من آبروی مرگ را

من آبروی مرگ را

کسانی به سر نوشتم

                          راهم

                      ایمانم بازی کردند

و کسی هم به تنها عشقم

با مرگ شان شادمان نخواهم شد

زیرا نخواسته ام

               ساده آسوده شان کنم

زیستن در حقارت

انتهای مرگ است

آنگاه که داغ لعنت انگشت نما کند

دریوزگان به طعنه بگویند ...

و تفخند ایام منزجرش کند

زغال و زغن

خدا را به خنده وا خواهد داشت

نا انسانی که تعفن بی ننگی را

                       استنشاق می کند

و در محله نجابت

               استمنا می زند

جایش در گورستان ما نیست

تاق بلند موزیم خوکان

  شاید

پتیارگان را بپذیرد

من آبروی مرگ را

آخر به پای آغل پستان

نه نه هرگز نمی ریزم .