نه؛ از نیمه راه گذشته

در روزهای بد 

در سال زشت و زشت

مرگ طرح ریخته است

دار و طناب گردن ما را ریسیده اند 

بر شانه های مان

           هفتاد کتاب کار

افتاده است و 

            تحرک "چه" را طلبگار 

در یک چنین هوا

یاران نیمه راه 

جان دادن مرا 

از من گذر 

خلق به تاراج رفته را

از درز ضعف ها   

خنجر می زنند و 

                    غنیمت شمرده اند 

یاران نیمه راه 

نه 

از نیمه راه گذشته به گودال ابتذال  

قی کرده های تعفن چند گنده خوار را 

نشخوارکنان کتاب رهی خویش کرده اند 

اینان 

در منجلاب عُزلت و افلاس   

 نِق نِق کنان حقارت خود را

به رسم رزم 

چون خاینِ  گریزی و

                      دزدان "کاکه" اش 

در کله های تنبل و وامانده از  زمان 

با پستی تمام 

                  تزریق میکنند 

من از قباحت و به خود اندیشی شما 

سرخوردگان کوچه ی مردم 

ای چرک زخم های نجس 

 نم کشیده ها 

از شرم مرده ام .

آنی که از من است 

هر چند ورم نموده و از پا فتاده است

رسوا گشته اند

 سخت می گزد مرا

با خود کجا برم که تو روزی 

همباورم بودی 

 در فرق من نشسته و

                      تاج سرم بودی. 

. 

سوسمارک شرور شر انداز  دیگری 

همساز ناکسان  

از فقر فهم و فرط رذالت

بی ننگی و لجاجت خود را 

به دم خر

در هرزه غرفه های جنایت  

به نام خلق

            از بام ارتجاع به قناره

                                       کشیده اند

اینان سپاهیان گریز پای  مکتب اند

چیل گشتگان  راه 

کز خاینان ترور شرف وام گرفته اند

تا زهر و غیظ ساری  خویش  را 

توجیه کنان 

به کام جوانان تازه کار  

در چشم توده های فقیر 

قطره قطره نرم 

ریزند با دغل 

ای همتِ بلندِ عزیزان رفته ام   

ای آزمون زنده به گوران روزگار 

ای خشم 

ای جرقه ی خورشیدانقلاب

جان را بیازما که تخدیر گشتگان

داد از  اصول"احمد" محبوب می زنند. 

...

در روزهای زشت 

در سال شوم سرشت 

گر سرخ میروم

مفهوم می شوم 

چیزی شبیهی عزم رفیقان سر به کف

ور نه  

با حرف گنگ  لشکر بی جان 

در هایهوی شب

این قافله به قله ی انسان نمی رسد.

  برخیز

برخیز عزیز جنگی من 

با کتاب سرخ 

یک ضربه 

یک نشانه  به قلب رکود بزن

این آب کندگان به هر در دویده را 

این عامل رکود و ز محضرگریخته را

 از ین مسیر  بروب

پرواز ده همای رهایی خلق را 

ترویج کن ترانه و گل را 

                           به فصل سرد 

بگذار با عدو بخوانند:  

آیات مرگ ما 

پایان شان را 

در کار خویش و خیزش مردم 

دیریست دیده ام .

م.آژن

۲۲ ثور ۱۴۰۱