اشک شعر ...

به نادیا ، نادیای که در "انجمن" نا خردان

 زن ستیز نگجید و مرگ را بوسه گرفت .

اشک شعر  

هریوا سوی تو می بینم ومی گریم باز

                            داغدار است لب تو

هریوا قامت بریده ی روز

هریوا زخمی استبداد است  

هریوا شعله  فریاد دل لیدا ها

                تا ته ی زلف مسکا رسید

هریوا برنفس تازه تو            

شب نما مجمر سیال غزل         

تیغ افلاک زآستین کی کشید؟

هریوا نامرد اند این مردان

وبه غداری به ما چیره شدند

                                 معترفند

هریوا

       آه هریوا

وقتی بر شانه شیار شده ات

تاخت چلی بچه گان

عفت وهستی به تاراج زد و رفت

خفته بود شاهرگ وجدان "ادیبان" سفاک

آندم ادراک غضب مرد مگر ؟

                       یا تماشا رفتیم

وقتی آن دخترک باکره را

بی سبب اژدر بیمارکنش

داغ لعنت کوبید*

شرف و غیرت آقای" نیا"

لای پستو  مدفون شده بود

                  یا عقیم گشت چرا؟

ای تفو بر دل تاریک تو" ننگ"

ننگ بی ننگی و وحشت زدگی

ننگ شرم آور تعصب

دختر پاک خدا

              ذوق هری راکشند

اما نه

نادیا

زایش فردای نوین

نادیا رابعه ی نو پای سخن

تپش قلب جوان

گردش آهسته نما

خنده چشم تو ای دخت غرور

                            تب دارد

میگزد سینه بد طینت مرد

آسمان رنگ دروغ دارد

                       باران دور است

خوان اخوان زدگی

                        مرد زدگی

                                       گسترده ست

حرف را ساده نگار

                درد را انکار کن

                        که دهان می بویند جلادان

قلب ها مضطرب اند

                        گونه ها خشکیده  

کوچه می ترسد از تنهایی

عصر تکرار فجایع

                     جشن تزویرگران

و زمین خونین است

و خداوند

           جا تعویض کرده ست

زندگی قاتل بی باک فقیر

زندگی دار به حلقوم ستم گر نکشید

نادیا قفل وقفس را نپذیرفت

              مرگ را بوسه گرفت

اشک شعر نیز چکید

نادیا

     ظاهر پندیده تهی مردان را

رسم پوسیده و بویناک سیه پوشان را

با خط خون به دیوان هریوا بنوشت

حرمت است به بیداری اش

کی توان انکار کرد

نادیا

وسعت پر مهر هری

عاشقانت همه سو

                   به تو می اندیشید

ای فروغ رهی پربار هزاران مادر

واژه در فک و نگاه تو

                           عجب می خندید

زن ستیزان لئیم 

الدگانه  بریدند

                      گل و گلبرگ "گل دودی" را

زندگی با تو نخواند

جسم رنجور ترا کوبیدند

واژگان را ز لبت دزدیدند

خواهش و ناله و اندیشه تو

گره مانده به دل های بشر

وقت آن است که بخوانیم با هم

هریوا ننگ به دامان تو می کارند

                                  نامرد شدگان

خوشه شعر تو پژمرد اگر

خیز صبح دگری

              فصل سکوت را بشکن

شعله بر خرمن اهریمن زن

هریوا شان زمان

                    زندگی از یاد نبر

گر یکی مشت شویم

                    حلقه زنیم

و فرو کوبیم برفرق ستمدار ستم

زندگی سوی تو می آید و

                              می خندد باز

                          12/11/05 پ

*چندی قبل امربالمعروف  تورن اسماعیل دختری را به جرم چکر رفتن بدون محرم بی شرمانه به شفاخانه جهت معاینات

باکرگی روان کردند که داغیست مثل هزاران داغ دگر به پیشانی اش