ای بهار

ای بهار  آمده ای 

مقدمت لاله و آبادی و باران بادا!

دل من میخواهد

با تو لبخند بزنم چون جویبار 

با طبیعت بنشینم سر هر کوه و کویر 

چنگ و چغانه سرایم که وطن مست شود

لیک اینجا

زندگی زندان است 

 شب هر همنفسم خونین است

دست مردم خالی ست

سینه آبستن فریاد هزاران آه است

به تمنای تو من رقص کنم ؟

یا به غم های تو خونابه چکان بخیه زنم؟

  من چه باید بکنم ؟

ای بهار آمده ای 

باورم است که صحرا و سحر  نو گشته

من که ویرانه ای دست خویشم

من که وامانده ای صد خار وخس بدکیشم

من چه باید بکنم؟

تا جهش کاکل فقر را به  نوازش گیرد

 بدمد صبح سپید 

و بروید خورشید 

از سیه چال  زمستان 

به ته ی کوچه ی پر مهر بهاران

طاقت "محسن" و 

                   عزم "فیض" را

                                       می طلبد 

فصل بیداری پیوند مرا می خواند  

گل به اندام زمین باید کاشت

زشتی را برداشت 

با قدم های متین

نغمه ی عشق  به فریاد بلند باید کشت

تا گریزد سستی

تا فرو ریزد بنیاد کجِ هر پستی . 

 م.آژن 

اول حمل ۱۴۰۱