و مــن آنـــــم

الا ای  آنکه می غـری

و هـرگز هم نمی باری

نه من بادم

نه از آتش

نه آن گمگشته ی  بی باک و گـژ راهـم

نه گـرد کـوچـه ی پـر ازدحـام یـأس

نه گـرد  رُفته در پیچ پیچ یک بن بست

کـه ناپاکان نا باور زنند گامی

نه برگـــم برگ

کـه دشنام کثیفان را بیاشامم

من انسانم

تهی از چتر

              ز ملک فقر

به زیـر ناوه ی خونشـار

همـآغــوشم به ویـرانی

و از "امـدادیان" بیزار و بیزارم

غــرورم با اساطیر نسبت ِ دارد

و مـــن آنـــم

که جام شوکران فصل های بی بهاران را

دم صبح

             وقتی نــوشیدم

که چنگال سیاه اندیش

تن مجروح دلان را نیش گون می کرد

گــریزان از هـوای تیره هـرگـز نه

پشیمـان از تلاطـــم هــای دوران نه

طلــوع در بساطـــم است

و امـــــــــــــا

از مشوش حرف های زیر و بـم 

                                 پیوسته لـــرزانم

من از هر رنگ  و هر نیرنگ

درون غـــرفه ی این راه و این بازار

                                    گـــریزانم

نگاهم خـیره می بیند

نشان هیبت "امروزیان" را در دل فـــردا.

                                               awazrazm.blogsly.com

21 /2/2001