خران
پالان و خرران
اندک عوض شده "
گفتا : نظر فگن
این پایتخت "کودک" دیروز
در آتش جهنم بیداد
آری
دیدم به چشم خویش
آوار قندهار
تا چشم و چشم و چشم دواندم
"میوند" خونین تر از زمانه ی خود
بر دشت"سنگگلان " پائیز پادشاهست
این داغ داغ چهره "دلارام" !
بکواه
آرام و سرد خمیده خموش است به گوشه ای
فریاد بر کشیدم ای واه گدام من
ما پا برهنگان فلک سخت گرسنه ایم
صلحی به جای خوشه ی گندم
هرات "رستخیز"
جان میکند هنوز
در پنجه ی قساوت نا بخردان دون
دیدم که گل پری
در قید چادری
با آن کتاب کهنه به مکتب می رود
دیدم "جوین" خویش
توفان ریگ به زخم دلش تیغ کشیده بود
"شاه جوی" ساطور خشک سالی به گردن نهاده بود
غزنی ! بار دگر به ماتم تاریخ نشسته بود
دیدم شمال به قامت خود خون نوشته بود
فریاد دهکی
میخ کوب کرد مرا
آه ! آهسته پا گذار
هر ذره اشک و خاطره و خون
خون عزیزان شهیدم
اینجا دخترم
اینجا برادرم
آنجا ...
دست بر دعا فشرد
خونابه می گریست
هی رفت و گفت و گفت
دیدم به چشم باز
کابل دلبند روزگار
بابل سرای بزم غزل
اینک
پایمال سُم و پنجه ی بیمار
فریاد بی صدای هزاران
سیمای خون بر در و دیوار
چون چینی شکسته ی ایام
با پتره های در هم بر هم
دهی شبیه شهر اسیران
در چنگ چله های زمستان
دیدم که در برابر چشمان "زرمینه"
منحوس قاتلش
به تماشا نشسته بود *
دیدم خطمی نیست
خُتن نیست
ترانه نیست
عشق را به کوچه سار تقلب رانده اند
افیون خدای نان و زر و زور
ورد زبان کودک و برنا
سرگرمی زمانه ی ما
نیرنگ
بنگ
جنگ
بازار داغ به شانه ی " شاهرخ"
رشوت حرام نیست راستی خیانت است
بسیار داد و داد رسی نیست
تصویر زندگی ز نفس ها بریده بود
تصویرگران به غرفه ی تنگی خزیده بود
شاعر ز زلف یار کمندی تنیده بود
یا آنکه دست و صورت بیداد بوسیده بود
دیدم
همسایگان ما
آتش بیار معرکه هستند
"امدادیان" ناظر فقر است
و فقر تا انتهای شاهرگ بحران
"چاراسیاب" گندیست بر مشام
از یادگار امت "زرداد"
در شرق
تقویم خسته است
خود کامگان جهل
غرق جهاد خویش
و آنجا زباله دان چه خالیست
دیروز" بوی بهار نارنج"
امروز نارنج مرده است
بویش غبار غم
دیدم حاکمان زمین دالر و تفنگ
دیدم که سارقان همه جا پاسبان شده
دیدم ضحاک به خانه من "مهربان" شده
دست زیر فک به غارت عراق گریستم
دیدم
در لابلای این همه نیستی
پژواک عاشقانه ایمان به هستی
در گوش عابران خموشانه خواند
فردا حلاج وار
بر لب سرود رزم
باید که رفت و رفت
آیا نصیب ما از زندگی فقط
آن زوزه های مست بد اندیش جنگ تبار
در یک غروب سرد
یا تلخی زوال نسیم لحظه ی بهار
نه
در پشت دردهای زمستان
گلخند آفتاب پیامیست
بر ساق هر جوان و جوانه
هامون:
ای وسعت زلال ستاره
بیدار باش
نجراب
هیبتگهی سترگ دلیران
قبضه کن
بر شب ستا و روزگریزان زن ستیز
یک باره نعره کن
تا ترک خاک کنند
آرکستر شکسته ی من
آن آخرین نغمه ی جان را نوازشی
آمو:
تکتاز سیل خون شهیدان
بخروش
تا لاله از تلاطم امواج سر کند
"پروانه" عقده های دلش را بدر کند
لبخند بر لبان یتیمان جاری باد!
دیدم به چشم خویش
تورخم
مرز گریز ز غم
بــــر لـــحــــظه ای
سپتامبر 2003
---------------------------------------------------------------------------------------------------
* در ستدیم ِ که زرمینه را تیر بـــــاران و ده ها تن دیگررا دست و پا بریدند
اینک عکس بزرگ از سر جنایتکار نصب گردیده و زیر آن هم در وصفش شعر
شاعر درباری خلیلی به چشم می خورد.
تنها ترا نه شکسته اند
تنها ترا نه‌شکسته اند
به‌بت های بامیان
در این روال شکست و
زوال روزنه ها
که گریه ارزان است
ترانه حجم جنایت
و حرف حرف زمین مرده
یا که پنهان است
بیا شراره ی شب های بی ستاره شویم
به امتداد همین زندگی نا شیوا
به ناکجا و کجا
مسخ سروستان را
به کام مضحک تاریخ
بران
که زهر کنیم
ز پولیگون غزلیست خون "سرمد" و "آزاد"
به قتل گاه صد هتلر
به سوگ نرگس و لاله
مزار برف کفنان یکاولنگ برویم
* * * *
بیا که آیینه ها را شکسته می خواهند
صدای پای ترا جرم
سرود سبز هزار آرزو را جلاد
تمام پنجره ها را
بسته می خواهند
حجاب حاکم شهر است و
هر نگاه ممنوع
بلوغ حنجره ها را بریده می خواهند
بیا که ریشه آبای ما به تیشه زدند
و یاد یادِ گران مایه یادگاران را
لمیده می خواهند
کجاست چشم و گوشی
قضات موزونی
گذر نه مکث زمان است
بیا قدم بزنیم
غبار دل تنگیست
حروف حافظه ی کوچه ها تردید است
نشاط زندگی در چهره ها یخبندان
و خیره می نگرند
طفلکان جاده ما
به سهم خویش از امروز
به آسمان
به زمین
ببین که درد و شکنج
همیشه داد و ستد می شود
در این بازار
بهای خون چه پایین
درون درز و دریچه حنای رنگیست
چرا ؟
چگونه ؟
چنین
مگر همیشه بهار را به روی ما بستند
و شام نحس و سیاه را نصیب ما کردند
مگر همیشه به سنگسار
مگر همیشه به اعدام
ترا و هم مرا میبرند
د‍‍‍‍ژخیمان
بیا به کوه بزنیم صخره در خروش شویم
و عهد زندگی را همچو "چه" تازه کنیم
و ما سنگ نشویم در بساط درد زمان
بیا به غمکده ها ابر نو بهار شویم
غبار زخم بزدائیم و جویـــبارشویم
نشان خشم سکوت هزار باران را
جرس نواز به پرواز و
انتقام شویم
بیا پرنده ای دریا و دشت تام شویم
5 مارچ 2001