آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانهرکه در بی‌عملی مُرد ...
پشت سر تفرقه و تاریک است
پشت سر منظره‌ی ترس
ترور و
دهشت
پشت سر فاجعه‌ی تاریخ است
پیش رو وحشت دیروز
به توان ستم و غارت و مرگ
در همه روز
ما میان آتش
نیم‌جان می‌سوزیم
تو بپاخیز که ابهام بکُشیم
راه سستی را ویران کنیم
پل بی بنیاد را
از زمین برداریم
و نگوییم که هوا آلوده است
و نگوییم که راه بن بست است
و نگوییم که تعهد همه جا بشکسته است
و نگوییم که شور و شرر نیست
در این خطه
در این مجمر پاییز زده
از جبر و جنایت.
تو
تو در این خانه‌ی ویرانه
در این جنگل آتش زده
از قعر جهالت
تا بخواهی کار است
تا برانی همه جا دشمن دون
تا توانی بدوانی اسب سرکش
به دل و مردمک چشم ستمکار زبون
فاصله است
روزگارِ اکت نیست
بوی مرگ می آید
شکوه از یار مکن
راه دشوار نگر
خستگی را بدوان
و از این شهر فلاکت زده
که مشبوع دروغ است و
ریا
و اسارت کده‌ی جان من است
سوی آن کلبه که فریاد کمک بالا است
گام محکم بر دار
و به پیش باید رفت.
ترک میدان آسان
ترک وجدان سخت است
دورتر گرچه به ظاهر بهشت است
ولی بهر دل ما
که ز هر گوشه‌ی خود خونبار است
زندان است
مام زخمی را تنها مگذار
گریه‌ها را بشنو
خنده در این قفس سینه چقدر تبدار است
فکر آگاه را آرایش ده
گاو خدمت را در مزرعه خلق بران.
امپراتوری غارت
کمر دشمن اندیشه‌ی آزادی را
به هزار توپ و تفنگ
سخت بسته است
مصلحت را شکنیم
برج سازش را ویران کنیم
صلح،آغاز جنایت
به سیاق جاری
صلح در سایه اشغال
ظهور جانی ست
نگذاریم که هر دلقکی بی‌مایه به ما چیره شود
نگذاریم شغالان به درِ کوچه‌ی ما چوچه کنند
نگذاریم که این گله وحشی بدرند بار دگر
جسم پر نور هزار کودک نو خاسته را
دره با آب و
آب با ماهی
آدمی با وطنش
لازم و زیبا است
قامت از کوه آموز
و تلاطم را از دریاها
«ترس را خنجر کن»
و به این راه و درفش
که حقیقت دارد
و نجات بشر از رگ رگ آن پیدا است
باور کن
حرف ما گر نزند گرز به اندام ستم
فکر ما گر نکند مکتب عشق را آباد
گام ما گر نشود پله به سوی خورشید
پوچ و بی معنا است
زندگی شور مرا
دست توانای ترا می‌طلبد
موج از خود گذری خلق کنیم
راه هموار شدنی‌ست
هرکه در بی‌عملی مُرد
رفیقِ ما نیست.
1جدی ۱۳۹۸
