و تو ....

شعر ِ نوشته بود دلــم ساده همچو تو

امــا چه زود دست ستم پاره پاره کرد  

   و تــــو ...  

آخ ای ناجی من

سوختم از ظلمت شب

 و ازین غربت غم های دراز

آفتاب را به طلوع یاری ده

مصلحت را بشکن

قامت قلب من از چار طرف

چه تکانی که نخورد

نه "تفاهم" نه "گذار"

هیچ از هیچ نگشود

گره کور سخن پیدا است

خرس نیرنگ و دروغ

پوست تعویض کرده

خون ما می چکد از کنج دهانش به وضوح

چه فزون بارتر از سنگ سکوتی

                                       که تو گویی

 گرگ غم با دل خلق سازش کرد

چه شد آن عهد کهن سال نیاکان دلیر

یا به تخدیر زمان خو کردیم

دلقکی چرچری میگوید:

حاصلِ باغِ دموکراسی "گنج آباد "است

وکسی هیچ نگفت 

ما از چاله به چاه  

و از آن تله به این جال سیاه افتادیم

 باز ماایم درین جنگل آغشته  بخون

که سر زلف او آشفته تر از روز من است

و ندارد کتابِ که چه باید بکنم

لاله در حسرت باران

 دشت از هجرت آهو

چه فغانی که نکرد

آب از دره و کوه از دریا

چقدر بیگانه ست

چقدر مشت رذیل

               همغارند

لعنت بر داغ و دروغ

که نماند، ریشه ی عشاق به دریا برسد

و گسست رابطه آب و علف

و کشید مرز جدایی ها را

 من به  خاموشی تو

تو به نادانی من می نگری

و کسی بخت ترا شهر به شهر

و کسی عشق مرا ده به ده

می فروشد به حرامزاده ای

مـــــا 

 پشت این رسم سیاه

پشت یک حرف سکوت

پشت تقدیر شماتت

قــرن ها خوابــیدیم

من به نادانی خود مغرورم

تو به خاموشی خویش

دست بی مِهر گناه می بوسی

تو اگر هیچ نباشی

من اگر هیچ شوم

آشنایان را آشتی که دهد

چورها را که کند محو ز خاک

شاخه ها  را که زند  پیوندی

 هان ماایم به مرگ نیز شکوه می بخشیم 

در هوای که جهان دهکده ایست

هویتم گمشده چون یارانم

و گرازان به تنازُع

 پوزه می سایند شب های دراز

تا به تعبیر جنایت زدگان

بازسازی مجدد بکنند 

 شهرتم مسخ شده همسان شعور

گرد نادانی به گِرد سر ما خیمه زده

همه با داغ و دریش

همه با دنگ و جفنگ 

تیشه ی غارت خویش را

                              به کمر بسته اند

همه با حنجره ی  بیگانه

 سخن از عشق به انسان و وطن میگویند

ابر تندی که بغــُرد

و نبارد

 غریوش پف است. 

بی سبب در دل ناباور من

گلبنی عشق نمی روید دُگم

راز تصویر کسی نقش نمی بندد

                                       زود

آتشِ خانه ی دوست

تن سرما زده ام را چه کنم

                                گرم نکرد

رفتم صحرای عمل

راستی را دیدم

نه نه 

      شاهد آن همگی را دیدم

و به میدان خدا ایستادم

تند غریو ِ بر خاست

هستم مرد !

خسته ای کوچه ی بن بستم مرد

گر به بازوی تو یاور نشوم

                               پستم مرد

شب بود

      قصه نبود

            سادگی می خندید   

می تراوید ز لبت پیروزی

                         ابرها می بارید

                                     ماجرا می گفتم  

جذبه ی چشم تو چرخاند مرا

تا به دور

            سوی سحر

باز گفتی :

من همان فریادم

که به داد دل من کس برسد یا نرسد

                                باکم نیست

 بیعتم را چو ورقه پاره ی چُملک مبین

اطلسم خالی نیست

هست در رگ رگ من همت آزادی هنوز

هنوز از سینه ی عشق پیچک من

                                  سر نیاورده بیرون

هنوز با دست من آواز خدا خم نشده

هنوز بر شانه ی من انگ رسالت جاریست

دست تعهد بفشردیم و

                            به راه افتادیم

یک دو پسکوچه ی تنگ

یک دو حرفِ تاریک

خوش خوشک با قدم آبِ روان میرفتیم   

و یکی فاصله انداخت میان من و تو

و تو رفتی خاموش

و به تنهایی دنیا

                   غم نو افزودی 

باز من ماندم و انبوه نژند

کز این خاک و

            ازین خلق به دور خواهم ریخت

نکن ای جان حــذر

پویا باش

کز این تل غریب وحشت

که گلاویز اند با حرمت باغ

و همه گور کنی آدمی اند

 وطنی خواهم ساخت

به بلندای خدا

                 روی زمین  

هویت اش آزادی

ساده چون باور عشق 

مخُبرک های دلم می گویند  

که  حقیقت پیداست 

و تو بر میگردی

                با همه شور

زندگی بال دیگر مییابد   

گام بارانی رفتار تو سبز باد ولی

تعهد جان مرا باور کن

کی توانم بی آب

           بی دانش

بی صدای قدم آزادی

زندگی کرد

هر کجا هستی

ایستادگی کن

زندگی را آموز

سینه بگشا که حقیقت بدمد

یاس را خنده ببخش

و به تقویم جفا پرور روز آتش زن

چرت ویران جهان آباد کن 

آخ ای ناجی من

به بیابان دلم نیز بیا

شهرک جان مرا روشن کن

                                         10 اگست ۲۰۰۹