مینا

               مینا!

گفتی؛ "من راه خود را یافته ام"

                       " بیدار گشته ام"

رفتی درون چشم سیاهی

                      به جنگ خصم

                             پر شور و استوار 

تا آفتاب به چتر سیه بخت دختران

چون خوشه های دامن دریای نیلگون                                

                              روزی طلوع کند.

مینا؛

گفتی و سر به راه عدالت گذاشتی

با همتی به قامتی کوه های نامدار 

تا روزگار ز بند اسارت رها شود

دردا که رفتی،

وز خون تو

          رهایی زن

               بر لبان روز

همچون ترانه های دل انگیز نو بهار

جاری شد و

           جوانه زد و

                        جاودانه شد

مینا؛

اندیشه ات هنوز

بر جویبار خاطر رزمندگان دهر

حماسه آفریده و

                  پیشتاز کاروان

هر سو می جهد

                  به نگاهی که صبحدم

                                      فاتح زندگیست 

وز راه و عزم تو

این جانیان به وسعت "یاران" یاوه گو

ترس بر جگر تنیده و

                      فرسنگهای دور

                                       گـُریزمی کنند

مینا؛

از زخم سینه های  "سحرگل"

                               شرار رزم

      دیریست لرزه بر دل جلاد ریخته است

یاران را  بگو!

خون می چکد هنوز

از حجره های خاک 

صیقل دهید شعله ی اندام خویش را

خیزید و طرح زندگی را تازگی دهید

مینا؛

نامت نماد زنده تاریخ رزم ماست

ای قهرمان خلق!

م. آژن

کابل/1 فبروری 2014