تقـــــــــــــــــدیم

به آنکه ساده به من گفت:

همیشه با دل خونین

به خنده می نگری  

کـــــــــــــاش  

کاش می شد کنـارت

دمکی بــــــاز نـشینم

غم دیرینه ی جان را

به هزار گونه بچینم

و بگویم

و بگویم

و دل از ذلت شب ها برهانم  

کاش می شد به هوایت  

خُـم غــم را بـه صدایت  

بگشایم

         بگشایم

و به سیال دو چشمان تو پـرواز کنم

زندگی را به دیگر گونه ی آغاز کنم

بروم بر لب هامون

کوچه ی کودکی ام را

به تمـــــاشا بنشینم

و ببینم که زمان رفته و

                             هنوز به کجایم

و بیابــم "حـــنا" را

که به بم بباخته پا را

و بگــویم خـــــــدا را  

چه ستم ها که نکردی  

کاش می شد به سراغت

                       در ِ هر خانه بکوبم

 وطنـی گمشده ام را

عطش شگوفه ها را

هم از آنجـا    

هم از اینجا

قـــطره قطره بیابم

دل تنگ دردمند را

به خروش موج دریـا

به سوهان رزم بسایم

و بگـــــــویم

و بگــــــویم

بنــویـــسید:

که کیها کیها چیها کرد

و قفـس را کی بنـا کرد   

کاش می شد به صحرای دلم  خنده بدوزم

غصه ها را بزدایم

و گـــــزینم آشیانه

یک جهـان از دو ترانه

بزنم به جــام "حـــافظ"

نه به شهر و کنج خانه

که دگـــر اشک نریزد

بـاغ از آب نه گُــریزد

عشق یکباره بخــــیزد

                           بستیزد

و کُـــشد غــول بــلا را   

کاش می شد به حواس ابر و باران

به هوای روزگاران

شرر به پـــــا نمایم

"غــم نان" را

شبِ خسته ی جذام را

بکشم از این زمانه

و ستـــم را بـــدوانم

                   بـــدوانم

و به خــــورشید درودی

به تو ای کاش ِ دلم تازه سرودی

ز شعورم

ز شعارم

بسرایم عاشقانه   

 کاش می شد  بیــایی 

غــمم از دل بــزدایی

و بپـــــایی

و بپــــایی

            8 جون 2009