مادر قصه کن!

به مادر پرافتخار و قهرمانم، مادر شایگان 

مــادر قصه کن!  

ای سرزمین سوخته‌ام
ای ترانه‌ام
امشب بیا به جای دگر
در هوای عشق
حماسه بشنویم
نه از خدا
نه شاه
نه قصه‌های پوک هری‌پاتر
نه دار دار هرزه نویسی ِ جسیکا
ازآن که بی گمان
از مرگ دشنه ساخت
                     به جگرسار «پهلوی»
آنی که سینه چاک
تردید را به گوشه‌ی زندان درید و
                                            رفت
تا انتهای جان
تا خون یک و
           دو
سه فرزند قهرمان
قلبی که ساده زیست
با قامت بزرگ
نه گفت، پای کوفت
تا آخرین طلیعه دمد از فغان خلق
تا ارتجاع رمد
قلبی که عاشقانه به تقویم می‌تپد
قلبی صبور و سرکش و دانا

ای بامداد مرز اهورا
ای رقصِ مستِ دخترکانی نگونبخت
باران را بگو
هــرگز مبند روزنه‌های امـــــــید را
یک شمه‌ بچرخ و بیاموز عشق را
از مادرم که ذروه‌ی ایثار و تعهد است
از مادرم که طینت تدبیر زندگیست
آنگاه
سکوت آب و صدا را قدم بزن
در باغ بی بهار
در دشت بی سهار
در هر کجا که زندگی ژولیده مگذرد
مستانه بر حریم عطش بار بار ببار
مـــــــــادر
این خاک سوخته سوخته
این آسمان تیره به غــــم
میهن ِ من است
کز خونِ او شیاد به شکوه لمیده است
مــادر چه درد ناک
دیشب غرور یار مرا اژدها گـزید
دیشب نمود باغ مرا خارها گرفت
دیشب توان قوم مرا تفرقه بکُشت
امروز هم به شانه‌ی دیروز بد نشان
امروز هم زعیم همان گوگلانکان*
من غــرق ِ حیرتم
ما مرگِ خویش را به تماشا نشسته‌ایم
دوزندگانِ زندگی
همبازوانِ مـــن
شب در لجاجتِ تنِ مان جا گرفته است
چون آیتی که دست زمان بسته با دروغ
اینک شعور شهر به تاراج می‌رود
تندی تان چه شد
آن ننگ و آن ترنگ
آن نعره و ترنم ِ آهنگ تان چه شد
من در غبار سرد زمستان
با چند سبد صدا
عریان ستاده ام
فریاد وآهِ سینه‌ی تان مـُرد؟
                      وای چـــرا
مـــــادر
من در نبرد خویش
همچون حروفِ شعر ِ جوانم
                            جوانه‌ام
با من بگو چگونه ستیزم
با مافیای خون
تا مرتدان دوباره نروید به چشم روز
با من بگو بگو به تکرار
حماسه‌ی بلند شهیدان زنده را
من تشنه‌ام به همت یاران رفته ام
من راه رفته‌ام
من درد را به وسعت باران چشیده‌ام
اما نه چون حضور شما در میان مرگ
ویران جهل یارم و بیگانگان چند
کز زلف او تنیده تنابِ اسارتم
با من ز ضرب وشتم قفس‌ها
از رازها و خاطره‌ها نیز سخن بزن 

 مــــادر
«ارژنگ» تو منم
آن وام دار مانده به دوران
هر چند کوچکم
بسپار این ودیعه‌ی سرخ را
                        بدوش من
باشد که پُل شوم
پیوندِ از تدارکِ فردای مشترک
در رهگذار مردم و خورشید زندگی
من دست دردمند ترا بوسه میزنم
وز گرد دامنت به دو چشمانم
                              سرمه‌ای
ای اشرفِ زمانه و
              ای شاه ِ مادران.  

م . آژن
کابل ـ ۲۱ سرطان ۱۳۸۸

----------------------

*گوگلانک یا گوگردانک حشره ای کوچک، سیاه و پردار که دارای ۶ پا میباشد خوراک اش فضله حیوانات و انسانها بوده ، این حشره در تابستان ها هر کجا چتلی حیوان یا انسان را یافت تجمع کرده به خوردن و کلوله کردن آن می پردازد گاهی جوره جوره و گاهی به تنهایی کلوله ی گند را در حالیکه سرشان پایین است ورو به پشت روان اند توگویی از شرم ساری خود با خبر اند یا همگان به نجاست شان پی برده اند بدون آن که سر بلند کنند تیله کنان بسوی ذخیره گاه های زمستانی خود میبرند به همین سبب گوگلانک می نامند و بالشتک مار نیز گفته شده.