گــزارش

                        گزارش نتیجه یک سفر به داخل افغانستان است که

                       که جز ویرانی چیزی ندیدم .

 گــــــــزارش

بازآمدم به سوی تو مادر

با یک بغل امید و تبسم

دستان من تهی

باز آمدم که بوسه زنم خاک پای تو

باز آمدم که مویه کنم در رثای تو

هر چند  به دیدگان تو دیدم

هر چند به گوش جان شنیدم

هر چند چند رفتم و دیدم

پ‍ژمرده و شکسه و نالان

ویرانه ای به وسعت آفاق

اشکی برای گریه نمانده

آه درون سینه جانکاه

تا چشم و

        چشم

            چشم دواندم

بلدک ! در رهگذار مردم گمنام

                       آغاز ماتم است

هر انحنا کمین

در هر کمین مرگ

هر پایه زخم زخمی و

هر جا نشان ماشه شیاد

حتا

نامردکان روز

سنگفرش جاده را به غنیمت ربوده اند

اینجا بهار هیچ ندمیده

                      صحرای وحشت است

این قصه گو مسافر هم سرنوشت من

گریانتر از من است

گفتا :"من دیده ام سرخ  دروغ را

من دیده ام سفید به ناپاکی گناه

من دیده ام سیاه و سفید مطلقا ریا

آن یک به پولیگون

این یک به میخ و سرب و دریدن

و آن دیگرش نپرس

نفرتگهی زمان

            زهر خند تاریخ

اکنون همان خران

پالان و خرران

           اندک عوض شده "

گفتا : نظر فگن

این پایتخت "کودک" دیروز

در آتش جهنم بیداد

آری

دیدم به چشم خویش

                      آوار قندهار

تا چشم و چشم و چشم دواندم

"میوند" خونین تر از زمانه ی خود

بر دشت"سنگگلان " پائیز پادشاهست

این داغ داغ چهره "دلارام" !

بکواه

آرام و سرد خمیده خموش است به گوشه ای

فریاد بر کشیدم ای واه گدام من

ما پا برهنگان فلک سخت گرسنه ایم

صلحی به جای خوشه ی گندم

هرات "رستخیز"

جان میکند هنوز

در پنجه ی قساوت نا بخردان دون

دیدم که گل پری

   در قید چادری

       با آن کتاب کهنه به مکتب می رود

دیدم "جوین" خویش

توفان ریگ به زخم دلش تیغ کشیده بود

"شاه جوی" ساطور خشک سالی به گردن نهاده بود

غزنی ! بار دگر به ماتم تاریخ نشسته بود

دیدم شمال به قامت خود خون نوشته بود

فریاد دهکی

میخ کوب کرد مرا

آه ! آهسته پا گذار

هر ذره اشک و خاطره و خون

خون عزیزان شهیدم

اینجا دخترم

اینجا برادرم

آنجا ...

دست بر دعا فشرد

خونابه می گریست

هی رفت و  گفت و   گفت

دیدم به چشم باز

کابل دلبند روزگار

بابل سرای بزم غزل

اینک

پایمال سُم و پنجه ی بیمار

فریاد بی صدای هزاران

سیمای خون بر در و دیوار

چون چینی شکسته ی ایام

با پتره های در هم بر هم

دهی شبیه شهر اسیران

در چنگ چله های زمستان

دیدم که در برابر چشمان "زرمینه"

منحوس قاتلش

                به تماشا نشسته بود  *

دیدم خطمی نیست

خُتن نیست

        ترانه نیست

عشق را به کوچه سار تقلب رانده اند

افیون خدای نان و زر و زور

ورد زبان کودک و برنا

سرگرمی زمانه ی  ما

نیرنگ

     بنگ

         جنگ

بازار داغ به شانه ی " شاهرخ"

رشوت حرام نیست راستی خیانت است

بسیار داد و داد رسی نیست

تصویر زندگی ز نفس ها بریده بود

تصویرگران به غرفه ی  تنگی خزیده بود

شاعر ز زلف یار کمندی تنیده بود

یا آنکه دست و صورت بیداد بوسیده بود

دیدم

همسایگان ما

آتش بیار معرکه هستند

"امدادیان" ناظر فقر است

و فقر تا  انتهای شاهرگ بحران

"چاراسیاب" گندیست بر مشام

از یادگار امت "زرداد"

در شرق

تقویم خسته است

خود کامگان جهل

غرق جهاد خویش

و آنجا زباله دان چه خالیست

دیروز" بوی بهار نارنج"

امروز نارنج مرده است

بویش غبار غم

دیدم حاکمان زمین دالر و تفنگ

دیدم که سارقان همه جا پاسبان شده

دیدم ضحاک به خانه من "مهربان" شده

دست زیر فک به غارت عراق گریستم

دیدم

در لابلای این همه نیستی

پژواک عاشقانه ایمان به هستی  

در گوش عابران خموشانه خواند

فردا حلاج وار

    بر لب سرود رزم

باید که رفت و رفت

آیا نصیب ما از زندگی فقط

آن زوزه های مست بد اندیش جنگ تبار

                                در یک غروب سرد

یا تلخی زوال نسیم لحظه ی بهار

نه

در پشت دردهای زمستان

گلخند آفتاب پیامیست

بر ساق هر جوان و جوانه

هامون:

ای وسعت زلال ستاره

                    بیدار باش

نجراب

هیبتگهی سترگ دلیران

                   قبضه کن

بر شب ستا و روزگریزان زن ستیز

                                یک باره نعره کن

تا ترک خاک کنند

آرکستر شکسته ی من

آن آخرین نغمه ی جان را نوازشی

آمو:

تکتاز سیل خون شهیدان

                       بخروش

تا لاله از تلاطم امواج سر کند

"پروانه" عقده های دلش را بدر کند

لبخند بر لبان یتیمان جاری باد!

دیدم به چشم خویش

تورخم

مرز گریز ز غم

                 بــــر لـــحــــظه ای

سپتامبر 2003

---------------------------------------------------------------------------------------------------

*  در  ستدیم ِ  که  زرمینه را تیر بـــــاران و ده ها تن دیگررا دست و پا  بریدند

 اینک عکس بزرگ از سر جنایتکار نصب گردیده و زیر آن هم در وصفش  شعر

شاعر درباری خلیلی به چشم می خورد.