عشق را باور کن (۳)

عشق را باور کن (3) 

چترا

خواندی به گوش ِ کوچه ی  ویران

وان تک  ترانه را  

آواز ِ انقلاب 

رفتی میان آن همه دوران

دیدی سلاخ وحش کهن سال گنده  را

کز گوشه گوشه جان جهان را گرفته است

در پهنه پهنه نبض جوان را ربوده است

فرصت تمام نیست

بود و نبود زندگی

شور و شرار عشق

در مشت های توست

همت بیازما!

گفتم  در بساط تو دنیا نهفته است

گفتم

   در حلقه حلقه چشم سیاهت

ناگفته خفته است

از آب

از صدا

از هیبت "ندای" تو

                در پهنه ی زمین 

رازی  شگفته است

اما تو در دهانه ای یک پیچ زندگی

همسان خنده های نفسگیر مادرم

 همزاد فکرهای پراکنده ی زمان

درمانده ای به هیچ

محروم از شگوفه ی پر بار فصل خویش

محروم از سیاحت سرسبز چشم خویش

قپیده  اند مفتش نادان قرن ها

تاب وتوان تو

دزدیده اند  رسالت تو

"نادیا"ی تو

آویخته اند به طاقت  مویت  

                که رام باش

یعنی که در میانه ی بازار هرزه بوی 

               بی عشق برقص به شوق ستم

خُرد و خام باش

گل روی بخت خویش مپاش

                              عاق میشوی .

چترا امید من

ای رهگشای بخت سیاهم

        کلید من

می خواهمت بیا و بمان

                     آفتابی شو

شور سحر کجاست ؟

دستان خالی خالی‌ِ  عشق

                    در خزان خشک

                                کی گل میدهد. 

بیچاره روز  در گرو اژدهای پیر

پتوی پاره پاره ی شرمندگی را

همخوان شکوه های رفیقان بزدلم

بر صورتش کشیده و

                      سر خم میرود

درعصر بیوطن

چترا در این وطن

باید برای مکتب یک طفل نه کودکان

باید برای پُِِلچک یک راه نه شهراه

باید برای نامه به  دوستت

نه عاشق ات

دشنام را به خنده پذیرفت

                            به  سان مرگ

چترا بیادت هست ؟

آن شب چگونه گفت

آن مرد سخت کوش

کز مژه اش به گردن خصم دار می تند

دیشب تمام شب

در خلوت دلم

بی چرتهای درهم و برهم

                             به سود هیچ

دور از خیال نرم هزار ماجرای گرم

من جلسه کرده ام

این کره ی درشت

این مجمر کسالت و غارت

بر بام  شانه های من و توست

باید به  کام ثروت و سازش

                         صدا شویم

باید  راه شویم

دست روی دست

                 به زانو نشستن

                                 تباهی است.

ای  کاش و

               کاش و

                       کاش

عشق بی زبان

              به دامن انسان   

                        هرگز نمی فتاد

 من بار و بار و بار

تکرار و بی شمار

تنها تر از بهار

این زندگانی را

هر گاه  وهر پگاه

با دست خالی ام

چون چکله ی غُرازه ای* دوران هتلری

در جاده ی خنک

سخت تیله کرده ام

چترا!

من بسته های خام خیال را

درزلف شنگ تو

آونگ نمی کنم.

از یاد مبر که جرعه جرأت

از چاه

 از چراغ

از میله های داغ

دیریست رمیده است

از یاد مبر که خوی وخواص زمینیان

از نقب نقب کُره هستی

گاهی به زور و زر

گاهی به سُم خر

از ریشه رُفته است 

از یا د مبر

           قصه به تاراج رفته است

انسان بی هدف

تاریخ بی غرض شده از بخت شوم ما

 دیدی !

 شعور زندگی را جهل گزیده است

دیدی لئیم به مسند قدرت لمیده است

داد و دوا

          غرور خدا خنثی شده

قلب زمین شکست

پای دروغ به مزرعه عشق گشوده شد

دُکان خون فروشی و مادر فروشی نیز

یک رسم ساده شد

وقتی که شرم نیست

یا  بی شهامت اند

       هر یک به قدر خویش

 یاران پا گریز من

از گوشه های  دور

حرافی را به گونه ی مدرن

تدریس میکنند

بیگانه هم رذالت خود را به شهر ما

                                      تزریق میکند 

رو سوی گِله هیچ مکن خام میشوی

آغاز ما بشارت فردای دیگریست

اینان به طبع روز

نشخوارکنان اصالت خود را

                        پنهان میکنند

فاحشه وار مبلغ جلاد گشته اند

ای کاش بجای این همه انسان بی خواص 

یک شاخه در میانه ی جنگل می شگُفت

چترا

این چلچلی چلاس چُغلگر

با ریشه ی مذبذب و اندیشه ی سیاه

این گله وان حرمت دزدان بی نقاب

آنگونه قحبه خانه گشوده ست

                                  در این دیار

کز فرط شرم

سگ های گله گُنده ی خود را نمی خورند .

ای وای خدای را

نامرد هم به سینه ی خود مرد نوشته است

من با کدام کتاب

 من با کدام زبان

تصویر پرتظاهر شان را

                           برای تان

ای خلق بی شمار

 عُریان کنم چو باد

تاریخ پُر رذالت شان را

من با کدام کلام

من با کدام وا‍ژه نویسم

                        گام به گام

تا قد علم کنید.

چترا!

  بر خاستن نیاز زمان است

آن سان که دوستی

یک رُکن زندگیست

وقتی  که عاشقانه خروشان شود دلت

پندار

جبر تمام زندگی نابود میشود .

چترا

این دار و این مدار

هرگز نمی رود 

تا پای این جهان

هیچ دستی بی وقار

تا آخرین قطار

حاکم نمانده است

باید بدانی یم

باید بخوانی یم

 چون خستگی خانه بدوشان روزگار

من نیز خسته ام

اما شکسته نه

تعهد همیشه تحولِ در پی نگاشته است

باستیل اگر شکست

پاریس اگر به قله ی رزمندگی نشست

دستی میان معرکه

دستی به تاج عشق

پیوسته بوده است

همگام من بیا

در چشم تو جهان دگر آفریده ام

با شور تو شکوه به جهانم تنیده ام

با سوز تو سرود من آغاز میشود

با مشت تو نبرد

                   شگردِ دگر گرفت

مفتون خویش مباش

 زمینگیر میشوی

ازین گذر

با آن بجنگ که شوم ترین است

با من بساز که ساده ترینم

از ابر

از نسیم بیاموز

بی ترس

بی تفاوت

یکسان ببار برسرهر سوژه

                               هر کویر

بی باک و پاک ریشه فرو زن به قلب خاک

با رقص دست تو زمین سبز میدمد.

چترا

گر با غریو عشق

"خون سیاه"سرخ  نشود

                مرگ بهتر است

چترا

گر با صدای تو

دلهای خسته شاد نروید به دامنت  

                  ای وای میهنم

همپای زندگی

گر با سرود خویش نکنّم شخ سبیل خصم

یا از دماغ شان نکشم تک مهار رزم

من لاف می زنم.

در دستان خصم

هر واژه از حماقت خود قصه میکند               

در دستان من

خط خنده های گرم قلم گریه میکند

همگون دختران نگونبخت مامنم

در ازدحام حادثه ها

زیر چتر وهم .

چترا!

از شرق تا شمال

در جاده های غـزه و بغداد

خون من است

             من است

 هر لحظه لحظه

                    باز به تکرار

در هر کران زندگی

از چشم صد "صنوبر" و

                 از قلب هر"عبیر"

گمنام و بی بها

              فواره میکند.

من

دست من تُهی

افسوس هم نهایت سُستیست

چترا!

از جرم

از جنایت پارسالیان کور

                              گفتا و گفته ای

من ذره ذره باز به کرات

از غارت مداوم خاکم شنفته ام

بسیار دیده ام

قتل شگوفه را

بربادی بهار دل و

                      آشیانه را

اینک حواس زندگی هم طالبانی شد.

 جـــلاد سال جهل 

فهم مرا به هاون و دندان جویده است

من ساده ساده حرف دلم را

با یار و با دیار هر گونه گفته ام

کوچک نبشته ام

اما بزرگتر از خط مرگ زمانه ها

دردا !

همای از دل این دوره برنخاست

ابری اگر دمید

شوقی اگر شگُفت

از وحشت زمانه کسل گشت و

                                خون گریست

زیرا عزیز ِ جان

عصر پول است و

انجیو و فیشن و فلان

عصر سکوت خانه ی ما

                            در عزای پوک

یعنی که " تُلسی" در جدل است با خشوِ خود.

این ناز و نخره های سبک سر

"سازنده" نه

قاتل بی نام ملت اند.

چـــترا

برکن رکود غمزده را

طرح نو بریز

گفتم درجوار دلم زندگی شکست

بیهوده است سخن

ایستاده ام به قامت کوه ها کنار تو

خاموش ِ از چی رو؟

بی جان و بی زبان

دیوار چین مباش

                     گناه است    

ایستادگی نما

این فعل بد قــُـماش

وین دست باز و پای دراز            

                             باز شکستنیست

راه مرا بگیر

من گفته های نغز ترا خط نمی کشم

آن سان که چشم پاک ترا چون غرور عشق

سالها سروده ام

هشدار!

با ترس و

          با تزلزل تو

                 در سکوت محض

سازش نمی کنم

حتا

با ناز و با کرشمه ای تو نیز.

شب با تمام مرگزدگی چانه میزند

اما من و تو چه ؟

"فرزاد" را ببین

با خنده بی تزلزل و زاری

بردار میرود

او بر رژیم مرگ

                    بطلان کشید سرخ

تسلیم را به وسعت گیتی درید و کوفت.

از عزم او چگونه سرایم

وقتی میان گفتن و رفتن به کوی ما

یک بحر فاصله است

من غرق خجلتم .

از خون او چگونه نویسم

وقتی که زندگان

در هر وجب زمان

ای نازنین من

مزدور دالر اند

یا زور پرور اند.

از عشق او چگونه بگویم

ایران را نگر

هر کوچه کوچه

شاهد فرزاد دیگریست.

اینجا

روشنگرش تکید و رمیده

ملاگکان مدرس بالندگی شدند

ما

روز و روزگار حرامزاده را هنوز

بی شک و شُبهه پینه  به دوران میزنیم

تقویم دیده دیده به نقش صدای مان

با خشم غم گریست و

          ترک خورد چون دلم.

کوتاه بگویمت

عزم سفر به سوی سحر

راز گفتن است

کفش عمل بپوش

باید شهاب شد

باید جاودانگی ای آفتاب شد .

چترا!

برخیز هستی ام

با غم وداع کن

جنگی برای زندگی

جنگی برای صلح

آری به پاس عشق

جان را بده

جهان نوین ِ بنا کن.

اسد 1389

کابل 

* قراضه را قصدا همان گونه که بیان میشود ، نوشته ام.