تو در خور غیبت نیستی!

وقتی که از اصالت وجدان تهی شدی

از توده وارهیدی و

                      با بقه‌های کور 

هیزم بیار آتش چندتا وقیح شدی 

در پای هر خسی 

زانو زدن برای تو 

آری 

درمانِ عقده‌هاست

دیگر به این و آن نجف 

سوی خود ببین 

اینک کجا ستاده‌ای 

با کی؟ 

پشتاره ندامت و صد گله‌مندی را

بگشوده‌ای که آه چنین شد

چنان نشد.

 مطلق نمی‌کنم 

اما 

ابر تمام عالم 

گر سالها ببارد 

با شُرشُر و تگرگ 

فهم وفور منطق "لنین"

بر هر سلول ملتهبت گر دوا شود  

پاکت نمی‌کند

با گنده‌خوار بخور و بگرد  

ای حقیر نحس

تو 

در خور‌ِ غیبت این راه نیستی ! 

ثور  ۱۴۰۲ - ک