سخن عریان

سخن عریان

من سخت  زخمی ام

زخمی که التیامش

تکاپو آزادیست

در تلالوی استقلال

اینجا

روسپیان استاد تهذیب اند

و قاتلان

قهرمانان تاریخ.

مردیکه تاج بر سر نهاده است

به فاحشه ی می ماند که هر روز

                        سر از آغوش یک ناروا

                                         بدر می کند

و با لبخندی بویناک تجدد     

شاه شجاع را 

             شرمنده می یابد.

 اینجا  

مسلسل "پنتاگون"

و امارت "عمر"

تجویز بقای "دموکراسی"ست

چند بدنام

سایه ی "سیا" را

الاهه نجات میدانند

و میخ تجاوز را 

بر جگر شهروندان

"نجابت" و "ترقی" و "تعالی"    

                        می خوانند.         

  شاه

بی هیچ ندامتی  

مدال"اکبرخان" را

بر سینه ی "مکناتن" مدرن  

                 در "گورستان  اجنبیان"

                                          می کوبد

 و به قصابان انسان

تنها خونم را نه

 خاکم را نه  

هویت اجدادم  را 

و عفت مادرم را

بی دغدغه   

           لیلام میکند.

 آنگاه

 دلالان سخن

چرند اجنبیان را   

و گند دربار را

      قهقه کنان

         نقل مجلس میسازند

تا با تغافل خلق

بر مسند حقارت  و دزدی

                        تکیه زنند  

و  ما

با پاهای متورم

و دهان دوخته

نه به گونه ی "فرخی"

تنها بر مدار خود اندیشی

                    می چرخیم

و زمان را به افتضاح می گیریم

به توجیهی که 

                 شایسته ی پاکان نیست.

آخ!

 "اسپارتاکوس" سرکش

"گونزالو" غریده در قفس  

"ویتنامیان" جنگجو

من فقط

غرورت را  

اندیشه ات را

و همتت را

در سرزمین که حاکمانش  

مفعول روزگار اند

و بدنام تاریخ   

            می جویم.

آزادی؛

    جان مرا

و نعره ی تو را

به صلابت رفتگان آگاه   

در کوچه ی که زندگانش

              به اسارت رفته است

جاودانه طلب میکند.

به صیقل اندیشه ات

                      برخیز

و کلیتت  را

به عشق و آزادی

                       اهدا کن

تا جهان بر پاشنه ی عدالت

همپای خورشید

              برهمگان

                     یکسان

                            بتابد.

28 اسد 1391