آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانبدخشان!
بدخشان!
بدخشانم به ماتم رفت و
خونین گشت
و من قدر تمام لاله زارت
در دل صحرا
به سوگت اشک باریدم
و مشتی خشم را با خلق تو
ای سرزمین لاجورد و عشق
گره کردم
که باید ریشه خشکانم جنایت را
که باید این جهنم را
بهار تازه و
آزادگی بخشم.
"آژن"
زنان! عصیان
زنان! عصیان
زنان آوازی در زنجیر
زنان پایمال جهل هرزگان پیر
زنان چون عشق و آزادی
گهی بر دار
گهی تحقیر.
زنان! آتش زدن بر این گران اندام
گریستن زیر دندان ستمکاران
عدالت نیست
شهامت نیست
نکن ناله
عدو با تیشه اش خرسند میگردد.
زنان! با قرن خون و مرگ
که از لبخندهای دختران صد کام می جویند
چه باید کرد؟
زنان! با اژدر خونخوار
که می بارد جنایت دم به دم
هر بار
سلاح صیقل دهید درسینه
چون "مینا".
سکوت سرشار خیزش هاست
زمان آبستن فریاد
زنان آگاه
زنان ای خفتگان جنگل برنا
حصار تنگ را بشکن
خروشان شو
شکوفان شو
تمام ساز و برگ شب پرستان را
ظهور تلخ سوزان زمستان را
به آتش کش.
جهانی تازه احیا کن
نماد رزم یاران را
ببر در کوچه ی دلمردگان
عصیان بر پا کن
فغان زخمی را با عشق
مداوا کن
بسوزان این جهنم را
روال کهنه ی غم را
که فردا
هر زنی
چون لاله بر رخسار دشتستان
بروید هر کجا آزاد
بگیرد در بغل
بی دغدغه
دنیای خلقت را.
4 حوت1392
بارانی
بـــــارانی
تو به باران دلم
که ز چشمانم می بارد
اندوه اندوه
هیچ مگو طاقت کن
آنقدر تشنه ی دیدار توام
که به دریا برسم
در عطشم
باز آ با نفست
گلشن جان مرا
سیراب کن.
10 حمل 1393
رویا
رویــــا!
باغبان را کشتند
"رویا" را
به تمنای خزان
زیرانگور به خاک بسپردند
رهزنان خنده کنان مست شدند
فاتح باغ شدیم
خون رویا به تنی تاک رسید
تاک
جایی هر خوشه به باغ
زندگی را به شهامت
بشارت بخشید.
12 حوت 1392فریاد خون!
فریاد خون!
زندگان را کشتند
زندگانی را نفرت کاشتند
بر لوح ِهر گذری غمزده ای
که سراسر خون است
و به فریاد دلش
آسمان می گرید
بنوشتند؛
"قهرمانان جهاد".
فقر ویرانگر کابل را
کتمان کنید
ولی با این تن دریده ی هر کوچه و باغ
که به تاراج شما ناخلفان
خشمگین میخندد
چی توانی کردن ؟
دستی خونین شما
که به افسوس دروغ
جان فرزند وطن می گیرد
باید از شانه ی خمیده ی روز
زود کوتاه گردد.
آژن- کابل
قوس 1391
سخن عریان
سخن عریان
من سخت زخمی ام
زخمی که التیامش
تکاپو آزادیست
در تلالوی استقلال
اینجا
روسپیان استاد تهذیب اند
و قاتلان
قهرمانان تاریخ.
مردیکه تاج بر سر نهاده است
به فاحشه ی می ماند که هر روز
سر از آغوش یک ناروا
بدر می کند
و با لبخندی بویناک تجدد
شاه شجاع را
شرمنده می یابد.
اینجا
مسلسل "پنتاگون"
و امارت "عمر"
تجویز بقای "دموکراسی"ست
چند بدنام
سایه ی "سیا" را
الاهه نجات میدانند
و میخ تجاوز را
بر جگر شهروندان
"نجابت" و "ترقی" و "تعالی"
می خوانند.
شاه
بی هیچ ندامتی
مدال"اکبرخان" را
بر سینه ی "مکناتن" مدرن
در "گورستان اجنبیان"
می کوبد
و به قصابان انسان
تنها خونم را نه
خاکم را نه
هویت اجدادم را
و عفت مادرم را
بی دغدغه
لیلام میکند.
آنگاه
دلالان سخن
چرند اجنبیان را
و گند دربار را
قهقه کنان
نقل مجلس میسازند
تا با تغافل خلق
بر مسند حقارت و دزدی
تکیه زنند
و ما
با پاهای متورم
و دهان دوخته
نه به گونه ی "فرخی"
تنها بر مدار خود اندیشی
می چرخیم
و زمان را به افتضاح می گیریم
به توجیهی که
شایسته ی پاکان نیست.
آخ!
"اسپارتاکوس" سرکش
"گونزالو" غریده در قفس
"ویتنامیان" جنگجو
من فقط
غرورت را
اندیشه ات را
و همتت را
در سرزمین که حاکمانش
مفعول روزگار اند
و بدنام تاریخ
می جویم.
آزادی؛
جان مرا
و نعره ی تو را
به صلابت رفتگان آگاه
در کوچه ی که زندگانش
به اسارت رفته است
جاودانه طلب میکند.
به صیقل اندیشه ات
برخیز
و کلیتت را
به عشق و آزادی
اهدا کن
تا جهان بر پاشنه ی عدالت
همپای خورشید
برهمگان
یکسان
بتابد.
28 اسد 1391
بهاران نیست!
بهاران نیست
بهاران است!
سخن زیباست
هنوزدر کنج ذهن عشق
زمستان است
نه باران است
نه بویی از بهاران است
دل من درازای غصه ات
ای دوست
ای میهن
چه بی تابانه خونش ریخت
سراسرزندگی
آزادگی
در چنگ زندان است
بهاران کو
یاران کو
جهالت ساقه ی هر لاله را زنجیر پیچیده
دروغ است آنچه می لافند؛
زمستان رفت بهاران است.
آژن–کابل
ملاله
به ملاله؛
که خونش را به قلم بخشید
تا مکتبی بسازد
برای "نسل رنج و خون "
"آژن"
مــــلاله؛
ای دختر پــــاک عـاشقــــانه
بی باک مخوان تو دلــــبرانه!
خفــاش ستم گـرفته قــابو
در آن سوی مرز و این کـرانه
گرگ اند همه در لباس مردم
کردند به تــرور تـــــرا نشانه
گفتی قلم و کتاب و حـــقم
کوفتند به سرت چو جابرانه
خاموش! حرام و تخم بدنـام
یا گـور برو یا کنج خـــــــــانه
ما حاکم شهر و ده و کوهیم
ایـــن آیه رسیده «عـالمانه»
باید بکُــشم ترا دگـــــر بار
کافر شده ای درین زمانه
«کلثوم» و «غزاله» و «صنوبر»
رفتند به بهشت بدین بهانه!!
آیین من وخــدا همین است
شمشیر و اعـدام و تازیانه!
آندم که تـــــرا نشانه رفتند
آه از دل سنگ کشید زبانه
آن دره ســرد و سبز دلــها
بر ســوگ نشست مادرانه
در باغ و بهـــار نسل فـــردا
اندیشه ی عشق زند جوانه
میوند من و سواتِ زیبــــا
دارد به شجاعت یک میانه
قــاف دلِ عاشقان دنیــــا
«جویا»ی جوان و جاودانه
سر بر کف دست نهاده جنگید
با قاتل خلق و خاک و خانه
«چه» گشت و چراغ زندگی شد
در کوره رهی هزار کرانه
عشقِ که به خون خری گران است
از دشمن شوم جــــاهلانه
بیداری تو دوای ملک است
گــــولت نزنند زیـــــــرکانه
اینان همه از سرشت مرگ اند
«کرزی» و «سیاف» و میخ و فانه
«انگلیس» و «سیا» مسبب جنگ
ذوب ات نکنند به ناز و ناله
باز آ باز آ که خانه خالیست
ایستاده بـــرزم در آشیانه
تو دست مرا بگیر به یاری
خورشید منی بخوان شبانه
درد من و تو به شعر نگنجد
یک چاره بسنج مـــــدبرانه
رندانه بخوان قناری عشق
از مکتب و علم و آب و دانه
تا راه خطر به پیش نگیریم
آزادی نــروید خــــود سرانه
مشتاق تــو ام عزیز زخمی
سازم به رهت هــــزار ترانه.
6 عقرب 1391- کابل
ندارند جهشی
ندارند جهشی
واژگان می گریند
وقتی از جانی ملکم گویم
حیف این مردم غلتیده به خون
اشک بارند و
ندارند جهشی
برگزیدند سکوت را
به مداوای تن زخمی خویش.
دستی در خون هزاران جلاد
سنگ افسوس جهان غارت
فرق و دندان مرا می شکند
همتم بدرقه کن
که به لب آمده جان
مرگ بهِ از نفس ِ بی آزرم
گر بدین پستی پستان
بیغرض در قفس سرد زمان
خو گیرد.
تقویم خونین
به مناسبت سیه روز ششم جدی ۱۳۵۸که توام بود با اشغال و
جنایت سوسیال امپریالیزم شوروی و نوکران حلقه به گوشش
در افغانستان.
تقـــویم خونین
در پاره پاره گوشه ی تقدیر ملتم
از شش تا به هشت
خون است و
جنگ و جرم و جنایت
برخیز ای عزیز
تا بشکنیم دهان ستم آفرین را
ورنه
کلاف جنگ و اسارت هزار سال
می پیچد
در سراسر تقویم عمر مان.
6 جدی 1391 – کابل