می آید

دیشب تمام شب

شب بوی روز میداد

در کهکشان آتش فشان عشق پیدا بود

با چند ستاره ساده بنوشتند

در کره ای انسان

دردناکترین آواز استکبار

                      خاموش می گردد

غم خیمه برچیده

آن آسمان دگر بساز شب نمی بارد

چشمان به شوق خویش می گریند

دگر نمی خواهند موجودات

در یک بغل آزادی بس لال

    افسرده و بیچاره ترگردند

دگر نمی خواهد انسان نیز

محبوس زر گردد

دربطن این جهنم جهان مکر

مستان تیز پرواز

            مستانه می تازند

از خوشه ای  اندیشه ی "بیژن"  

از شعله ی ایمان "مینا"ها

فریاد شعر "خسرو" بیدار

                 آینده می سازند

توفان می آید

از جنس سونامی

اما نه ویرانگر

دست خدایان را می بندد

بارندگی و زندگی تقسیم می گردد

آزادی از سنگ و گیاه و دام

آبادی بس ارزان

جلادها بر جوخه های دار

دریوزگان سرمست و بی تشویش

                    برکوچه های بخت می رقصند

مداحیان را ذره ی وجدان خواهد داد

پایانه ی دریا

    صد دخترعاشق 

               در انتظار ماست

باید سرودی داشت

8/6/2005

هستی!

پر بارترین شاخه ای هستی

والاترین صدای صدایان

درسوز

         در سرور

قایم مقام ترینِ خدایان

بخشنده ی محبت و پیمان

ای روح آفریده ای هر قوم

هر قبیله و

         هر دین

"چه" عصیان "فیض" دوران

رزمیان کاخ تاریخ

زندگی را از تو مکیدند

بویِ خوی لحظه ای اوج تو میدادند

وام دار اشک بی پایان تو هستم

و خواهم بود و

خواهیم بود ای مادر

من پای درد مند ترا بوسه می زنم

وز گرد دامنت به دو چشمانم 

                                    سرمه ای.

3/3/2003

حرف آخر

سالها رفت ولی

بعُد آن آتش جانسوز  به چشم تر من

                  شعله ور است

می گزد روح مرا

برخیز مرد

و تو بشکن سکوت

پایان ده

بر شب تیره و دون

اندکی دورترک

                 نامردک

به شرفباختگی اش می بالد

من که ویرانه دست خویشم

دست خود را شکنم

یا که خنجر به گلویم ببرم

با تو می گویم

          ای  ناظر حق

چه کنم؟

 راهی است .

21/5/2005

پا با من نرود

 پا با من نرود

هر چه ایام گذشت

خاطرت از دیده نرفت

تلخ می گیرم و می بینم شیرین تر است

هیچ می اندیشی

تو چه بودی و چه کردی با خویش

نیست نیرو که به سنجد تبش قلب مرا

همه در جا مات اند

وارث هستی و امید همه

ای نشانی ز شهیدان وطن

چه طلسم بود که شکستاند ترا

رازها یادت هست

زوزهای که گذشت

اعتمادیکه به دستان تو داشتم آندم

حرف دل ساده نگاشتم

دوستدارم

دوستت میدارم

و تو فریاد زدی

گر نَرم به رهی تو بی جانم

دل به تو مسپارم

ما چه تعهد کردیم

ما چه اندیشه وسیع داشتیم

من سر افگنده ام در نزد شما

عشق

       طبیعت

              ای خلق

سخت می گیرم یک لمحه فراموش کنم

بغض  درد می خیزد

خواب از چشمه ی دل می روبد

پا با من نرود

پس چه باید بکنم

منتظر می مانم

تا کسی آید بر دل بزند نقش ترا

یا نفس از بری این زندگی زندان رها خواهد شد

یا دو دستان مرا بار دگر خواهد بست

8/8/04

میثاق

میثــــــــــــــــــــــاق

من بر دلی که حـسرت دنـــیا شکسته است

میثاق عاشق در شب توفــــانی بسته است

با فقر زیسته است و به پستی نخفته است

از قلب خویش سرود به گـــــردش می تنم

درنگ

درنگ

خـــورشید عـشق مـن

در ساحـتی که شعله به هر سو فگنده بود

در خویشتن شکست و فرو ریخت

آن سان کز درنگ زمان قلب خاک درید

دریا به خون نشست

پیوند کوه و آهن و احساس زندگان

نـاگـه تـرک نمود

             چـو تقــویم خـانه ام

وز شرم روز دامن من لکه لکه شد

من از شکست زندگی آغاز میکنم

شاید

او از شکست عشق !

26/5 /2005

هدیه!

هر چند گشته ام

هر چند دیده ام

در کهنه گر سرای که دنیا خوانده اش

در خور تو دختر خونین شراره ها

چیزی به رسم هدیه ندیدم

جز آنکه در کنار صدای رسای تو

سروی ز استقامت ایمان بنا کنم

بر تارک تبرزن این سائلان زور

بر غرفه های درد فروشان روزگار

                          آتش به پا کنم

گل بر تبار شعله شهیدان به شور عشق

رویش کند به دامن فردای دیگری

بن بست را ز کوچه ای انسان

                                 رها کنم

آنگاه بهار ملت ما

سالگرد توست

نادانی

خانه ام مثل دل مهتابی

نه به چشمانم اشک

نه ز یاران دیارم حرفی

نه به دل خنده ای دارم که به لب باز کنم

من دلم تنگ است

شوق در حافظه ام بی جان است

میل پرواز کجا

انتظارم

هیچ نمیدانم

و به نادانی خود زندانم

5/12/2002

شکسته بال

شکسته بال

بر خیز بر خیز

که سیل وحشت آمده

و می برد ترا به سوی نیستی

تمام ساز و برگ و بوم و بر

                           شکسته است

شراع گلبُن شفق

        لبش به خون نشسته است

ببار ببار

به درد و رنج این دیار

که هست و بود نسل ما به خاک غم

                                     نشسته است

بتاب بتاب

برین خرابه و سراب

به زیر چتر خون در آ

طلسم مرگ را شکن

شب سکوت درفگن

تو خود همیشه آفتاب

برین روال کور بتاب

تو خود همیشه سنگری

                برای خلق

شتاب شتاب

که میدمد به جای لاله ها سراب

بخوان بخوان

چو قمری شکسته بال

بسان چنگ غمگسار

که گوش تیز این زمان کر است

و دست ناباوران قرن

به خون ملتم تر است 

2 مارچ2001

 

تردید

تـــردیــد

                                                  به آنکه هیج ندانست و رفت تا لب هیچ

دست هایت

   که همیش ساده سخن می گوید

با لب ات می خواند

وقتی آه بکشی

      خامه ی خاطره را می نگرم

باورم تردید است

چشم هایت

                شاید حال من است

و تماشاگر حرف دل تو

آنچه گفتی و نگفتی

در پس ابر زمان پنهان باد !

19/2/2001