تنها ترا نه شکسته اند

تنها ترا  نه‌شکسته اند    

                           به‌بت های بامیان

در این روال شکست و

                           زوال روزنه ها

که گریه ارزان است

ترانه حجم جنایت

و حرف حرف زمین مرده

                     یا که پنهان است

بیا شراره ی شب های بی ستاره شویم

به امتداد همین زندگی نا شیوا

به ناکجا و کجا

                 مسخ سروستان را

به کام مضحک تاریخ

                         بران

                              که زهر کنیم

ز پولیگون غزلیست  خون "سرمد" و "آزاد"

به قتل گاه صد هتلر

به سوگ نرگس و لاله

مزار برف کفنان یکاولنگ برویم

*       *       *        *

بیا که آیینه ها را شکسته می خواهند

صدای پای ترا جرم

سرود سبز هزار آرزو را جلاد 

تمام پنجره ها را

                بسته می خواهند

حجاب حاکم شهر است و 

                          هر نگاه ممنوع

بلوغ حنجره ها را بریده می خواهند

بیا که ریشه آبای ما به تیشه زدند

و یاد یادِ گران مایه یادگاران را

                           لمیده می خواهند

کجاست چشم  و گوشی

                        قضات موزونی

گذر نه مکث زمان است

بیا قدم بزنیم

               غبار دل تنگیست

حروف حافظه ی کوچه ها تردید است

نشاط زندگی در چهره ها  یخبندان

و خیره می نگرند

        طفلکان جاده ما

به سهم خویش از امروز

                   به آسمان

                          به زمین

ببین که درد و شکنج

همیشه داد و ستد می شود

                          در این بازار

بهای خون چه پایین

درون درز و دریچه حنای رنگیست

چرا ؟

   چگونه ؟

          چنین

مگر همیشه بهار را به روی ما بستند

و شام نحس و سیاه را نصیب ما کردند

مگر همیشه به سنگسار

مگر همیشه به اعدام

ترا و هم  مرا میبرند

                      د‍‍‍‍ژخیمان

بیا به کوه بزنیم  صخره در خروش شویم

و عهد زندگی را همچو "چه" تازه کنیم

و ما سنگ نشویم در بساط  درد زمان

بیا به غمکده ها ‌ابر نو بهار شویم

غبار زخم بزدائیم و جویـــبارشویم

نشان خشم سکوت هزار باران را

                     جرس نواز به پرواز و

                                       انتقام شویم

بیا پرنده ای  دریا و  دشت تام شویم

                      5 مارچ 2001