...و چـــــــه رفـــت!
من سرم را به گرو دادم
از بی وطنی
تا بسازم وطنی
بهر عشقی که به جا ن پروردم
و رها گردم از دوزخ شوم ناکس
و بگـــیرم آرام
مـن نجـنبیدم با کاکل روز
مـن نرقصیدم با طبل زمان
و نترسیدم از کل کل طعن
پا فشردم کـه منـم
کس به قاف قدمم هیچ نرسد
دور از دوره ای خود
ناگهان حادثه شد
نور تکید
زلـزله شد
عشق در محشر خون سوخت
چو جان وطنم
خانه ام سنگر صد رهزن شد
و بدین گـونه کسی پر پر شد
و بدین گونه کسی "رهبر"شد
و من از برزخ نیمه سوخته
جدا بر خاستم
پای تک باور خویش ایستادم
وقـتی از روزنه‌ی بخـت
غـرورم دیدم
بی امان بر جگرم خنجر خشم کوبیدم
لیلی در مذهب عشق کافر شد
شـور و آواز مرا ساده گرفت
و دلم را به هــوس لیلام کرد
من به نامـیـــد ی گس آور خویش
خنده ای اشک و عـرق گونه زدم
و به آهنگ هـوس سار دلم
چلپایی که زمان حیرت کرد
رهـی خـود را جـْستم
از ته ی کـوه و کـویر
از سیه چاه خیالات سبک
رفتم تا مسلخ اعدام و شکنچ
و به خون بنوشتم
بهترین فصل در اقلیم خدا آزادیست