آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستان
آواز رزم
اشعار انقلابی و مردمی از سرزمین ویران و اسیر به نام افغانستانای بهار
ای بهار آمده ای
مقدمت لاله و آبادی و باران بادا!
دل من میخواهد
با تو لبخند بزنم چون جویبار
با طبیعت بنشینم سر هر کوه و کویر
چنگ و چغانه سرایم که وطن مست شود
لیک اینجا
زندگی زندان است
شب هر همنفسم خونین است
دست مردم خالی ست
سینه آبستن فریاد هزاران آه است
به تمنای تو من رقص کنم ؟
یا به غم های تو خونابه چکان بخیه زنم؟
من چه باید بکنم ؟
ای بهار آمده ای
باورم است که صحرا و سحر نو گشته
من که ویرانه ای دست خویشم
من که وامانده ای صد خار وخس بدکیشم
من چه باید بکنم؟
تا جهش کاکل فقر را به نوازش گیرد
بدمد صبح سپید
و بروید خورشید
از سیه چال زمستان
به ته ی کوچه ی پر مهر بهاران
طاقت "محسن" و
عزم "فیض" را
می طلبد
فصل بیداری پیوند مرا می خواند
گل به اندام زمین باید کاشت
زشتی را برداشت
با قدم های متین
نغمه ی عشق به فریاد بلند باید کشت
تا گریزد سستی
تا فرو ریزد بنیاد کجِ هر پستی .
م.آژن
اول حمل ۱۴۰۱
تو ای بیچاره !
تو ای بیچاره
ای سست عنصر کُخدار
تو راهت را که با خون رفیقان سرخ و سیراب است
به سوداگر فروختی، خفتی در مرداب
که جان آسوده گردد از طناب دار
و حسرتها برم بر ساحلِ آرام
تو ناامیدی
تو از حرمت سرای کوچه بریدی
تو با دون مایگی هایت
نجنگیدی
به زیر بال کرکس نرم خُسبیدی
بدین سان اختگی
شرمندگی سر زد.
تو "راه راحت جان گیر" و
پشت بر خلق
به گوش "بی غرض ها"یی نمک نشناس
نزول آیه ی تسلیم را
شب ها قرائت کن
و در بند هوس سرگرم رویا باش
ترا با این همه تردید و ترس و لرز
درین صحرای خون باران
میان کوچه ی یاران
راهی نیست
فقط چار زانو می زیبد.
و اما من
امیدم را ز جوی یاس تو بیرون کشیدم
خرم و سرشار
زدم بر شاخسار دردها پیوند
که روید عشق
دمد گل خوشه ی خورشید
پرد بر تار و پودِ جنگلِ فردا
نوید غرش تغییر
من اما بر گزیدم باز
همان دریای ناپا را
همان گام های بی برگشت
اگر خوانی که بیجا بود
بیجا را
همین راه را
من اما در دلِ ویرانه
با این خلق رنج و خون
ندای "احمد" و "مینا"ی میهن را
به مارشِ رهروان محکم خواهم کوفت
گلوی زندگی را
با سرود خیزش مردم
به عشقم تازه خواهم کرد
حقارت را
پلیدی های یک مشتی نجاست را
بدست کودکان ده و شهرِ شور و اگاهی
دوباره پاره خواهم کرد
ستمگر با خس و خاشاک
چه رسوا و حقیر در گور خواهد مُرد
تماشا کن
غریو کاروان را در مسیر عدل
شکوه زندگی را در "خراب آباد".
۱۱ جوزای ۴۰۰۱
مهسا را کاشتند!
مهسا را کُشتند
نه،
مهسا را کاشتند
در رگ خلق
در غرور تن فریاد و نبرد
بی خبر از آنکه
ترس زن خنجر گشت
بر گلوی جلاد.
مهسا ابر شد مستانه غرید
بر سر راه جنایت
و به آواز بلند
همه جا راز او را
نام شرر خیز او را
به قیام افراشتند.
مهسا خنجر شد
مهسا پرچم رزمندگی هر زن شد
ای تو ایران زن و
آهنگِ به بیداری من
من که دردمند ترین مهسایم
من که آشفته تر از کوچه ی واویلایم
باید اینجا که جنایتکده ایست
گورکنان بهر زنان پیدا اند
همزمان با همگان برخیزم.
م.آزن
باز آگاهی را...
کمر کاج شکست
"برچی"به خونابه نشست
باز آگاهی را
باز گلبرگ و رگ و خوشه ی دانایی را
جانوران جانی
به تبر کوبیدند.
شاخه ها خون بارید
قلب مهسای دیگر باز درید
"نازیه" لای کتابش دفن شد
"مرضیه" مهر وطن را نچشید
و "بنین" چون گلسرخ
در تب درس پر پر شد
کس به اندوه من از جا نپرید
زندگی
عشق
صدا در قفس است
لاله را ریشه زدند
و تباهی آزاد.
غم عالم اینجاست
زندگان صف بسته
مرگ جان می گیرد
جهل سوار بر دانش
ما،چار میخ
سخن از ماه و مریخ می گوییم
کابل ای قله پیکار و وقار
بشکن این درب سکوت
مهسا شعله خشم گشت و نبرد
و تو
در بستر سوگ ره گمی
دست ها را مشت کن
بر پا شو
با درفش زن و آزادی و
پیغام بهار
"زیر باران" برقص
پا بر گور ددان باید کوفت.
م. آژن
جمعه سیاه (۸ میزان ۱۴۰۱)
این دار رفتنی‌ست
ای رفته‌گاه عاشق و آگاه
بود تان ولوله بود
و نبود تان
گرزی‌ست بر فرق سفله‌گان
این دار رفتنی‌ست
جلاد مردنی‌ست
خون شماست در همه آفاق
تکثیر می‌شود
ایستاده مردن رسم کهمردان آگاه است
بر عهد تان تعظیم!
بر رزم تان درود!
م.آژن
۱۷ جدی ۱۴۰۱
شعر و شرف توای!
به دیه‌گو مارادونا
به دیه‌گو
هنگامیکه کوچه کوچه‌ی دنیا
نام ترا به بلندای کهکشان
در سوگ و
در سرور آواز میدهد
شوق هزار زندگی
از گور روزگار
پس زنده می‌شود.
دیه‌گو!
تو از کدام سرشتی
که امپراتوران می هراساند و
دیکتاتورها توطیه میکنند
و مرتدان انکار
ارژانتین بار دگر با تو احیا می‌شود
و امریکای لاتین
«فهم تند» ترا
در جوشش ستارگان نو خاسته
در امتداد جنگلی که "چه» قدم نهاد و رفت
جست‌جو می‌کند
اکنون گیتی بوی ترا میدهد
و «روزنبرگ» ها در خاک می‌خرامند
چون بذر انقلاب
و«آرتل»های آینده
با «خلق بی شمار»
در سینه می‌نوازند
شیپور انتقام
دیه‌گو!
منشور تو چیست
که تصویر«چه» را به بازو زده
«چاوز» را ابرمرد میدانی
و ستمبران را بر محور
«وحدت و تشکیلات»
انسجام می‌بخشی
و «بش»ها را کثافت انسان خوانده
توپ را به زیر پا نهاده
فریاد می‌زنی:
فوتبال سیاست است
و با لنگ «فیدل»
انگلیس را در هم می‌کوبی
یادت بخیر دیه‌گو!
چه با صفا زیستی !
چه با شکوه گفتی!.
دیه‌گو!
تو،
هوس ثروت را در خویش کُشتی
و حسرت بازار هرزه را
با پشت پا زدی
و مرزها را در هم شکستی
آنگه
بر قله ی شرافت و دانش
پاکباز برآمدی
تا جهانی بیابی فارغ از جبر
عاری از کین
اما ما
در دوزخ بزرگ
در بطن انفجار
دانه دانه ضعف ها را بر شمرده‌ایم
و دسته دسته سُستی ها را
با تعهدِ به طاقت مردم
در هم کوفته ایم
که کرختی ها را
که پلشتی ها را
با دریبل جانانه‌ات
در پرتوی
پراتیک و اندیشه‌های پاک
ذره ذره بتکانیم
از صف خلق ها بدوانیم
و میهنی بسازیم
به صداقت آفتاب و
مقاومت فولاد
دردا هنوز هم
ما در گرو اشغال
و جهالت خونریز اخوان
بی آنکه آگاهانه بجنبیم
هر روز قصابی می شویم
شور شورش
و موج جهش
اینجا
در کالبد شکسته‌ی این شهر بی قرار
در هسته‌های فکر هزار زخمی جوان
با درد و آه
خوب ندمیده ست آشنا
هنوز ما
با خرده کاری های تباه کن
سخت در عذابیم
و از پیوند استخوانی مان
و رگ تبارزدگی مان
و حقارت پشتون خواهی مان
و پوست هزارگی و
تعفن ناآگاهی
که بوی عق میدهد
و با امراض جنون زده
عجین گشته است
نبرُیده‌ایم.
با این همه تلاطم پُر درد
ما نیز
دنیال می‌کنیم
یک انقلاب را
شم و شرار و خیزش زحمتکشان را
در قعر صد زمستان
راه بهار را
تک زایش طلیعه‌ی خورشید و ماه را.
آرام بگیر عزیز
مشت را بلند کن
روزی
توده های ستمبر
بیدار می شوند
کاخ سفید و فکر تبهکار «بایدن»
در آخرین خروش «دیه‌گو»ی بی شمار
ویران می شود
در یادمان مادر فردای روزگار
سر افراز زیسته‌ای
بارور از شکوه عزیزان
بی باک رفتی ای
راهت گرامی باد!
ای رود جاودان
در خشم بیکران.
30 نوامبر 2020
از نیمه راه گذشته...
از نیمه راه گذشته ....
در روزهای بد
در سال زشت و زشت
مرگ طرح ریخته است
دار و طناب گردن ما را ریسیده اند
بر شانه های مان
هفتاد کتاب کار
افتاده است و
تحرک "چه" را طلبگار
در یک چنین هوا
یاران نیمه راه
جان دادن مرا
از من گذر
خلق به تاراج رفته را
از زور ضعف نحس
خنجر می زنند و
غنیمت شمرده اند
یاران نیمه راه
نه
از نیمه راه گذشته به گودال ابتذال
قی کرده های تعفن چند گنده خوار را
نشخوارکنان کتاب رهی خویش کرده اند .
اینان
در منجلاب ذلت و افلاس
نِق نِق کنان حقارت خود را
به رسم رزم
چون خاینِ گریزی و
دزدان "کاکه" اش
در کله های تنبل و وامانده از زمان
با پستی تمام
تزریق میکنند
من از قباحت و به خود اندیشی شما
از شرم مرده ام .
آنی که از من است
هر چند ورم نموده و از پا فتاده اند
سخت می گزد مرا
با خود کجا برم که تو روزی
همباورم بودی
در فرق من نشسته و
تاج سرم بودی.
.
خارپشتک شرور شر انداز دیگری
همرنگ مرتدان
از فقر فهم و فرط رذالت
بی ننگی و لجاجت خود را
به دم خر
در هرزه غرفه های جنایت
به نام خلق
از بام ارتجاع به قناره
کشیده اند
اینان سپاهیان گریز پای مکتب اند
چیل گشتگان راه
کز خاینان ترور شرف وام گرفته اند
تا زهر و غیظ ساری خویش را
توجیه کنان
به کام جوانان تازه کار
در چشم توده های فقیر
قطره قطره نرم
ریزند با دغل
ای همتِ بلندِ عزیزان رفته ام
ای آزمون زنده به گوران روزگار
ای خشم
ای جرقه ی خورشیدانقلاب
جان را بیازما که مرتد گشتگان
داد از اصول"احمد" تابان می زنند
...
در روزهای زشت
در سال شوم سرشت
گر سرخ میروم
مفهوم می شوم
چیزی شبیهی عزم رفیقان سر به کف
ور نه
با حرف گنگ لشکر بی جان
در هایهوی شب
این قافله به قله ی انسان نمی رسد
برخیز
برخیز عزیز جنگی من
با کتاب"چه"
یک شاخه
یک شکوفه به قلب خزان بزن
ترویج کن سرود رهایی خلق را
بگذار با عدو بخوانند:
آیات مرگ ما
پایان شان را
در کار خویش و خیزش مردم
دیریست دیده ام .
ثور ۱۴۰۱
نقب باید زد
در این هوای مرگزا
که بی‌مایگان
از نسل درندگان اند
و متجاوزان
با اختاپوت جنایت
بر گرد مان طناب تنیده
و وسط مان
کوه قاف کشیده‌اند
من فراهی بدخشانیم
من هراتی ننگرهاریم
من خوستی بامیانیم
هنگامیکه در «هسکه مینه»
بر ماین می‌نشانی
و یا در «برچی»،
منفجرم می‌کنی
«پامیریان» در سوگ می‌نشینند
«براهویان» به انتقام.
ای سلاخ شرف‌باخته
آگاه باش:
تافته‌ی باهم بافته‌ام
جدا ناپذیرم
که توطئه و تفرقه هیچ نخواهد کرد.
تمام دخترکان نگونبخت
و مادرکان سوگوار
و کودکان بی سر پناه
فرزندان «سیه‌مو» اند
و هم‌دیاران من
هر کجا کُشتی
مرا کُشتی
هر کی را راندی
مرا راندی
رنج استخوان‌سوز
و چشمان به خونابه نشسته
و آوارگان دور گردون
و قحطی‌زدگان گیتی
از کلیت من اند
من، منش فردی ندارم
و کُرنشی در برابر خصم
هنگامیکه رگبارم می‌کنی
دو باره سرخ خواهم دمید
با تعهدی به طاقتِ میلیون
به بسیج
به تهییج
به قیام همگانی «رخشانه»هایی زیر باروت می‌اندیشم.
در این هوای مرگزا
لُنگ‌های پر گَند
که مُهر صد «سیا» را
به ماتحت خود
به تکرار خورده‌اند
و از جبین شان جنایت جاریست
شب‌ها در زیر ران اجنبی اند
و روزها
«سیاستِ» مرگ می‌زایند
بر بام صلح
از ما طلب اطاعت دارند
آه مردم!
خاموش رفتن
و به آسمان چشم دوختن
نهایت ابتذال است
و وقاحت زندگی.
من طلایه‌دار مهربانی‌ام
و گورکن جنایتکاران
مشت بلند استقلال‌خواهی‌ام
که شقیقه‌ی غارتگران را
پاش پاش خواهم کرد
لحنم
زبان سرخ زمان است
بیان «مرادیان» نیست
و نفرتم به کوچکی «سمر»(１)
افغان هزاره‌ام
از جنس «محقق» نه
اُزبیک افغانم
از «دوستم» مکار منزجرم
تاجیکِ پشه‌یی‌ام
که بر جبین «عطا» و «پدرام» و «علی»
تف می‌اندازم
آری
پشتون این سرزمینم
که گلبدین را گَند زمین
و سیاف را خونریز دوران میدانم
و از سوگواران «عمر»
و مریدان «غنی» آنقدر متنفرم
که خدا از شیطان
و «شمامه» از لشکر جلادان.
نه انگلیس را می‌ستایم
نه امریکای اشغالگر را
و نه، دلقکی که تو باشی.
میهنم را
عاشقانه دوست میدارم
و سرود همبستگی را
تا دورها می‌خوانم.
غرور من
کوه‌ها را می‌شکند
آنگاه که با خلق‌ها درآمیزد
دست قلدرمنشان را
از پشت می‌بندد
این را از من مپرس
تاریخ را ورق بزن.
با این «سیاست‌گران» منجمد شده
و روشنفکرانِ پوک پمپ شده
که طاعون در تن شان
و سرطان در مغز شان
رخنه کرده
و مفلوج روزگار اند
و «دچار گرمی گفتار»
سازش را مرگ میدانم
مسلسل «پویان» را می جویم
و اندیشه‌‌ی «فیض»ها را
انگشتان مان
مشت خواهد گشت
و صدای مان
به نعره‌ای که:
«انسانم آرزوست»
زحمتکشان را
بر گرد سرودِ جهان از آن ماست
بسیج خواهد کرد.
جان باید کند
خون باید ریخت
راه دشوار است
گرگ باران‌دیده باید شد
پیش خواهم رفت
بر ستیغ زندگی فریاد باید کاشت
مطمینا
نقب باید زد
راه باید جست.
۱۳۹۶
(１) اشاره به سخن سخیف سیما سمر که در برابر تصویر گلبدین جلاد ساده گفت: «یک معذرتخواهی از مردم افغانستان قرضدار است»!.
تو ای پنجشیر!
تقدیم به تمامی هموطنان ستمدیده‌‌ام در پنجشیر و سایر ولایات که در اثر برف‌کوچ‌های اخیر زندگی مظلومانه اما پرصفای شان طعمه قهر طبیعت شد، اما کسی به داد شان نرسید.
هوا بس سرد
زمین آبستنِ صد درد
«زمستان است»
دو دستِ دهکده از نان و
آبادی تُهی گشته
سراسر زندگی خاموش
و بهمن می‌برد با خویش
تمامِ آرزوها ررا
دلِ هر دره با غم‌ناله‌ها
سوسو‌زنان هیهات
سرودِ سوگ می‌خواند
تو ای پنجشیر آزاده
که بر نامت جفا بافتند
و از خون تنت زیور
به اندام سگان ساختند
ترا ای مهد لاجورد
گهی جنگ و جنایت کُشت
گهی قحطی
گهی قهر طبیعت کُشت
ولی این شحنه‌گان پیر
که بر ویرانه‌ات
از دور می‌خندند
فقط مست اند به صد نیرنگ
همه همگام
مذبذب‌وار
بدان، مزدور اغیار اند
تو ای پنجشیر!
به پا برخیز
طلسم این دروغ‌گویان خونریز را
که جز لعنت به دامانت
وفا هرگز نمی‌کارند
شکن با همتی دستان زحمتکش!
م. آژن
حوت ۱۳۹۳